Είδος: Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: Daedalic Entertainment
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Μάρτιος 2014
Πλατφόρμα: PC
Το 1954 Alcatraz είναι το τελευταίο παιχνίδι της γερμανικής Daedalic. Όσοι παρακολουθείτε τα reviews μου γνωρίζετε ότι θεωρώ την Daedalic την κορυφαία εταιρεία ανάπτυξης adventures της εποχής μας. Κατά σύμπτωση μάλιστα και η αμέσως προηγούμενη παρουσίασή μου αφορούσε σε παιχνίδι της Daedalic και συγκεκριμένα στο Memoria το οποίο βαθμολόγησα με 8+. Γενικά, δεν πιστεύω ότι οι Γερμανοί έχουν βγάλει κακό ή έστω μέτριο παιχνίδι. Με το Alcatraz, όμως, είχα σοβαρές επιφυλάξεις, για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον, με το Alcatraz η Daedalic αφήνει τα fantasy μονοπάτια που ακολουθούσε μέχρι τώρα (ναι, ξέρω, το Edna & Harvey δεν είναι ακριβώς «fantasy», αλλά είναι τόσο σουρεαλιστικό που ξεπερνάει σε φαντασία πολλά παιχνίδια με φανταστική θεματολογία). Όπως θα δείτε από την παρουσίαση του σεναρίου που ακολουθεί, το σεναριακό υπόβαθρο του παιχνιδιού είναι 100% ρεαλιστικό, ενώ η όποια φαντασία περιορίζεται μόνο στην πλοκή αυτού. Το δεύτερο πράγμα που με ξένισε είναι η 2,5D απεικόνιση (τρισδιάστατα μοντέλα χαρακτήρων και δυσδιάστατα φόντα), η οποία είναι απλά απαράδεκτη. Ήλπιζα ότι η Deadalic – της οποίας όλα τα adventures μέχρι το Alcatraz ήταν δυσδιάστατα – θα αντιστεκόταν σε αυτή την τάση, αλλά διαψεύστηκα.
Οι παραπάνω λόγοι με έκαναν να καθυστερήσω να ασχοληθώ με το παιχνίδι, αλλά τελικά απεδείχθη ότι – όπως και με το Chains of Satinav – χάρη στις προκαταλήψεις μου παραλίγο να παρακάμψω ένα πολύ δυνατό adventure. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από το σενάριο του παιχνιδιού.
Το 1954 Alcatraz όπως είναι ο πλήρης τίτλος του παιχνιδιού συνδυάζει δύο πολύ δημοφιλή κινηματογραφικά είδη, όσον αφορά στο σενάριό του. Πρώτον, το είδος των φιλμ νουάρ και δεύτερον, τις ταινίες απόδρασης από φυλακές (όσοι έχετε δει το «Απόδραση από το Αλκατράζ» με τον Κλιντ Ίστγουντ θα αναπολήσετε τη συγκεκριμένη ταινία πολλές φορές παίζοντας το παιχνίδι).
Στο Alcatraz αναλαμβάνουμε εναλλάξ δύο ρόλους. Αυτόν της Christine, μίας τυπικής εκπροσώπου της γενιάς του Beat η οποία στο παιχνίδι εκτελεί χρέη φαμ φατάλ, και αυτόν του συζύγου της, Joe. Η αρχή του παιχνιδιού βρίσκει το ζεύγος σε μάλλον δεινή θέση, αφού ο μεν Joe έχει μόλις ξεκινήσει να εκτίει την βαριά ποινή του για ένοπλη ληστεία στις περιβόητες φυλακές του Αλκατράζ, η δε Christine έχει δεχτεί τελεσίγραφο από έναν μαφιόζο να του παραδώσει τη λεία της προαναφερόμενης ληστείας εντός ενός μήνα, αλλιώς…
Τόσο το σενάριο όσο και η εξέλιξη αυτού αποτυπώνουν πιστά την ατμόσφαιρα των κινηματογραφικών ειδών που ενέπνευσαν τους σχεδιαστές του παιχνιδιού. Οι δύο πρωταγωνιστές μπορεί να μην ξεφεύγουν από τα στερεότυπα που καλούνται να ενσαρκώσουν (η «φαμ φατάλ» και ο «γκάνγκστερ»), αλλά είναι αρκετά «συμπαγείς» ώστε να μας κάνουν να ταυτιζόμαστε μαζί τους και να θέλουμε να τους βοηθήσουμε. Οι δύο παράλληλες ιστορίες εμπλουτίζουν την πλοκή και προς το τέλος ενώνονται έξυπνα, οδηγώντας στο – σχετικά αναμενόμενο – φινάλε. Γενικά, από πλευράς σεναρίου το παιχνίδι κατάφερε να με βυθίσει στον κόσμο του και να με κάνει να θέλω να παίζω όλο και πιο πολύ προκειμένου να προχωρήσω την περιπέτεια. Από αυτή την άποψη ανταγωνίζεται στα ίσια το Gray Matter, το οποίο κατ’ εμέ είναι το κορυφαίο του είδους. Η μόνη μου ένσταση αφορά στο role playing στοιχείο στην τελευταία σκηνή που θεωρώ τελείως αχρείαστο και ανούσιο, ειδικά αφού οι όποιες ενέργειές μας μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν χρωματίζουν καθόλου τους πρωταγωνιστές. Αν θες να πεις μια ιστορία, αγαπητή Daedalic, απλά πες μια ιστορία και άσε τα gimmicks κατά μέρους.
Οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι αρκετά έξυπνοι και σίγουρα αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τους σουρεαλιστικούς γρίφους των φανταστικών περιπετειών στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι Γερμανοί. Αυτό βέβαια κάνει τους παράλογους γρίφους (που υπάρχουν σε κάθε adventure) να ξενίζουν ακόμη περισσότερο τον παίκτη, αλλά σε γενικές γραμμές έμεινα πολύ ικανοποιημένος από την ποιότητά τους. Στην πλειοψηφία τους αποτελούν ένα κράμα γρίφων διαλόγων και γρίφων αλληλεπίδρασης αντικειμένων, αφού κατά κανόνα αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια (το οποίο είναι σπάνια προφανές) και μετά να συνδυάσουμε τα κατάλληλα αντικείμενα για να προχωρήσουμε παρά κάτω. Μεγάλη προσοχή, λοιπόν, στους διαλόγους και στα σχόλια των πρωταγωνιστών.
Πέρα από την ποιότητά τους, οι γρίφοι έχουν και αρκετά μεγάλη ποικιλία, κάτι που οφείλεται κυρίως στις δύο εντελώς διαφορετικές περιοχές στις οποίες κινούνται οι δύο πρωταγωνιστές. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να επιλέξουμε οποιονδήποτε από τους δύο. Το χαρακτηριστικό αυτό έχει ουσία προς το τέλος του παιχνιδιού, αλλά πέρα από αυτό, αν π.χ. κολλήσουμε κάπου με την Christine μπορούμε να προχωρήσουμε την ιστορία του Joe μέχρι να μας έρθει η επιφοίτηση. Έτσι είναι πιο δύσκολο να βαρεθούμε και να παρατήσουμε το παιχνίδι ή να καταφύγουμε σε έτοιμες λύσεις.
Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού είναι πολύ άνισος, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε όσα adventures έχουν 2,5D απεικόνιση. Τα δυσδιάστατα backgrounds είναι ζωηρά, πολύχρωμα και ενισχύουν πολύ την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, είτε μιλάμε για το φιλμ νουάρ κομμάτι του, είτε για το κομμάτι της απόδρασης. Οι τρισδιάστατοι χαρακτήρες είναι γενικά άσχημοι και χοντροκομμένοι, αλλά μετά από λίγο τους συνήθισα. Αυτό που δεν συνήθισα είναι το άθλιο animation τους, είτε μιλάμε για το περπάτημά τους είτε για την αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον ή και μεταξύ τους. Τουλάχιστον έχει γίνει μια προσπάθεια να προσδοθούν ξεχωριστές εκφράσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων, αλλά με μέτρια αποτελέσματα. Οι σχεδιαστές της Daedalic έχουν πολύ δρόμο ακόμη αν θέλουν να φτάσουν στο επίπεδο των συμπατριωτών τους της King Art. Τέλος (όσον αφορά στα γραφικά), με την «1954 mode» ενεργοποιημένη το παιχνίδι αποκτά αυτή την κιτρινωπή χροιά και τη σκόνη και τις γρατζουνιές που βλέπουμε σε παλιές ταινίες. Προσωπικά προτίμησα να μη στερηθώ τα ζωηρά χρώματα της στάνταρντ απεικόνισης και γενικά θεωρώ τη συγκεκριμένη επιλογή τρικ εντυπωσιασμού που δεν ενισχύει και ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού (πράγμα στο οποίο υποθέτω ότι αποσκοπούσαν οι σχεδιαστές του προσθέτοντάς τη στο παιχνίδι).
Αν, όμως, η Daedalic έκανε με το Alcatraz ένα βήμα πίσω στη γραφική απεικόνιση (σε σχέση με το Memoria και το καταπληκτικό του animation), κατάφερε επιτέλους να ανεβάσει τον προσωπικό της πήχη σε έναν τομέα στον οποίο τα παιχνίδια της υστερούσαν πάντα (με μοναδική εξαίρεση το Edna & Harvey). Αναφέρομαι φυσικά στις ερμηνείες των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους διάφορους χαρακτήρες, οι οποίες αυτή τη φορά είναι πολύ καλές, ειδικά αυτές των δύο πρωταγωνιστών. Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια. Τέλος, όσον αφορά στη μουσική, είναι κι αυτή πολύ άνω του μετρίου ενώ ταιριάζει απόλυτα με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης.
Δεν ξέρω αν φταίνε οι χαμηλές προσδοκίες μου για τους λόγους που προανέφερα, αλλά απόλαυσα πραγματικά πολύ το τελευταίο πόνημα της Daedalic. H 2,5D απεικόνιση απογοητεύει για άλλη μια φορά, αλλά σίγουρα αυτό δεν αρκεί για να αμαυρώσει τη θετικότατη συνολική εικόνα του παιχνιδιού. Οι Γερμανοί κατάφεραν για άλλη μια φορά να μας προσφέρουν μια πολύ ατμοσφαιρική περιπέτεια που πρέπει να τιμήσουν όλοι οι φίλοι του είδους.
