Σε γενικές γραμμές, είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στις αναβιώσεις δοξών του παρελθόντος. Για εμένα, η αρχαιοκαπηλία ορισμένων δημιουργών βιντεοπαιχνιδιών είναι ό,τι πιο επαίσχυντο, αφού τρέφεται παρασιτικά από τη νοσταλγία των gamers μιας κάποιας ηλικίας. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλές ειλικρινείς προσπάθειες πραγματικά ταλαντούχων ατόμων, οι οποίοι όχι μόνο αποτίουν φόρο τιμής στις κλασικές δημιουργίες του παρελθόντος, αλλά φτιάχνουν και αντικειμενικά καλά βιντεοπαιχνίδια.

Στο βίντεο που θα παρακολουθήσετε, παρουσιάζω τέσσερα βιντεοπαιχνίδια που αντλούν μεν έμπνευση από το παρελθόν, αλλά καταφέρνουν να μας προσφέρουν μία πολύ φρέσκια gaming εμπειρία. Καλή παλιοδιασκέδαση!

Εισαγωγή

Πριν ξεκινήσω το άρθρο, ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για τον μεγάλο πρόλογο, τον οποίο όμως κρίνω απαραίτητο ώστε να αναλυθεί και να περιγραφεί η ψυχολογία που οδήγησε κάποιους στη δημιουργία του bitcoin, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.

Άτιμο πράγμα η στερνή γνώση. Μπορεί να σε κάνει να νιώθεις πολύ ηλίθιος ορισμένες φορές. Πάρτε για παράδειγμα την παγκόσμια οικονομική κρίση. Αν αφήσουμε κατά μέρους τις κραυγές πανικού και τις μελοδραματικές κορώνες, το ερώτημα που παραμένει είναι ένα: Πώς δεν το είδαμε να έρχεται;

Τα οικονομικά συστήματα δημιουργούνται από ανθρώπους, και ως εκ τούτου διαθέτουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Υπό αυτή την έννοια, όπως ένα ζευγάρι ανθρώπων τεκνοποιεί χωρίς να σκέφτεται ότι κάποτε το παιδί τους φυσιολογικά θα πεθάνει, έτσι και μία ομάδα ανθρώπων που επινοούν ένα νέο οικονομικό σύστημα, το κάνουν χωρίς να σκέφτονται ότι το σύστημα αυτό κάποτε θα καταρρεύσει. Και, όπως ακριβώς ένας άνθρωπος ξεκινά να βαδίζει προς το τέλος του από τη στιγμή που γεννιέται, έτσι ακριβώς και ένα οικονομικό σύστημα με την πάροδο του χρόνου φθείρεται και – τελικά – καταρρέει. Αν υποθέσουμε ότι αυτή η αναλογία είναι – σε κάποιο ικανοποιητικό βαθμό – ακριβής, τότε η απάντηση του ερωτήματος της πρώτης παραγράφου είναι απλή. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το σώμα μας, αφού φτάσει στην ακμή του, αρχίζει να επιβραδύνει έως ότου τα ζωτικά μας όργανα να μην μπορούν πια να υποστηρίξουν τις βασικές λειτουργίες οι οποίες είναι απαραίτητες ώστε να διατηρούμαστε στη ζωή. Το αντίστοιχο σημείο ακμής του (σχεδόν) παγκοσμίου οικονομικού συστήματος που ακούει στο όνομα «καπιταλισμός» (ή κεφαλαιοκρατία για να το πούμε πιο ελληνικά), ήταν το σημείο στο οποίο το απόθεμα (πραγματικά λεφτά) άρχισε να μετατρέπεται σε χρέος (πλασματικά λεφτά). Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ήξεραν προφανώς ότι κάποτε το χρέος θα έφτανε σε μία κρίσιμη ποσότητα η οποία δεν θα μπορούσε πλέον να καλυφθεί, σημαίνοντας την κατάρρευση του συστήματος. Πρόκειται για απλή αριθμητική, όχι για πυρηνική φυσική. Όπως, όμως, κανένας μας δεν τρέχει πάνω κάτω πανικόβλητος φωνάζοντας «θα πεθάνω, θα πεθάνω» και ούτε καν προσπαθεί να αποτρέψει το αναπόφευκτο, έτσι και οι οικονομολόγοι/πολιτικοί/επενδυτές/τραπεζίτες/απλοί πολίτες συνέχισαν να ζουν σε βαθιά άρνηση, μην έχοντας άλλη επιλογή παρά να αγνοήσουν το επερχόμενο τέλος. Πρόκειται για μία απολύτως φυσική εξέλιξη, η οποία, όμως, πονάει ακόμη περισσότερο από το φυσικό θάνατο γιατί – ως δημιουργοί του συστήματος – είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήταν υπό τον απόλυτο έλεγχό μας. Αυτό που δεν συνυπολογίσαμε είναι ότι στους νόμους της φύσης δεν υπάγονται μόνο τα δημιουργήματά της, αλλά και τα δημιουργήματα αυτών.

Όπως κάθε θάνατος, έτσι και ο θάνατος της «τσάμπα αφθονίας» που βιώνουμε τώρα θα ακολουθηθεί από τα τέσσερα κλασικά στάδια του πένθους: Άρνηση, Οργή, Κατάθλιψη, Αποδοχή. Με βάση την εικόνα που έχω σχηματίσει μέσω της αλληλεπίδρασής μου με την κοινωνία (φυσική και ψηφιακή), έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στην οργή και στην κατάθλιψη. Ως εκ τούτου, είναι κάπως νωρίς ακόμη για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο συλλογικά ως κοινωνία, το οποίο περιλαμβάνει και την εύρεση λύσεων για το νεοσχηματιζόμενο καθεστώς. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι πολιτικές μας επιλογές περιορίζονται είτε σε «μια από τα ίδια» είτε σε «όχι μια από τα ίδια», χωρίς, όμως, να ακούγονται εναλλακτικές προτάσεις από κανέναν. Υπήρχαν, όμως, κάποιες φωνές οι οποίες έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και χρόνια, και οι οποίες απορρίπτονταν ως γραφικές τον καιρό των «παχιών αγελάδων». Βλέπετε, ο καλός συγχρονισμός είναι αυτό που ξεχωρίζει τον «γραφικό» από τον «μεσσία». Κι επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, ορισμένες προτάσεις που μέχρι πριν πέντε χρόνια θα απορρίπτονταν ως γελοίες, πλέον τυγχάνουν θετικής αποδοχής από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Μία από αυτές είναι και το Bitcoin.

Κανονικά, εδώ θα έπρεπε να βάλω τον ορισμό του Bitcoin. Έλα, όμως, που τα πράγματα δεν είναι καθόλου σαφή ως προς το τι ακριβώς είναι αυτό το… πράγμα. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το τι φιλοδοξεί να γίνει.

Το Bitcoin αποσκοπεί στην καθιέρωση ενός εναλλακτικού, ψηφιακού νομισματικού συστήματος. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα. Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, οι λέξεις «διφορούμενο» και «αντιφατικό» δεν αρκούν για να περιγράψουν το μπέρδεμα που βίωσα και τη διάσταση των απόψεων που υπάρχει σε φόρουμ, κοινωνικά δίκτυα και στο YouTube για το BitCoin. Η αρκετά εκτεταμένη μου έρευνα, όχι μόνο όσον αφορά στο Bitcoin, αλλά και στα καθιερωμένα οικονομικά συστήματα που κυριαρχούν στην εποχή μας, περισσότερο με μπέρδεψε παρά με βοήθησε να ξεδιαλύνω τόσο τα βασικά χαρακτηριστικά όσο και τις προοπτικές αυτού του εγχειρήματος. Κατ’ επέκταση, θα ήταν μάλλον άτοπο να σας το παρουσιάσω ως ειδικός επί του θέματος. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να σας δώσω μια ιδέα για το περί τίνος πρόκειται μέσω των προβληματισμών μου.

Το Bitcoin γεννήθηκε το 2008 από τον Σατόσι Νακαμότο. Ο ίδιος δεν έχει δημοσιοποιήσει την ταυτότητά του. Δεν ξέρουμε αν είναι άντρας, γυναίκα ή ομάδα ανθρώπων. Το Bitcoin είναι p2p. Είναι λογισμικό ανοικτού κώδικα. Δεν έχει αρχή και τέλος. Το «εξορύσσουν» όλοι και μπορούν να το αποκτήσουν όλοι.
Προβληματισμός

Το βασικό επιχείρημα προώθησης του Bitcoin είναι ότι αποτελεί αποκεντροποιημένο νόμισμα. Δεν το ελέγχει κάποια κεντρική εξουσία (κυβέρνηση), όπως συμβαίνει π.χ. με το ευρώ ή το δολάριο. Το χαρακτηριστικό του αυτό είναι πολύ πιασάρικο σε μια εποχή που η λέξη «κυβέρνηση» έχει γίνει συνώνυμη της διαφθοράς. Παρόλα αυτά, αυτού του είδους η προώθηση υπάγεται στην κατηγορία της αρνητικής διαφήμισης (δηλαδή αντί να τονίζουμε τα προτερήματα του προϊόντος/υπηρεσίας μας, τονίζουμε τα ελαττώματα του ανταγωνισμού). Αυτό συνήθως αποτελεί αρνητική ένδειξη για την ποιότητα του διαφημιζόμενου προϊόντος. Το p2p είναι καλό και άγιο όσον αφορά στη διαμοίραση ψηφιακών αρχείων/αγαθών. Άλλο, όμως, προϊόν/υπηρεσία κι άλλο νόμισμα. Τέλος, η στρατηγική προώθησης του Βitcoin εμπεριέχει μία τεράστια αντίφαση. Από τη μία κατακεραυνώνει την αδιαφάνεια του ισχύοντος καθεστώτος, το οποίο αποφασίζει πίσω από κλειστές πόρτες προκειμένου να εξυπηρετεί τους ισχυρούς, από την άλλη εξαίρει την ανωνυμία (=αδιαφάνεια) που παρέχει σε όσους ασπαστούν το Bitcoin. Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει τον μέσο πολίτη ότι ο «Σατόσι Νακαμότο» δεν είναι άλλος ένας πανούργος καπιταλιστής που επινόησε το Bitcoin για να πετύχει το μεγαλύτερο Σχέδιο Πόνζι στην ιστορία;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο επίδοξος χρήστης Bitcoin, είναι να κατεβάσει το σχετικό λογισμικό το οποίο λέγεται «πορτοφόλι». Πρόκειται για λογισμικό ανοικτού κώδικα το οποίο μπορείτε να εγκαταστήσετε στο Windows/OSX/Linux/Android σύστημά σας. «Τρέχοντας» για πρώτη φορά το πορτοφόλι σας, θα αποκτήσετε έναν μοναδικό κωδικό ο οποίος αντιστοιχεί στον «τραπεζικό λογαριασμό» σας. Από εκεί και στο εξής, οι όποιες συναλλαγές σας γίνονται π.χ. όπως με το e-banking, μόνο ακόμη ευκολότερα και με πολύ μικρότερες προμήθειες.

Προβληματισμός

Το Bitcoin δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο στον τρόπο που διαχειρίζεστε τα ψηφιακά σας χρήματα. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν κάτι είναι λειτουργικό, γιατί να το αλλάξεις; Επιπλέον, το σύστημα με τα πορτοφόλια είναι πάναπλο. Όποιος έχει λογαριασμό σε μία υπηρεσία τύπου PayPal θα εγκλιματιστεί σε χρόνο μηδέν. Οι υπέρμαχοι του Bitcoin ισχυρίζονται ότι οι συναλλαγές είναι απόλυτα ασφαλείς και προσθέτουν ότι δεν έχουν παρατηρηθεί περιστατικά κλοπής ψηφιακών πορτοφολιών. Βέβαια όπως γνωρίζουν πολύ καλύτερα από όλους όλοι οι gamers, όσοι έχουν πει στο παρελθόν ότι «το σύστημά μας είναι αδιάβλητο» συνήθως εύχονται να είχαν δαγκώσει τη γλώσσα τους κατόπιν σύντομου χρονικού διαστήματος από τις αισιόδοξες δηλώσεις τους. Παρόλα αυτά, η κοινότητα έχει επινοήσει πραγματικά αξιόλογες μεθόδους προστασίας όπως τα χάρτινα πορτοφόλια όπου απλά αποσυνδέεστε από το διαδίκτυο και ένα λογισμικό παράγει αυτόματα τον κωδικό σας τον οποίο μπορείτε να εκτυπώσετε και να φυλάξετε όπου θέλετε. Και πάλι, η μέθοδος δεν είναι 100% αδιάβλητη, αλλά όσοι είναι υπέρ του Bitcoin ισχυρίζονται ότι το ρίσκο είναι ελάχιστο σε σύγκριση με τα οφέλη που παρέχει το νόμισμα.

Τα χρήματα που χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας συναλλαγές τα τυπώνει το επίσημο κράτος. Πώς ακριβώς «τυπώνονται» τα Bitcoins; Αν προσέξατε, νωρίτερα ανέφερα τον όρο «εξόρυξη». Αυτόν ακριβώς τον όρο χρησιμοποιεί η κοινότητα του Bitcoin όταν αναφέρεται στην παραγωγή των νομισμάτων. Ας δούμε, όμως, πιο αναλυτικά αυτή τη διαδικασία.

Έστω ότι χαζεύω τίτλους βιντεοπαιχνιδιών σε ένα ηλεκτρονικό κατάστημα. Μετά από λίγη ώρα, εντοπίζω ένα παιχνίδι που ζαχαρώνω εδώ και καιρό και ευθύς αμέσως το ρίχνω στο ψηφιακό μου καροτσάκι. Πάω στο «ταμείο» και βλέπω ότι το συγκεκριμένο κατάστημα δέχεται και Bitcoins. Επιλέγω το συγκεκριμένο τρόπο πληρωμής, βάζω τον κωδικό του πορτοφολιού μου, συμπληρώνω το ποσό που θέλω να μεταβιβάσω στο κατάστημα (το οποίο φυσικά αντιστοιχεί στην τιμή του παιχνιδιού) και πατάω «ολοκλήρωση συναλλαγής». Η συναλλαγή μου αυτόματα προστίθεται σε ένα σύνολο πρόσφατων συναλλαγών το οποίο αποκαλείται μπλοκ. Τα μπλοκ, λοιπόν, αποτελούν σύνολα συναλλαγών και σχηματίζουν μία αλυσίδα, από το παλιότερο έως το πιο πρόσφατο. Κάθε μπλοκ περιέχει ένα περίπλοκο μαθηματικό πρόβλημα. Εδώ είναι που μπαίνει η εξόρυξη των Bitcoins.

Οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να κατεβάσει στον υπολογιστή του ένα πρόγραμμα εξόρυξης. Τα προγράμματα αυτά χρησιμοποιούν την υπολογιστική ισχύ του συστήματος στο οποίο τρέχουν προκειμένου να λύσουν τα μαθηματικά προβλήματα που περιέχονται σε κάθε μπλοκ. Άπαξ και το πρόβλημα λυθεί, τότε πιστώνονται ολοκαίνουργια, «κολλαριστά» Bitcoins στη διεύθυνση του υπολογιστή που βρήκε τη λύση. Προφανώς, όσο πιο πολύ έχει επενδύσει κάποιος στο σύστημά του (CPU και GPU), τόσα περισσότερα Bitcoins θα εξορύσσει σε συνάρτηση με το χρόνο. Ο ρυθμός εξόρυξης Bitcoins είναι προβλέψιμος και αυτορυθμιζόμενος. Υπάρχει ένας ανώτατος αριθμός Bitcoins που πρόκειται να παραχθούν και αυτός είναι τα 21 εκατομμύρια. Έχει υπολογιστεί ότι αυτό το νούμερο αρκεί, ακόμη κι αν τo Bitcoin γίνει παγκόσμιο νόμισμα! Το όριο αυτό υπολογίζεται να επιτευχθεί γύρω στο 2044. Οι υπέρμαχοι του Bitcoin ισχυρίζονται ότι έτσι καταπολεμάται το φαινόμενο του πληθωρισμού, αφού δεν υπάρχει κάποιος κεντρικός έλεγχος ο οποίος να μπορεί να εξορύσσει Bitcoins κατά το δοκούν.

Προβληματισμός

Γιατί 21 εκατομμύρια; Γιατί το 2044; Γιατί επιλέχτηκε το συγκεκριμένο μοντέλο της εξόρυξης; Σημαντικά θέματα που, ενδεχομένως, μόνο μάγοι των οικονομικών επιστημών και της πληροφορικής να μπορούν να κατανοήσουν. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα, εξίσου σημαντικά ερωτήματα, στα οποία δεν μπορεί να απαντήσει κανείς, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος: Θα πειστούν οι έμποροι προϊόντων και οι πάροχοι υπηρεσιών να πληρώνονται σε Bitcoins; Θα αποκτήσει αρκετούς υποστηρικτές το εγχείρημα ή θα καταρρεύσει; Θα παραδώσει έτσι αμαχητί το κατεστημένο (κυβέρνηση, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα) τον έλεγχο του νομίσματος σε μία ανεξέλεγκτη, ανώνυμη p2p κοινότητα;

Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή τα Bitcoins έχουν περιορισμένη αγοραστική ισχύ και μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην ισοτιμία τους με άλλα νομίσματα, ενώ υπάρχει και μία διάσταση απόψεων αναφορικά με το αν συμφέρει περισσότερο να εξορύσσει κανείς Bitcoins ή να τα αγοράζει πληρώνοντας «κανονικά» λεφτά. Αυτή τη στιγμή, πάντως, θυμίζουν περισσότερο tokens τύπου rapidpoints παρά νομίσματα τύπου ευρώ.

Τα άτομα και οι οργανισμοί που προωθούν το Bitcoin φροντίζουν να χρησιμοποιούν κατά κόρον κάποιες φράσεις που υπνωτίζουν τους απανταχού «ψηφιακούς επαναστάτες», ωθώντας τους να το υπερασπίζονται με τόση λύσσα στο διαδίκτυο, λες και… τους πληρώνει. «Ανοικτός κώδικας», «p2p», «ανωνυμία», «διαφάνεια». Αμέσως διαφαίνεται η πρώτη αντίφαση. Πώς είναι δυνατόν να είναι κάτι ανώνυμο και διαφανές ταυτόχρονα;

Όπως είδαμε νωρίτερα, σε κάθε πορτοφόλι αντιστοιχεί ένας μοναδικός κωδικός. Ας υποθέσουμε ότι ο κωδικός του χρήστη Α είναι 666, ενώ ο κωδικός του χρήστη Β είναι 999. Έστω ότι ο Α θέλει να πληρώσει για κάποιο λόγο 0,0005 Bitcoins στον B. Ανοίγει το πορτοφόλι του, κάνει αντιγραφή/επικόλληση τον κωδικό του Β και του πιστώνει το ποσό. Η συναλλαγή καταγράφεται και είναι ορατή στον οποιονδήποτε. Το μόνο που φαίνεται, όμως, είναι ότι ο 666 έδωσε 0,0005 Bitcoins στον 999˙ όχι ότι ο Α έδωσε 0,0005 Bitcoins στον Β.

Προβληματισμός

Όπως καθίσταται προφανές από τα παραπάνω, η διαφάνεια του Bitcoin περιορίζεται στα ποσά των συναλλαγών και στους κωδικούς των εμπλεκομένων. Οι υπέρμαχοι του Bitcoin διατείνονται ότι είναι πρακτικά αδύνατο να συνδεθεί ένας κωδικός με ένα φυσικό πρόσωπο. Αμέσως καθίσταται σαφές ότι το Bitcoin (αν και όταν παγιωθεί κι αποκτήσει σοβαρή αγοραστική δύναμη), μπορεί να αποτελέσει θείο δώρο για όσους θέλουν να κάνουν παράνομες και τελείως μη ανιχνεύσιμες συναλλαγές. Είτε ο Α του προηγούμενου παραδείγματος είναι απλά κάποιος καταναλωτής που δίνει 0,0005 Bitcoins στον Β για να αγοράσει κάτι από αυτόν είτε είναι ένας επιχειρηματίας που δίνει 0,0005 Bitcoins στον δημόσιο λειτουργό Β για να τον δωροδοκήσει, το μόνο που θα μπορεί να δει ο οποιοσδήποτε είναι ότι ο 666 έδωσε 0,0005 Bitcoins στον 999, χωρίς καμία περαιτέρω πληροφορία.

Η λύση στην κρίση ή μία καλοστημένη απάτη; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Επί του παρόντος, το Bitcoin είναι τόσο επιτυχημένο όσο και αμφιλεγόμενο. Ακόμη και ορισμένοι υποστηρικτές του φαίνονται να μην καταλαβαίνουν απόλυτα τη φύση και τις προοπτικές αυτού του νέου παιδιού της ψηφιακής εποχής. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο το Bitcoin προελαύνει στο διαδίκτυο με εκθετικούς ρυθμούς. «Ακριβώς όπως οι φούσκες», θα μπορούσε να πει ένας σκεπτικιστής. Σταματάω εδώ τις αντιφάσεις, γιατί αυτή η υπόθεση με έχει φέρει ένα βήμα πριν τη δισχιδή προσωπικότητα. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί μία εισαγωγή στο μαγικό κόσμο του Bitcoin και σε καμία περίπτωση ετυμηγορία (υπέρ ή κατά) του συγκεκριμένου εγχειρήματος. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις γράφω «αν σας ενδιαφέρει ψάξτε το και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας». Νομίζω, όμως, ότι είναι ακόμη πολύ νωρίς για συμπεράσματα. Μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Τροφή για σκέψη

Θα σας πρότεινα να ξεκινούσατε από το πώς λειτουργεί το ισχύον χρηματοοικονομικό σύστημα (και το γιατί απέτυχε). Έτσι θα καταλάβετε καλύτερα τις καινοτομίες που τολμά να προτείνει το Bitcoin. Στη συνέχεια, μπορείτε να δείτε μια περίληψη του Bitcoin και μετά μια πιο αναλυτική περιγραφή. Ορισμένα ουσιαστικά ερωτήματα που αφορούν στο Bitcoin και στο γιατί υπερέχει του ανταγωνισμού επιχειρεί να απαντήσει ο Τζέρι Μπρίτο σε αυτήν εδώ τη μικρή συνέντευξη. Μην ξεχνάμε, φυσικά, και τον αντίλογο.

Αυτά όσον αφορά σε γενικές πληροφορίες. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για το Bitcoin και να κατεβάσετε πορτοφόλια και λογισμικά εξόρυξης, επισκεφτείτε τον επίσημο ιστότοπό του. Εδώ μπορείτε να βλέπετε τις συναλλαγές σε πραγματικό χρόνο, εδώ καταγράφονται τα μπλοκς κι εδώ οι ισοτιμίες. Καλό διάβασμα!

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο byteme.gr τον Σεπτέμβρη του 2012. Αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω στον προσωπικό μου ιστότοπο εξαιτίας δύο εξελίξεων (δείτε τις εδώ κι εδώ) που θεωρώ ότι δικαιώνουν τους προβληματισμούς που αναφέρω.

Αυτά έγραφε ο Απόστολος Ιωάννης στην Πάτμο πριν από περίπου 2.000 χρόνια. Και 2.000 χρόνια μετά, έρχεται μία τεχνολογία – αν όχι για να τον δικαιώσει – για να μας θυμίσει ξανά το δημοφιλές του έργο. Επειδή όμως η εισαγωγή μου ήταν μάλλον υπερβολικά επική, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Τι είναι;

RFID είναι τα αρχικά της φράσης Radio Frequency Identification ή ελληνιστί, Ταυτοποίηση Μέσω Ραδιοσυχνοτήτων. Η τεχνολογία αυτή καθεαυτή είναι αρκετά «απλή». Επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οπότε και πρωτοχρησιμοποιήθηκε στον χώρο της κατασκοπείας. Αυτό που την κάνει ιδιαίτερα πρακτική σήμερα είναι ο συνδυασμός της τόσο με άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα όσο και με τις σύγχρονες κοινωνικές τάσεις (και συγκεκριμένα την τάση να τα κάνουμε όλα πιο εύκολα και πιο γρήγορα). Πριν όμως δούμε κάποιες από τις δεκάδες εφαρμογές της τεχνολογίας RFID στη σύγχρονη ζωή, ας δούμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Ένα τσιπάκι RFID μπορεί να έχει πολύ μικρό μέγεθος.

Πώς δουλεύει;

Τα δύο συστατικά της τεχνολογίας RFID είναι ο αναγνώστης (reader) και η ετικέτα (tag). Ο αναγνώστης ουσιαστικά είναι ένας πομποδέκτης, δηλαδή ένα εξάρτημα που μπορεί να δέχεται και να εκπέμπει ραδιοσήματα. Η ετικέτα είναι ένα τσιπάκι με ενσωματωμένο αναμεταδότη.
Η διαδικασία λειτουργίας ενός συστήματος RFID είναι πολύ απλή. Αρχικά φορτώνουμε στην ετικέτα μας τις πληροφορίες που θέλουμε, π.χ. την ονομασία και την τιμή ενός προϊόντος, και την κολλάμε στο αυτό προϊόν. Για να δούμε αυτές τις πληροφορίες αρκεί να ενεργοποιήσουμε τον αναγνώστη κοντά στην ετικέτα. Αυτός εκπέμπει ένα ασθενές ραδιοσήμα που «ξυπνά» την ετικέτα, αναγκάζοντάς τη να εκπέμψει με τη σειρά της τις πληροφορίες που περιέχει. Ο αναγνώστης λαμβάνει τις πληροφορίες με μορφή ραδιοσημάτων και τις εμφανίζει στην οθόνη του σε απλά αγγλικά ή σε όποια άλλη γλώσσα γνωρίζει.
Όπως ανέφερα στην αρχή του άρθρου, τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα καθιστούν την τεχνολογία RFID πιο πρακτική από ποτέ. Και όταν λέω «σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα», αναφέρομαι στην ικανότητά μας να συρρικνώνουμε όλο και πιο πολύ τα πάντα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι σύγχρονες ετικέτες RFID μπορούν να έχουν μέγεθος μέχρι και κόκκου σκόνης. Αρκετά όμως με τη βαρετή θεωρία. Ας περάσουμε στην πράξη.

Ετικέτα που συνδυάζει τα barcodes με την RFID.

Πρακτικές εφαρμογές

Ενδεχομένως να έχετε ακούσει τον όρο «Επικοινωνία Εγγύς Πεδίου» (Near Field Communication – NFC). Ο όρος αυτός ουσιαστικά εκφράζει την πρακτική εφαρμογή της τεχνολογίας RFID. Η σύγχρονη τάση είναι η ενσωμάτωση υπηρεσιών NFC στα κινητά τηλέφωνα, προσθέτοντας στη συσκευή μία κάρτα που λειτουργεί ως αναγνώστης/ετικέτα RFID. Ακολουθούν παραδείγματα εφαρμογών αυτού του συστήματος:

Διαδραστική διαφήμιση: Η ενσωμάτωση ετικετών RFID σε διαφημιστικές αφίσες δίνει στον υποψήφιο πελάτη τη δυνατότητα να λάβει περισσότερες πληροφορίες για το διαφημιζόμενο προϊόν και ανοίγει στον διαφημιστή νέες οδούς προώθησης (ελληνιστί marketing). Π.χ. ας πούμε ότι περνάμε δίπλα από μία διαδραστική αφίσα όπου διαφημίζεται μία συναυλία στην οποία θα θέλαμε να πάμε. Ενεργοποιώντας τη λειτουργία NFC μπορούμε να λάβουμε με μορφή SMS ή e-mail χρήσιμες πληροφορίες, όπως τόπο και χρόνο διεξαγωγής της συναυλίας, τιμή εισιτηρίου κλπ. Επιπλέον θα μπορούσαμε να λάβουμε links για τον ιστότοπο της διοργανώτριας εταιρείας ή/και για την online αγορά των εισιτηρίων, καθώς και τη δυνατότητα να γραφτούμε στο ενημερωτικό δελτίο (newsletter) της εταιρείας. Πριν σκεφτείτε ότι «μα αυτά μπορώ να τα κάνω και τώρα», θυμίζω ότι η RFID/NFC δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Αυτό που προσφέρει είναι ένας γρηγορότερος/απλούστερος τρόπος να διεκπεραιώνουμε καθημερινές εργασίες.

Ο κύριος της φωτογραφίας σκανάρει την barcode/RFID ετικέτα με την ειδική συσκευή.

Πιστωτική κάρτα: Το τσιπάκι RFID που θα ενσωματώνεται στα κινητά θα μπορεί να λειτουργεί ως κανονική πιστωτική/χρεωστική κάρτα. Φυσικά θα πρέπει και ο εκάστοτε πωλητής να διαθέτει συσκευή ανάγνωσης RFID, η οποία θα πάρει τη θέση του μηχανήματος ανάγνωσης πιστωτικών καρτών. Για να προλάβω και πάλι τις όποιες ενστάσεις («μα ακριβώς το ίδιο δεν κάνει και η πιστωτική κάρτα;»), σημειώνω δύο πλεονεκτήματα αυτού του συστήματος. Πρώτον, έχουμε ένα πράγμα λιγότερο να κουβαλάμε (την πιστωτική κάρτα, δεδομένου ότι το κινητό το κουβαλάμε ούτως ή άλλως). Δεύτερον, η ενδεχόμενη διεύρυνση του συστήματος αυτού μπορεί να διευκολύνει περαιτέρω την καθημερινότητά μας. Π.χ. φανταστείτε αντί να αναγκαζόσασταν να ψάχνετε για ψιλά στο περίπτερο να αρκούσε να πλησιάσετε το κινητό σας στον αναγνώστη RFID του περιπτερά (προσωπικά και μόνο για αυτό προτίθεμαι να αγνοήσω τις προειδοποιήσεις του Απόστολου Ιωάννη!). Σε διάφορες χώρες η τεχνολογία αυτή χρησιμοποιείται ήδη σε αυτόματους πωλητές (vending machines).

Πληρωμές εισιτηρίων: Η RFID χρησιμοποιείται ήδη σε πάρα πολλές περιοχές του κόσμου, αντικαθιστώντας τα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Συνήθως η ετικέτα RFID ενσωματώνεται σε μία πλαστική κάρτα (όπως οι πιστωτικές). Φτάνοντας π.χ. στο τουρνικέ (περιστροφική θύρα) του μετρό, περνάμε αυτή την κάρτα πάνω από τον αναγνώστη RFID ο οποίος το ξεκλειδώνει για να περάσουμε και ταυτόχρονα αφαιρεί το ανάλογο ποσό από την κάρτα. Και σε αυτή την περίπτωση, τελικός σκοπός είναι να ενσωματωθεί αυτή η λειτουργία στα κινητά τηλέφωνα ώστε να τραβάει ο αναγνώστης του τουρνικέ ή του λεωφορείου τα “credits” κατευθείαν από τον λογαριασμό μας. Έτσι θα εκλείψει η ανάγκη εισιτηρίων ή άλλου είδους πάσων. Φυσικά αυτή η λογική μπορεί να εφαρμοστεί και πέραν του συστήματος μαζικής μεταφοράς, όπως π.χ. σε συναυλιακούς χώρους ή σε γήπεδα.

Έτσι θα «χτυπάμε κάρτα» στο μέλλον.

Αντικατάσταση/Συμπλήρωση Barcodes: Παρόλο που τα δύο αυτά μέσα (barcodes και RFID) έχουν τελείως διαφορετικές τεχνολογικές βάσεις, επί του παρόντος χρησιμοποιούνται για τους ίδιους σκοπούς. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει έντονος σκεπτικισμός όσον αφορά στην αντικατάσταση των barcodes από RFID tags. Υπάρχουν, φυσικά, και ουσιαστικά προβλήματα (με κυριότερο το κόστος των RFID tags), αλλά τα μεγαλύτερα εμπόδια είναι αυτά που βρίσκει πάντα μπροστά της μία νέα τεχνολογία που έρχεται να αντικαταστήσει μία παλιά (και καθιερωμένη). Δηλαδή το «βόλεμα» του κόσμου (you can’t teach an old dog new tricks), τα συμφέροντα της αγοράς και τέλος, την έλλειψη υποδομών. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι το κατά πολύ μεγαλύτερο εύρος εφαρμογών της RFID σε βάθος χρόνου θα υπερνικήσει την αδράνεια του κοινού και της αγοράς.

Ορίστε ένα παράδειγμα όπου φαίνεται καθαρά η ανωτερότητα της RFID (εν προκειμένω χάρη στην ικανότητα επαναπρογραμματισμού των ετικετών RFID). Έστω ότι έχετε ένα σούπερ μάρκετ με 100.000 προϊόντα και το Υπουργείο Οικονομικών ανεβάζει το ΦΠΑ 2%. Αν χρησιμοποιείτε ετικέτες RFID αρκεί να αλλάξετε την τιμή των προϊόντων μαζικά, από την άνεση του υπολογιστή σας. Αν όμως έχετε barcodes, αυτό θα πρέπει να γίνει «με το χέρι».

Περιστρεφόμενη θύρα που ξεκλειδώνει όταν περάσουμε την RFID κάρτα πάνω από τον αναγνώστη.

Επιστημονική φαντασία (ή όχι;)

Συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, μπορούμε να κάνουμε μία «αναπαράσταση» της καθημερινότητάς μας αν ζούσαμε σε έναν «RFID κόσμο». Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε υπάλληλοι γραφείου. Κάθε πρωί κατεβαίνουμε στο αμάξι μας το οποίο ξεκλειδώνει μόνο του με το που πλησιάζουμε το κλειδί στην πόρτα (το οποίο ουσιαστικά είναι ένα μαύρο μπρελόκ). Με το πάτημα ενός κουμπιού το αμάξι αναγνωρίζει την ετικέτα RFID στο κλειδί και παίρνει μπρος. Φτάνοντας στο πάρκινγκ του μετρό, πλησιάζουμε το κινητό μας στον αναγνώστη RFID που βρίσκεται στις μπάρες οι οποίες ανοίγουν αυτόματα (αφού αφαιρεθεί το αντίστοιχο ποσό από τον λογαριασμό μας). Πριν κατέβουμε στον σταθμό παίρνουμε έναν καφέ από μία κοντινή καφετέρια. Πληρώνουμε πλησιάζοντας το κινητό μας στον αναγνώστη RFID του καταστήματος. Δείχνουμε ξανά το κινητό μας στο τουρνικέ του μετρό για να μας αφήσει να περάσουμε στην αποβάθρα (αφαιρώντας ξανά το αντίστοιχο ποσό από τον λογαριασμό μας). Φτάνοντας στο γραφείο μας πλησιάζουμε το κινητό μας στον αναγνώστη RFID της εισόδου για να καταγραφεί η άφιξή μας και εν συνεχεία στον υπολογιστή μας ο οποίος ανοίγει αυτόματα με ένα μήνυμα καλωσορίσματος… και ούτω καθεξής.

Το πορτάκι ανοίγει μόνο για τη γάτα μας στην οποία έχει εμφυτευθεί το ανάλογο τσιπάκι RFID.

Όπως όμως γίνεται με κάθε νέα τεχνολογία, όση ελευθερία μας προσφέρει θεωρητικά, τόσο περισσότερο μας «αιχμαλωτίζει». Έτσι και με την RFID, οι ενστάσεις είναι πολλαπλές και ποικιλότροπες. Οι δύο κυριότερες αφορούν στο λεγόμενο profiling από τις εταιρείες και φυσικά στον κυβερνητικό έλεγχο. Κάθε ετικέτα RFID μπορεί να έχει μοναδικά χαρακτηριστικά. Συνεπώς θα είναι πολύ εύκολο για τις εταιρείες να γνωρίζουν λεπτομερώς τις καταναλωτικές μας συνήθειες και να μας δολώνουν σαν ψάρια. Από την άλλη η ενοποίηση όλων των επιμέρους στοιχείων που συνιστούν την καταναλωτική μας (και όχι μόνο) ταυτότητα, διευκολύνει πολύ τον έλεγχό μας από την εκάστοτε εξουσία. Και αν νομίζετε ότι όσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα δεν θα την καταχραστούν, μάλλον χρειάζεστε μαθήματα ιστορίας. Και δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στην πιθανότητα κλοπής ταυτότητας (η οποία θεωρητικά είναι πολύ δύσκολη με την RFID, αλλά όχι και ανέφικτη).

Αυτόματος πωλητής RFID εκ Κορέας.

Π.χ. συνεχίζοντας τη φανταστική ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, ας πούμε ότι γυρνάμε σπίτι μας αργά το απόγευμα και βάζουμε το T.V. dinner στον φούρνο μικροκυμάτων. Η γυναίκα μας μας έχει παρατήσει γιατί τις προάλλες βρήκε στο e-mail inbox μας διαφημίσεις για πρόστυχα γυναικεία εσώρουχα. Ως φαίνεται κάποια εταιρεία θα έχει φτιάξει το καταναλωτικό προφίλ μας παρακολουθώντας τις αγορές μας και υποκλέπτοντας τα στοιχεία μας και τώρα μας σπαμάρει. Το πρόβλημα είναι ότι τα εσώρουχα που είχαμε αγοράσει δεν κατέληξαν στη γυναίκα μας… Ενώ απολαμβάνουμε το τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης μας σειράς, ακούγεται ένας δυνατός κρότος και πριν καλά καλά το καταλάβουμε βρισκόμαστε πεσμένοι στο πάτωμα με τρεις μαντράχαλους από πάνω μας. Μας ενημερώνουν ότι είμαστε υπό κράτηση για διακίνηση παιδικής πορνογραφίας. Καταλαβαίνουμε πού βρισκόταν το κινητό μας μία εβδομάδα πριν που ενώ νομίζαμε ότι το είχαμε χάσει, εμφανίστηκε ως διά μαγείας πάνω στο γραφείο μας λίγες ώρες μετά…

RFID τσιπάκια εμφυτευμένα στα χέρια.

Επίλογος

Η RFID είναι μία τεχνολογία που μας φέρνει πιο κοντά σε μία καθημερινότητα που μέχρι προσφάτως θεωρούσαμε «επιστημονική φαντασία». Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι η τεχνολογία που περιγράφεται στην φανταστική μας ιστορία υπάρχει ήδη. Απλά δεν έχει βρει ακόμη ευρεία εφαρμογή για τους λόγους που αναλύσαμε. Μήπως όμως οι διευκολύνσεις που μπορεί να μας παρέχει δεν αξίζουν τον κίνδυνο που παρουσιάζει για την ιδιωτική μας ζωή, την ελευθερία μας και την ανεξαρτησία μας; Μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα έχει δείξει ότι δυσκολεύεται να δει τη γενική εικόνα και δέχεται πολύ ευκολόπιστα ό,τι μπορεί να διευκολύνει την καθημερινότητά της, πολύ περισσότερο στην εποχή μας που ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος από ποτέ. Και δυστυχώς, η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Από την άλλη βέβαια η τεχνολογική εξέλιξη είναι στη φύση του ανθρώπου, οπότε ίσως η όλη συζήτηση να μην έχει καν νόημα. Είναι σαν να προσπαθούμε να αντισταθούμε στην ίδια μας τη φύση.

Σας έχει τύχει ποτέ να νιώσετε μία περίεργη ανατριχίλα όταν βλέπετε κάποιον να γράφει; Αν όχι, σίγουρα θα έχετε νιώσει τις τρίχες στο σβέρκο σας να σηκώνονται κάθε φορά που επισκέπτεστε το κομμωτήριο. Για τους περισσότερους πρόκειται για μία πολύ ευχάριστη αίσθηση, η οποία όμως είναι πολύ δύσκολο να αναπαραχθεί. Τι θα λέγατε, όμως, αν σας έλεγα ότι ορισμένοι youtubers έχουν αναλάβει ακριβώς αυτό; Κι επειδή κάθε κίνημα πρέπει να έχει κι ένα κουλ όνομα, το 2010 κάποια αποφάσισε να το βαφτίσει με το ψαρωτικό Autonomus Sensory Meridian Response, για τους φίλους, ASMR.

Μία ελεύθερη μετάφραση του όρου θα μπορούσε να είναι η Αυθόρμητη Αντίδραση Αισθητηριακής Κορύφωσης. Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να διαβάσετε τη σχετική καταχώρηση στη Βικιπαίδεια. Σε αυτό το βίντεο θα σας δείξω απλά περί τίνος πρόκειται, παρακάμπτοντας τις θεωρίες και τις ιστορικές αναδρομές.

Η κοινότητα του ASMR χωρίζεται σε δύο ομάδες ανθρώπων. Στην πρώτη ομάδα, η οποία αποτελεί και τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινότητας, ανήκουν όσοι θέλουν να βιώσουν αυτή την ανατριχίλα που ανέφερα στην αρχή του βίντεο, η οποία στη γλώσσα του ASMR είναι γνωστή ως tingles. Δευτερεύοντες στόχοι του εκάστοτε αποδέκτη είναι συχνά η χαλάρωση ή μέχρι και ο ύπνος.
Στη δεύτερη ομάδα ανήκουν οι λεγόμενοι ASMRtists, δηλαδή τα άτομα τα οποία εφαρμόζουν διάφορες τεχνικές προκειμένου να προκαλέσουν tingles ή χαλάρωση. Βασική – αν όχι μόνη – πλατφόρμα του ASMR είναι φυσικά το YouTube. Το κυριότερο εργαλείο των ASMRtists είναι το μικρόφωνο. Παρότι το ASMR είναι εφικτό και με απλά μικρόφωνα, όλοι οι σοβαροί ASMRtists διαθέτουν ένα επαγγελματικό στερεοφωνικό μικρόφωνο της 3Dio, χάρη στα οποία μπορούν να δίνουν στον ακροατή την αίσθηση ότι βρίσκεται μαζί τους στο δωμάτιο, με την προϋπόθεση φυσικά να φοράει αυτός ακουστικά.

Προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους, οι ASMRtists χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, οι οποίες αποκαλούνται triggers. Θα σας τις απαριθμήσω ευθύς αμέσως, χρησιμοποιώντας τους αγγλικούς όρους για να σας διευκολύνω σε περίπτωση που αποφασίσετε να ασχοληθείτε κι εσείς με το άθλημα. Για πάμε, λοιπόν.
– Soft speaking: Στοιχειώδες.
– Whispering: Συνηθισμένο, αλλά πολύ αποτελεσματικό.
– Crinkling: Τσαλάκωσέ το.
– Scratching: Κι αν σου κάτσει;
– Tapping: Βάρα αλύπητα.
– Unintelligible sounds: Πολλοί τους αναφέρουν λανθασμένα ως Inaudible sounds, αλλά η φράση αυτή είναι αντιφατική, αφού inaudible είναι κάτι που δεν ακούγεται καθόλου, όχι κάτι που δεν καταλαβαίνεις τι είναι.
Επίσης, ένα κάρο άλλα περίεργα που επινοούν οι ASMRtists προκειμένου να σπάνε τη ρουτίνα. Από χτένισμα μέχρι ξύρισμα ποδιών. Ναι, καλά διαβάσατε, ξύρισμα ποδιών.

Το role playing είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ASMR, με το μερίδιο του λέοντος να το κατέχει φυσικά το κομμωτήριο, αφού η αίσθηση που νιώθουμε οι περισσότεροι όταν πάμε για κούρεμα είναι η πεμπτουσία του ASMR. Από εκεί και πέρα, επειδή και το σουβλάκι αν το τρως κάθε μέρα κάποτε θα το βαρεθείς, ορισμένοι και ορισμένες προσπαθούν να προσδώσουν λίγη ποικιλία στο ρεπερτόριό τους. Όπως καταλαβαίνετε, το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι αρκετά… εκκεντρικό.

Όπως είχα διαβάσει και σε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο σε ένα ASMR βίντεο, καλύτερα να σε πιάσουν να βλέπεις τσόντα παρά ASMR. Φαντάσου να μπει μέσα στο δωμάτιό σου η μάνα σου ή η γυναίκα σου και να σε πιάσει να βλέπεις αυτό. Άντε μετά να την πείσεις ότι δεν είσαι ανώμαλος. Έχοντας ακούσει όλα τα παραπάνω, θα περίμενε κανείς ότι το ASMR είναι μία άσημη ασχολία κάποιων περιθωριακών ατόμων που ζουν στα μπουντρούμια τους, περιφρονημένοι από το in crowd και γενικά από το mainstream. Μια ματιά, όμως, στους αριθμούς προβολών αυτών των βίντεο θα κόψει απότομα στο γέλιο στα επίδοξα trolls. Παρότι γενικά οι ASMRtists παίρνουν πολύ στα σοβαρά το έργο τους, τα φυσικά προσόντα και η εμφάνιση ορισμένων θηλυκών εκπροσώπων του είδους συχνά θολώνουν τα όρια ανάμεσα στο ASMR και στο παλιό καλό attention whoring.

Παρότι υπάρχουν πολλοί άνδρες ASMRtists, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι γυναίκες. Ο πιο δημοφιλής άνδρας ASMRTist είναι ο Dmitri, ενώ η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα του ASMR είναι η Maria που έχει το κανάλι GentleWhispering. Στην περιγραφή του βίντεο θα βρείτε links για τα κανάλια ορισμένων εκ των πιο δημοφιλών ASMRtists, αλλά οφείλω να κάνω ειδική αναφορά στην Ελληνίδα cutebunny992, κατά κόσμον Μαριάννα, η οποία μάλιστα συγκαταλέγεται στους πρωτοπόρους του ASMR.

Η επίδραση του ASMR στον καθένα ποικίλει πολύ. Ορισμένοι δεν νιώθουν καν tingles. Κάποιες φίλες μου που τους το έδειξα το βρήκαν creepy, ενώ πολλοί το βρίσκουν απλά περίεργο. Όπως είδατε, όμως, και νωρίτερα, υπάρχει και μία πολύ σημαντική μερίδα της διαδικτυακής κοινωνίας που το έχει αποδεχτεί και αγκαλιάσει. Προσωπικά, όταν το πρωτοανακάλυψα ανατρίχιασαν μέχρι και οι πατούσες μου. Με τον καιρό, όμως, η επίδρασή του πάνω μου ελαττώθηκε δραματικά και απέκτησα ανοσία στα περισσότερα triggers. Πλέον βλέπω περιστασιακά κάποια βίντεο, αλλά όπως συμβαίνει με πολλά διαδικτυακά φαινόμενα, η αρχική εμμονή μου έχει ξεθωριάσει εντελώς.

Αυτή τη στιγμή το ASMR φαίνεται να είναι στο ζενίθ του. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει έτσι ή αν θα καταρρεύσει κάποτε. Το σίγουρο είναι ότι με τον καιρό θα γίνει ένα ξεκαθάρισμα και θα παραμείνουν μόνο όσοι νοιάζονται στ’ αλήθεια το αντικείμενο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, κακά τα ψέματα, δεν υπάρχουν πολλές δυνατότητες εξέλιξης. Πόσα βίντεο πια να βγάλει κανείς που να γδέρνει, να τσαλακώνει ή να κοπανάει ό,τι βρει μπροστά του. Αν παρόλα αυτά πιστεύετε ότι θα σας ενδιέφερε να το τσεκάρετε, τσεκάρετε τα links στην περιγραφή του βίντεο και καλά tingles!

Το σωτήριον έτος 2011, με τα tablets να σαρώνουν στην αγορά της τεχνολογίας, το byteme αποφάσισε να “καβαλήσει το κύμα”, εκδίδοντας ένα “διαδραστικό” ψηφιακό περιοδικό ποικίλης ύλης μεν, αλλά με σαφή έμφαση στην τεχνολογία. Και εγένετο byteme.digital. Όταν ξεθώριασε ο αρχικός εντυπωσιασμός των οθονών αφής και των επιταχυνσιομέτρων (βλ. αυτόματη περιστροφή οθόνης), ουσιαστικά έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης και το περιοδικό. Παρότι από τα παραπάνω θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι η φάση ήταν “άρπα κόλλα”, σας διαβεβαιώνω ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου. Κατά την ταπεινή μου γνώμη γινόταν πολύ αξιόλογη δουλειά, τόσο από πλευράς αισθητικής, όσο και περιεχομένου. Σε αυτό το τελευταίο συνεισέφερα κι εγώ, αφού σχεδόν σε όλα τα τεύχη συμπεριλαμβανόταν τουλάχιστον ένα άρθρο μου. Σταδιακά, θα προσθέσω στην κατηγορία “Άρθρα” του blog μου τα πιο αξιόλογα και διαχρονικά εξ αυτών. Ξεκινάω με το μίνι αφιέρωμά μου στον άσημο (για το ευρύ κοινό) πρωτοπόρο της ψηφιακής εποχής, Dennis Ritchie.

Μα κάνει λάθη ο άρχοντας των adventures, ο μύστης του point ‘n click, ο γητευτής του πληκτρολογίου, ο εκπορθητής των γρίφων; Κι όμως, κάνει, αν είναι λίγο απρόσεκτος. Ένα τέτοιο λάθος του εντόπισα κι εγώ πίσω στο μακρινό 2008 και έσπευσα να τον διορθώσω – με όλον τον σεβασμό, πάντα. Ο διάλογός μας δημοσιεύτηκε στο 226ο τεύχος του περιοδικού PC Master. Μπορείτε να τον απολαύσετε παρακάτω.