90’s Metal Monuments – Aegis (Theatre of Tragedy)
Οι Νορβηγοί Theatre of Tragedy σχηματίστηκαν το 1993 και θεωρούνται οι πρωτεργάτες ενός υποείδους του metal που άλλοι λένε gothic metal, άλλοι avant garde metal και άλλοι beauty and the beast. Η σημασία των δύο πρώτων όρων είναι προφανής. Ο τελευταίος όρος αφορά στον συνδυασμό ενός κάφρου που μούγκριζε και μίας «αιθέριας» κοπέλας που τραγουδούσε «κανονικά». Στους Theatre of Tragedy τους ρόλους αυτούς είχαν αναλάβει αντίστοιχα ο Ρέιμοντ Ροχόνι, ο οποίος ήταν και ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της μπάντας, και η θρυλική μοντέλα-τραγουδίστρια Λιβ Κριστίν.
Οι Theatre of Tragedy είχαν κάνει ήδη πάταγο στη metal κοινότητα με το Velvet Darkness They Fear του 1996, και ειδικά με το σουξέ “Der Tanz der Schatten” το οποίο είχε φτάσει μέχρι και να προβάλλεται στο MTV. Το ζενίθ τους, όμως, το έφτασαν κατά γενική ομολογία με το εκπληκτικό Aegis του 1998. Τα δύο πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του Aegis είναι ότι οι στίχοι είναι γραμμένοι στην Αγγλική «καθαρεύουσα», και ότι οι τίτλοι των τραγουδιών είναι ονόματα γυναικών από την Ευρωπαϊκή μυθοπλασία και μυθολογία.
Στον συγκεκριμένο δίσκο ο Ρέιμοντ περιορίζει πολύ τα μουγκρητά του, προτιμώντας να απαγγέλει τους στίχους του. Στον αντίποδα, η αιθέρια, αγγελική φωνή της Λιβ Κριστίν πλαισιώνει και συμπληρώνει θαυμάσια τη βαριά και υποτονική ερμηνεία του.
Οι συνθέσεις του δίσκου έχουν έντονο το gothic στοιχείο, κατά τα πρότυπα θρυλικών συγκροτημάτων του είδους όπως οι Sisters of Mercy. Δηλαδή, βαριές, μονότονες, μελαγχολικές, αλλά και τρομερά μελωδικές. Όσον αφορά στο ύφος και στη διάθεση του δίσκου, θα μπορούσα να το παρομοιάσω ως εξής: Φανταστείτε να τηλεμεταφέρεστε ξαφνικά σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ, όταν όμως αυτό είναι ήδη στη μέση της διαδρομής του, και το οποίο επιβραδύνει σταθερά μέχρι να σταματήσει. Έτσι, λοιπόν, από τα «ξεσηκωτικά» Lorelei και Angelique (όσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος για gothic metal), καταλήγουμε στον βούρκο του Bacchante.
Έχοντας πιάσει ταβάνι με το Aegis, όσον αφορά στο gothic metal, ο Ροχόνι αποφάσισε να παραδοθεί άνευ όρων στην αγάπη του για τη new wave, την industrial και την electropop μουσική. Το πείραμα απέτυχε, από πλευράς αποδοχής του κοινού πάντα, καθώς οι δύο δίσκοι που ακολούθησαν, δηλαδή το Musique του 2000 και το Assembly του 2002 δεν κατάφεραν να πείσουν ούτε τους μεταλάδες – που ως γνωστόν δεν είναι και οι πιο ανοιχτόμυαλοι μουσικόφιλοι στον πλανήτη – αλλά ούτε και τους… ηλεκτροποπάδες ( ; ) που δεν πείστηκαν ότι οι πρώην πλέον γοτθομεταλάδες θα μπορούσαν να γίνουν οι επόμενοι Depeche Mode.
Το 2003 η Λιβ Κριστίν έφυγε από το συγκρότημα λόγω «δημιουργικών διαφορών», αλλά όπως θα έλεγε και ο Κομφούκιος «Μην τα φτιάχνεις με την τραγουδίστρια της μπάντας». Η αυλαία για τους Νορβηγούς έπεσε το 2010, με το κύκνειό τους άσμα να είναι μια τελευταία συναυλία στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, το Στάβανγκερ της Νορβηγίας.
Ομολογώ ότι αυτή η μόδα που ξεκίνησαν οι Theatre of Tragedy με παρέσυρε και μένα, με αποτέλεσμα να επενδύσω υπέρ του δέοντος στο συγκεκριμένο υποείδος, είτε μιλάμε για πιο mainstream συγκροτήματα όπως οι Within Temptation, είτε για κάτι απίθανους τύπους από την Ιταλία ονόματι Macbeth. Α, και εννοείται ότι ήταν υποχρεωτικό να έχεις στο εξώφυλλο τριαντάφυλλα, μια ξαπλωμένη γκόμενα ή και τα δύο.
Πλέον έχω ξεπεράσει τα περισσότερα προϊόντα εκείνης της φάσης, αλλά το Aegis παραμένει σταθερά αρκετά κοντά στην κορυφή της playlist μου στο Spotify. Όσο για τους Theatre of Tragedy, το τέλος τους φαντάζει κάπως άδοξο, αλλά κακά τα ψέματα, επειδή όταν λέμε Theatre of Tragedy εννοούμε Ρέιμοντ Ροχόνι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είτε μας άρεσε είτε όχι, ο τύπος έκανε πάντα αυτό που γούσταρε. Είτε όταν συνδύασε το death metal με το gothic rock, είτε όταν έγραψε στίχους σε Αγγλική καθαρεύουσα, είτε όταν το γύρισε στην ηλεκτροπόπ.
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να ειπωθεί και για το επόμενο εξ Ολλανδίας συγκρότημα της λίστας μας, το οποίο επιφανειακά φαντάζει να έχει πρακτικά ολόιδια πορεία με τους θρυλικούς πλέον Νορβηγούς, με τη λέξη κλειδί, όμως, να είναι το «επιφανειακά». Ας κουνήσουμε λοιπόν το… μαντίλι 
στους Theatre of Tragedy και ας πάμε περίπου 1.000 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά για να δούμε τους πολυαγαπημένους The Gathering.
