15 Days

Είδος: Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: House of Tales
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Ιούνιος 2010
Πλατφόρμα: PC

Το 15 Days είναι το τελευταίο δημιούργημα της γερμανικής House of Tales η οποία μάς έχει δώσει επίσης τα Moment of Silence και Overclocked. Tο Moment of Silence ήταν ένα ιδιαίτερα ισορροπημένο παιχνίδι, με εκπληκτικό σενάριο και ορισμένους πολύ εμπνευσμένους γρίφους. Με το Overclocked η House of Tales έριξε σαφώς πολύ περισσότερο βάρος στο σενάριο του παιχνιδιού παρά στους γρίφους (ενδεχομένως επηρεασμένη από το καταπληκτικό Fahrenheit της γαλλικής Quantic Dream). Όπως θα δούμε παρακάτω, με το 15 Days έφερε αυτή τη λογική στα άκρα.

Η αίθουσα όπου καταστρώνει τα σχέδιά της η ομάδα της Cathryn.

Στο παιχνίδι παρακολουθούμε τις περιπέτειες μίας ομάδας ακτιβιστών η οποία έχει τη βάση της στην Αγγλία. Ηγέτιδα της τριμελούς αυτής ομάδας είναι η νεαρή απόφοιτος σχολής καλών τεχνών, Cathryn Hope. Στην ομάδα συμμετέχουν επίσης ο 40άρης Βέλγος Bernard Dewaele, πρώην ληστής έργων τέχνης, και ο Mike Mensforth, ένας κλασικός computer geek που συμμετέχει στην ομάδα περισσότερο γιατί είναι «τσιμπημένος» με την Cathryn παρά για ιδεολογικούς λόγους. Οι τρεις τους προσλαμβάνονται από συλλέκτες για να κλέβουν έργα τέχνης από μουσεία ή και από άλλους συλλέκτες. Τα κέρδη τους από αυτές τις επιχειρήσεις τα καταθέτουν σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Η συνήθης τακτική τους είναι να αντικαθιστούν τα αυθεντικά έργα τέχνης με αντίγραφα. Έτσι η δράση τους αργεί να αποκαλυφθεί, πράγμα που τους δίνει σημαντικό προβάδισμα έναντι της αστυνομίας. Στην αρχή του παιχνιδιού η ομάδα προσεγγίζεται από έναν μυστηριώδη Αφρικανό διαμεσολαβητή ο οποίος τους προσφέρει μία τεράστια αμοιβή για να κλέψουν έναν σχετικά άσημο πίνακα από ένα λονδρέζικο μουσείο.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο ειδικός πράκτορας της Ιντερπόλ, Jack Stern, αναλαμβάνει να διερευνήσει την υπόθεση του θανάτου του Υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας. Φαινομενικά δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να υποδεικνύει δόλο σε αυτή την υπόθεση, αλλά λόγω της θέσης του θύματος κρίνεται απαραίτητη η περαιτέρω διερεύνησή της.

Πώς συνδέονται αυτές οι δύο παράλληλες ιστορίες; Ποιος ή ποιοι κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του Υπουργού; Ποιος είναι ο σκοπός του μυστηριώδους εργοδότη της Cathryn και των φίλων της; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτηματικά που απαντώνται στην πορεία της περιπέτειας.

Το παιχνίδι προσεγγίζει πολύ διακριτικά και πολύ ώριμα μερικά πολύ σοβαρά διλήμματα, τόσο κοινωνικής όσο και προσωπικής φύσεως. Το προφανές ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο οι ευγενείς σκοποί των ακτιβιστών δικαιολογούν μέχρι και παράνομες πράξεις. Στην πορεία της περιπέτειας όμως θα συναντήσετε και άλλους, βαθύτερους προβληματισμούς, ενώ ίσως ορισμένοι εξ υμών να αναθεωρήσετε ορισμένες αντιλήψεις που η κοινωνία μας θεωρεί αδιαπραγμάτευτες. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, άλλωστε μιλάμε απλά για ένα παιχνίδι, έτσι δεν είναι; Αυτή όμως είναι η ειλικρινής μου άποψη.

Ο Σκωτσέζος μπάρμπας που φτιάχνει τα αντίγραφα των αυθεντικών πινάκων.

Μπορεί η αναφορά μου στο σενάριο του παιχνιδιού να σας φάνηκε υπερβολικά εκτεταμένη, αλλά πιστέψτε με, πέρα από αυτό δεν μπορώ να σας πω και πολλά άλλα για το παιχνίδι αφού το gameplay του είναι από υποτυπώδες έως ανύπαρκτο! Ουσιαστικά το μόνο που κάνουμε είναι να φέρνουμε εις πέρας κάποια «quests», ενεργοποιώντας έτσι την επόμενη σεκάνς διαλόγου η οποία συχνά διαρκεί μέχρι και πάνω από πέντε λεπτά! Δανείστηκα τον όρο «quests» από τα RPGs αφού οι «γρίφοι» του παιχνιδιού παραπέμπουν πολύ περισσότερο στα quests ενός RPG παρά στους γρίφους ενός adventure. Εκτός αν θεωρείται γρίφος το «πάρε αυτό και πήγαινέ το σε αυτόν» ή το «πάτα αυτό τον διακόπτη». Και αυτοί είναι από τους πιο περίπλοκους «γρίφους» του παιχνιδιού! Συνήθως αρκεί απλά να μιλήσουμε με κάποιον ή να πάμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να προχωρήσει η περιπέτεια! Επιπλέον ορισμένοι εξ αυτών είναι παράλογοι. Π.χ. όταν κάνετε την αναγνωριστική επίσκεψη στο μουσείο του Λονδίνου η Cathryn αναλαμβάνει να αποσπάσει την προσοχή του φρουρού ώστε ο Bernard να μπορέσει να καταγράψει τις κάμερες χωρίς να κινήσει υποψίες. Δεν εξηγείται όμως γιατί ακολουθεί την Cathryn ο φρουρός σε όποιο δωμάτιο κι αν πάει αυτή, αφήνοντας έτσι τον Bernard ελεύθερο να δράσει! Υπάρχουν και πέντε – έξι καθαρά «trial and error» γρίφοι, οι οποίοι όμως είναι καθαρά διαδικαστικοί και δεν απαιτούν καθόλου δημιουργική σκέψη εκ μέρους μας. Ενδεχομένως πολλοί να τους έβρισκαν εκνευριστικούς, αλλά ευτυχώς το παιχνίδι μάς δίνει ένα χρονικό περιθώριο να τους λύσουμε μόνοι μας και μετά μας δίνει τη δυνατότητα να τους παρακάμψουμε.

Όσον αφορά σε αυτό καθεαυτό το gameplay, έχω απλά να παρατηρήσω ότι για όλες μας τις δράσεις απαιτείται μία ενέργεια παραπάνω από ό,τι στα περισσότερα adventures. Εξηγώ: Στα περισσότερα adventures για να επιλέξουμε ένα αντικείμενο από το inventory μας αρκεί να εμφανίσουμε το inventory και μετά να επιλέξουμε το αντικείμενο με αριστερό κλικ. Στο 15 Days πρέπει να εμφανίσουμε το inventory, να κάνουμε αριστερό κλικ στο αντικείμενο ώστε να εμφανιστούν οι επιλογές examine και use και μετά να επιλέξουμε την εντολή use με αριστερό κλικ. Αντίστοιχα αν θέλουμε να εξετάσουμε ένα αντικείμενο στον χώρο πρέπει πρώτα να κάνουμε αριστερό κλικ πάνω του και μετά να επιλέξουμε την επιλογή examine, παρότι πολλές φορές αυτή είναι και η μόνη επιλογή! Ως φαίνεται οι σχεδιαστές της House of Tales ξέχασαν ότι το ποντίκι διαθέτει δύο (τουλάχιστον) κουμπιά. Λόγω των ελάχιστων γρίφων του παιχνιδιού το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα, αλλά αν υπήρχαν περισσότεροι inventory based γρίφοι θα εκνευριζόμουν πολύ μέχρι να συνηθίσω στο gameplay του.

Η σημαντικότερη έλλειψη του gameplay η οποία μπορεί να κάνει πολλούς να χάσουν την υπομονή τους είναι ότι δεν μπορούμε να παρακάμψουμε κάθε σειρά διαλόγου ξεχωριστά. Μπορούμε μόνο να παρακάμψουμε ολόκληρες σεκάνς, πράγμα που δεν έχει καθόλου νόημα αφού αν παρακάμψουμε μία πεντάλεπτη σεκάνς προφανώς θα χάσουμε πολύ σημαντικές πληροφορίες αναφορικά με τη σεναριακή εξέλιξη του παιχνιδιού.

Ένας από τους trial & error γρίφους του παιχνιδιού. Ο Jack πρέπει να παίξει με τα γράμματα και τους αριθμούς της πινακίδας μέχρι να βρει την πινακίδα των ληστών. Συναρπαστικό! (not)

Όσον αφορά στα γραφικά του, το παιχνίδι μάς επιτρέπει να επιλέξουμε ό,τι ανάλυση θέλουμε (επιτέλους). Και σε αυτή την περίπτωση επιλέχθηκε η 2.5D προοπτική. Μου δημιουργήθηκε όμως η εντύπωση ότι ανεξαρτήτως της επιλεγμένης ανάλυσης τα δισδιάστατα pre-rendered backgrounds φαίνονται πολύ «πιξελιασμένα» σε σχέση με τα τρισδιάστατα μοντέλα των χαρακτήρων. Εικαστικά είναι αρκετά όμορφα, όχι όμως και από τα καλύτερα που έχω δει.

Οι χαρακτήρες είναι μεν αρκετά καλοσχεδιασμένοι, αλλά το animation τους είναι φρικτό, ίσως ό,τι χειρότερο έχω δει σε σύγχρονο adventure. Επιπλέον είναι ελλιπές, αφού οι χαρακτήρες πολλές φορές «πηδάνε καρέ». Η παγωμένη έκφραση των χαρακτήρων καταστρέφει την αληθοφάνεια. Η αντίθεση μεταξύ ορισμένων συναισθηματικά φορτισμένων σκηνών και των ανέκφραστων προσώπων των μοντέλων ξενίζει τρομερά τον παίκτη. Αυτό το χαρακτηριστικό σε συνδυασμό με το «άγαρμπο» animation των χαρακτήρων μού προκαλούσαν απανωτά déjà vu της σειράς Thunderbirds ενώ έπαιζα το παιχνίδι. Μόνο οι κλωστές λείπουν! Προφανώς σε ένα παιχνίδι του οποίου το 90% της δράσης είναι διάλογοι, αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα. Τουλάχιστον το voice acting είναι πολύ καλό και προσδίδει τα μέγιστα στην αληθοφάνεια των καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες. Οι εκτεταμένοι και καλογραμμένοι διάλογοι δίνουν ένα πρωτόγνωρο (για videogame) βάθος στους χαρακτήρες, παρότι ορισμένοι εξ αυτών είναι αρκετά στερεοτυπικοί, με αποκορύφωμα τον «ιδιοφυή αλλά αντισυμβατικό μπάτσο που έχει σχέση αγάπης/μίσους με το αφεντικό του» Jack Stern.

Ο Jack. Καλοσχεδιασμένος, αλλά μάλλον το έχει παρακάνει με το μπότοξ γιατί δεν πρόκειται να τον δείτε να αλλάζει έκφραση.

Το 15 Days είναι αναμφίβολα το «Dragon’s Lair» των adventures. Ο προφανής όρος είναι ο «διαδραστική ταινία», αλλά δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ταινία αντίστοιχης θεματολογίας με τόσους διαλόγους. Οπότε πιστεύω ότι ο όρος «διαδραστικό βιβλίο» είναι πιο κατάλληλος. Η House of Tales πήρε τη συνειδητή απόφαση να παρέχει στον παίχτη μία καλοσχεδιασμένη, αλλά τελείως παθητική εμπειρία, υποβιβάζοντάς τον σε παρατηρητή. Αυτό βέβαια δυσκολεύει αφάνταστα το έργο μου ως reviewer, καθώς καθιστά την αξία του παιχνιδιού τελείως υποκειμενική. Η προσωπική μου εκτίμηση αντικατοπτρίζεται στη βαθμολογία μου για το παιχνίδι, αλλά τονίζω ότι η εκτίμηση αυτή μπορεί να διαφέρει κατά πολύ για τον καθένα. Το μόνο αντικειμενικά σίγουρο είναι ότι οι τεχνικές ελλείψεις του παιχνιδιού αδικούν κατάφορα τη γενικότερη προσπάθεια των συντελεστών. Δυστυχώς, δεδομένου ότι η ανάπτυξη των περισσότερων σύγχρονων adventures γίνεται από κάτι δύσμοιρους Πολωνούς, Τσέχους και Γερμανούς με απειροελάχιστο προϋπολογισμό και όχι π.χ. από την Crytek, δεν νομίζω ότι θα δούμε κάτι καλύτερο στο άμεσο μέλλον…

Ο Bernard χαζεύει τον πρώτο στόχο της ομάδας.