Είδος: Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: Straandlooper
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Απρίλιος 2011
Πλατφόρμα: PC
Το Hector: Badge of Carnage εξαπολύθηκε στους ανυποψίαστους ανά τον κόσμο gamers στα τέλη του Απριλίου του 2011 από τη βορειοϊρλανδέζικη Straandlooper και τη συνήθη «προστάτιδα αγία των adventures», Telltale Games. Το δεύτερο και το τρίτο επεισόδιο, τα οποία ολοκληρώνουν την πρώτη «σεζόν» της σειράς, κυκλοφόρησαν αμφότερα το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Το παιχνίδι αποτελεί κλασική περίπτωση cult διαμαντιού του οποίου η ύπαρξη διαδίδεται από στόμα σε στόμα, κάτι το οποίο μας προδιαθέτει πολύ θετικά για την αξία του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πριν βγει η ετυμηγορία πρέπει να γίνει η νεκροψία.
Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο του Hector, αστυνομικού επιθεωρητή του αστυνομικού τμήματος του Clapper’s Wreak, στον οποίο ανατίθεται η επίλυση μίας υπόθεσης ομηρίας. Ο Hector καταφτάνει στον τόπο του εγκλήματος και κατά τις διαπραγματεύσεις του με τον απαγωγέα, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται περί ενός ανθρώπου ο οποίος έχει απηυδήσει από τον ηθικό ξεπεσμό του Clapper’s Wreak. Για να αφήσει ελεύθερους τους ομήρους απαιτεί την εκπλήρωση τριών αιτημάτων του, προσβλέποντας στην απαρχή της ηθικής αποκατάστασης της πόλης.
Ειλικρινά, μου είναι τρομερά δύσκολο να αντισταθώ στην αναφορά έστω και στοιχειωδών επιμέρους στοιχείων του σεναρίου. Δεν θα το κάνω, όμως, γιατί πιστέψτε με, κάθε ατάκα και κάθε κατάσταση στο παιχνίδι είναι τόσο αστεία και εξισορροπεί τόσο άψογα ανάμεσα στη σάτιρα και στην καφρίλα, που πραγματικά αξίζει να τις ανακαλύψετε μόνοι σας. Ακόμη και αν σας περιέγραφα μόνο και μόνο την εισαγωγή του παιχνιδιού θα υπέπιπτα σε μείζον spoiler ατόπημα! Σε γενικές γραμμές, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για την απόλυτη σάτιρα film noir με μπόλικες και ακραίες αναφορές σε σεξ και βία, αλλά – δώστε βάση γιατί έχει σημασία αυτή η παρατήρηση – με απόλυτα βρετανικό στιλ. Η ίδια ακριβώς ιδέα, αν είχε αμερικανική χροιά, θα απείχε παρασάγγας από το αποτέλεσμα που βλέπουμε τώρα στο Hector. Κυρίως γιατί η αντιφατικότητα των αμερικανικών δημιουργημάτων που πηγάζει κατά κύριο λόγο από την ακραία προσκόλλησή τους στην πολιτική ορθότητα συνήθως «καίει» τις όποιες καλές ιδέες περιέχουν (π.χ. μπορεί ο Terminator να σκοτώνει δεκάδες ανθρώπους, αλλά ας του φορέσουμε «ψηφιακά» κράνος στο κεφάλι όταν οδηγάει τη Harley για να μην δίνουμε το κακό παράδειγμα στα παιδάκια). Για αυτό ακριβώς το Hector μπορεί σε αρκετά σημεία να σας ξαφνιάσει ευχάριστα.
Παρότι το χιούμορ του παιχνιδιού μπορεί να χαρακτηριστεί «παγκόσμιο» καθώς οι δημιουργοί του ξεφτιλίζουν αντίστοιχα «παγκόσμιες» αξίες και αντιλήψεις, σίγουρα οι οικείοι της βρετανικής κουλτούρας θα το εκτιμήσουν αρκετά περισσότερο από τους υπόλοιπους. Βέβαια ως ένθερμος φίλος του αγγλικού, έντονα κυνικού χιούμορ (Black Adder FTW), δεν αποκλείω την πιθανότητα όσοι από εσάς δεν μοιράζεστε τα γούστα μου να «μην το πιάσετε». Θα στοιχημάτιζα, όμως, το κεφάλι μου με το διάολο (που λέει και ο Πόε) ότι σχεδόν όλοι θα γελάσετε με την καρδιά σας με λίγες, έστω, από τις ατάκες ή τις καταστάσεις του παιχνιδιού.
Θα χαρακτήριζα τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού «λιτά εντυπωσιακό». Κατ’ αρχάς χρησιμοποιήθηκε η κλασική δισδιάστατη προοπτική αντί της δυσλειτουργικής (κατ’ εμέ) τρισδιάστατης που χρησιμοποιούν παιχνίδια όπως το Back to the Future (για να αναφέρουμε ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα). Αυτό, όμως, που το κάνει πιο όμορφο από αντίστοιχα παιχνίδια του είδους είναι οι υφές των backgrounds που τους δίνουν μία πιο «άγρια» και ρεαλιστική όψη (βλ. σχετικές εικόνες). Οι δε χαρακτήρες είναι πανέμορφα σχεδιασμένοι και απόλυτα ταιριαστοί με τις προσωπικότητές τους. Το animation τους είναι πάναπλο, αλλά ομαλό, θυμίζοντας έντονα Edna & Harvey.
Τα ηχητικά εφέ είναι αρκετά «κάφρικα» όπου χρειάζεται, ενώ η μουσική ταιριάζει γάντι στην εκάστοτε περίσταση. Ξεχώρισα την αισθησιακή funk στο sex shop και τη δυναμική trance στο πάρκο. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι οι φωνές. Όχι όμως τόσο για την ερμηνεία των ηθοποιών (παρότι και αυτή είναι άψογη) όσο για το γεγονός ότι για τις φωνές των δεκάδων χαρακτήρων του παιχνιδιού επιστρατεύτηκαν μόλις δύο άτομα! Ο Richard Morss για όλες τις ανδρικές και η Miriam Kelly για όλες τις γυναικείες. Αν προσέξετε την ποικιλία όλων των φωνών που ακούγονται στο παιχνίδι είμαι σίγουρος ότι αυτό θα σας φανεί απίστευτο, όπως μου φάνηκε κι εμένα. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά, ειδικά από τον Morss ο οποίος είναι ο ένας εκ των δύο βασικών σχεδιαστών του παιχνιδιού (με τον δεύτερο να είναι ο Dean Burke).
Όσον αφορά στο interface του παιχνιδιού, πιστεύω ότι η συνήθης περιγραφική φράση «κλασικό point ‘n click adventure» φτάνει και περισσεύει. Γενικά, δεν αντιμετώπισα προβλήματα με το interface. Το ότι δεν υπάρχει show hotspots κουμπί παρότι γενικά το θεωρώ πλέον απαραίτητο σε όλα τα adventures, στο Hector δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα αποθήκευσης της θέσης μας στο παιχνίδι. Μη φοβάστε, όμως, δεν θα χρειαστεί να το τερματίσετε μονομιάς. Το παιχνίδι αποθηκεύει αυτόματα τη θέση μας μετά από κάθε μας ενέργεια (οπότε είμαστε ασφαλείς ακόμη κι αν κρασάρει/πέσει το ρεύμα). Συνεπώς, μπορεί και να μην ενοχλήσει τον μέσο gamer, αλλά για έναν reviewer είναι κόλαση!
Οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι συνδυαστικοί. Τι εννοώ με αυτό: Στην πλειονότητά τους λύνονται μέσω συνδυασμού αντικειμένων, αλλά πολλές φορές οι συνδυασμοί αυτοί είναι αρκετά ακραίοι για να τους συλλάβει ο μέσος νους. Συνεπώς, θα πρέπει να δώσετε προσοχή στους διαλόγους για να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε στη συνέχεια. Όσον αφορά στο βαθμό δυσκολία τους, θα τους χαρακτήριζα αρκετά εύκολους. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το πρώτο επεισόδιο το τερμάτισα σε τέσσερις ώρες περίπου, το δεύτερο μού πήρε το διπλάσιο ενώ το τρίτο το τερμάτισα σε πέντε με έξι ώρες περίπου. Η καθυστέρηση αυτή δεν οφείλεται στη δυσκολία των γρίφων αφού δεν κόλλησα σχεδόν πουθενά. Οφείλεται στους απίστευτα εκτεταμένους διαλόγους του παιχνιδιού, οι οποίοι από ένα σημείο και μετά καταντούν κουραστικοί. Εδώ μπορεί να ακούγομαι αντιφατικός μετά τους διθυράμβους μου για το χιούμορ και το σενάριό του. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ενώ αν δούμε ξεχωριστά τους διαλόγους σχεδόν κάθε ατάκα βγάζει γέλιο, ο συνεχής «βομβαρδισμός» με αστεία μπορεί να μας προκαλέσει «ανοσία» στο χιούμορ του. Πιστεύω ότι αν οι δημιουργοί του έσπρωχναν το δείκτη λίγο πιο κοντά στους γρίφους και λίγο πιο μακριά από τους διαλόγους, το παιχνίδι θα ήταν απόλυτα ισορροπημένο. Να σημειώσω ότι το «φαινόμενο» αυτό το παρατήρησα κυρίως στο δεύτερο επεισόδιο και σε ορισμένα μέρη του τρίτου μόνο. Το πρώτο επεισόδιο δεν με κούρασε καθόλου.
Δεν θα επιχειρήσω να συγκρίνω το παιχνίδι με τα «ιερά τέρατα» του είδους, όπως π.χ. το Monkey Island. Όχι γιατί δεν τα φτάνει. Αντιθέτως, έριξα πολύ περισσότερο αυθόρμητο γέλιο με το Hector από ό,τι με οποιοδήποτε άλλο χιουμοριστικό adventure μπορώ να θυμηθώ. Απλά, το Hector είναι τόσο μοναδικό που πιστεύω ότι είναι μία κατηγορία από μόνο του. Με τα τρία επεισόδια να κοστίζουν μόλις 15 ευρώ στο διαδικτυακό κατάστημα της Telltale, πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε adventure gamer ή – ίσως ακόμη περισσότερο – φίλος του βρετανικού χιούμορ, θα ήταν αδικαιολόγητος αν δεν επένδυε σε αυτό. Θα έκλεινα λέγοντας το κλασικό «ανυπομονώ να βγει η δεύτερη σεζόν», αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι τέτοιο αποτέλεσμα θέλει πολύ χρόνο για να βγει. Πολύ περισσότερο για να ξαναβγεί. Ας πω, λοιπόν, ότι ελπίζω η δεύτερη σεζόν να είναι εξίσου καλή και να μη χρειαστεί να περιμένουμε πολύ για να την απολαύσουμε!
