Αν το Final Fantasy ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα ήταν σίγουρα η Milan. Από το 1987 οπότε και κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της σειράς τα Final Fantasy απασχολούσαν πάντα την gaming κοινότητα, αν και δεν ήταν πάντα στο νούμερο ένα. Η προσωπική μου επαφή με τη σειρά ήρθε κάπως αργά, αφού το πρώτο Final Fantasy που έπαιξα ήταν το FF VII το σωτήριον έτος 1997 στο Playstation. Έκτοτε το FF VII αποτελεί το αγαπημένο μου παιχνίδι όλων των εποχών. Ομολογώ όμως ότι δεν ένιωσα ποτέ την περιέργεια να ασχοληθώ με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, ειδικά αφού θεματολογικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η συγκεκριμένη επανέκδοση, όμως, του Final Fantasy IV με κάνει να πιστεύω ότι μάλλον έκανα λάθος. Ας δούμε αναλυτικά τι ακριβώς προσφέρει αυτό το πακέτο της Square Enix για το PSP.
Το Final Fantasy IV – The Complete Collection περιλαμβάνει τα εξής τρία παιχνίδια:
Το remake του Final Fantasy IV. Το αυθεντικό FF IV κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1991 για το Super Famicom (SNES). Έκτοτε έχει επανακυκλοφορήσει αναβαθμισμένο για ουκ ολίγες πλατφόρμες, με τελευταία του ενσάρκωση την έκδοσή του για το DS της Nintendo το 2007. Το remake για το PSP είναι το τελευταίο σε μία σειρά remakes των πρώτων παιχνιδιών της σειράς (FF I μέχρι FF IV) για διάφορες πλατφόρμες.
Το Final Fantasy IV – Interlude. Πρόκειται για τη «φρέσκια» προσθήκη του πακέτου. Συνδέει το σεναριακό κενό ανάμεσα στο FFIV και στο…
Final Fantasy IV – The After Years. Αυτό το sequel του FFIV κυκλοφόρησε το 2008 αρχικά για κινητά τηλέφωνα και μάλιστα σε 13 επεισόδια τα οποία έγιναν 9 ιστορίες (tales) στο Wii. Με το FFIV – The Complete Collection έρχεται για πρώτη φορά και στο PSP.
To setting του παιχνιδιού θυμίζει έντονα High Fantasy, το genre που καθιέρωσε ο Tolkien. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή σε κάποιο βαθμό το σχεδιασμό των χαρακτήρων, το παιχνίδι «δυτικοφέρνει» αρκετά. Βασικός πρωταγωνιστής του είναι o Σκοτεινός Ιππότης Cecil, διοικητής των Red Wings, των ιπτάμενων πλοίων της Baron. Ο μέχρι πρότινος φιλειρηνικός και καλοκάγαθος βασιλιάς της Baron ξαφνικά αλλάζει τελείως ιδιοσυγκρασία και στέλνει τα στρατεύματά του ως τα πέρατα του κόσμου για να συλλέξουν τέσσερις μυστηριώδεις κρυστάλλους οι οποίοι κρύβουν μέσα τους τεράστιες αλλά και άγνωστες δυνάμεις. Στον Cecil ανατίθεται να αποσπάσει τον κρύσταλλο του νερού από τη φιλειρηνική πόλη των μάγων, Mysidia. Η αποστολή εξελίσσεται σε κανονική σφαγή αφού οι Mysidians δεν μπορούν να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση στην ισχύ των Red Wings, αλλά παράλληλα προτιμούν να πέσουν μέχρις ενός παρά να παραδώσουν τον κρύσταλλό τους στη Baron. Η καταστροφή της Mysidia συγκλονίζει τον Cecil ο οποίος αρχίζει να αμφισβητεί ανοιχτά τα κίνητρα του βασιλιά του. Αυτό φυσικά προκαλεί την οργή του δεύτερου ο οποίος τον στέλνει σε αποστολή αυτοκτονίας, προφανώς για να τον ξεφορτωθεί. Αυτή η αποστολή σηματοδοτεί και την αρχή του ταξιδιού του Cecil, ενός ταξιδιού στην πορεία του οποίου θα ανακαλύψει τις ρίζες του, αλλά και το μυστικό των κρυστάλλων.
Δυστυχώς, προς αποφυγή των spoilers δεν μπορώ να σας αποκαλύψω κανένα στοιχείο από το σενάριο των Interlude και The After Years. Θα σας πω μόνο ότι το πρώτο ξεκινά ένα χρόνο μετά από τα γεγονότα του FFIV, ενώ το δεύτερο 17 χρόνια μετά. Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από τον Cecil και την πορεία του προς τη λύτρωση και την αυτογνωσία. Κλασικό Final Fantasy. Φυσικά δεν λείπουν και οι πολλαπλές ανατροπές της πλοκής που χαρακτηρίζουν τη σειρά. Γενικά, χωρίς να φτάνει στα επίπεδα του FFVII, το σενάριο μού κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.
Όπως είχα αναφέρει στο preview, το remake αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αντίστοιχο του DS στο οποίο τα γραφικά ήταν τρισδιάστατα. Η έκδοση του PSP έχει μία κλασική top down προοπτική α λα Zelda, όπως άλλωστε φαίνεται στα screenshots. Παρά το μικρό μέγεθος των χαρακτήρων τα γραφικά είναι αρκετά ευκρινή και – κατά την ταπεινή μου άποψη – πολύ όμορφα. Το μοναδικό σημείο όμως που προδίδει ότι πρόκειται για σύγχρονο παιχνίδι είναι τα εφέ των ξορκιών, τα οποία είναι πολύ εντυπωσιακά. Με απογοήτευσε κάπως η στατικότητα των χαρακτήρων στις μάχες και η υπερκινητικότητά τους όταν είναι ακίνητοι (μοιάζουν σαν να κάνουν βήμα επί τόπου). Οι fans της σειράς θα αναγνωρίσουν αρκετά από τα κλασικά μουσικά θέματα της σειράς. Γενικά, το soundtrack του παιχνιδιού ακολουθεί τα υψηλά στάνταρντς στα οποία μας έχει συνηθίσει το Final Fantasy.
Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το gameplay της σειράς Final Fantasy, ας κάνουμε μία σύντομη αναφορά. Οι περιοχές στο Final Fantasy χωρίζονται στις ασφαλείς (πόλεις, χωριά, κάστρα) όπου μπορείτε να τα πείτε με άλλους NPCs και να προμηθευτείτε εξοπλισμό, heals, buffs, να κάνετε rest κλπ και στις μη ασφαλείς (δηλαδή οποιοδήποτε σημείο του χάρτη του κόσμου ή μπουντρούμια κλπ) όπου μπορεί ανά πάσα στιγμή να σας την πέσουν διάφορα τέρατα. Εν ολίγοις οι μάχες στο Final Fantasy προκύπτουν τελείως απροειδοποίητα, αν και με τον καιρό θα εξοικειωθείτε με τη συχνότητά τους και δεν θα αιφνιδιάζεστε.
Στο Final Fantasy IV εισήχθη για πρώτη φορά στη σειρά το σύστημα μαχών ATB (active time battles), καθιστώντας τες ένα real time – turn based υβρίδιο. Συγκεκριμένα, αφού ξεκινήσει μία μάχη οι αντίπαλες πλευρές εμφανίζονται παραταγμένες στις δύο αντίθετες πλευρές της οθόνης. Για κάθε χαρακτήρα που ελέγχουμε μπορούμε να επιλέξουμε μία ενέργεια (επίθεση, άμυνα, εκτέλεση ξορκιού, χρήση αντικειμένου κλπ). Άπαξ και γεμίσει η αντίστοιχη μπάρα στο κάτω μέρος της οθόνης ο χαρακτήρας θα εκτελέσει την ενέργεια που επιλέξαμε. Αντίστοιχες μπάρες υπάρχουν και για τους εχθρούς μας, αλλά προφανώς αυτές δεν είναι ορατές σε εμάς. Αυτή είναι και η real time συνιστώσα του παιχνιδιού. Αφού δεν γνωρίζουμε πότε θα δεχτούμε επίθεση, οφείλουμε να σκεφτόμαστε και να εφαρμόζουμε γρήγορα τη στρατηγική μας.
Ειδικά στο Final Fantasy IV, θεωρώ ότι απαιτείται πιο περίπλοκη στρατηγική από άλλα παιχνίδια της σειράς. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι οι αλλαγές των μελών της ομάδας μας είναι αρκετά συχνές. Π.χ. εκεί που είχαμε συνηθίσει να έχουμε έναν healer στην ομάδα, αυτός μπορεί να χαθεί ξαφνικά οπότε αναγκαστικά η στρατηγική μας αλλάζει άρδην, ακόμη και για τους ίδιους εχθρούς. Αυτό μερικές φορές μπορεί να είναι ενδιαφέρον, αλλά άλλες φορές μπορεί να είναι εκνευριστικό. Μιας και είπα «εκνευριστικό» να αναφερθώ και στο περιβόητο spawning των εχθρών. Όπως είχα αναφέρει στο preview, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των Final Fantasy είναι το grinding. Θεωρητικά μπορείτε να τερματίσετε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι της σειράς ακολουθώντας την ευθεία οδό, αλλά αφενός θα δυσκολευτείτε αφάνταστα περισσότερο, αφετέρου ενδέχεται να χάσετε πολλά ενδιαφέροντα «μυστικά» του τεράστιου κόσμου του. Σε αυτό το remake του Final Fantasy IV το spawning είναι τόσο συχνό που ενδέχεται να μη χρειαστεί να λιώσετε στο grinding. Στο preview είχα αναφέρει ότι αυτό δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα, αλλά προχωρώντας το παιχνίδι συνειδητοποίησα ότι μπορεί να είναι τρομερά εκνευριστικό, ειδικά σε ορισμένες περιοχές που δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε – χωρίς καμία υπερβολή – ούτε ένα βήμα πριν μας την πέσουν οι εχθροί. Γενικά όμως οι μάχες είναι ενδιαφέρουσες οπότε αυτό εξιλεώνει κάπως το παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα, ενώ ως τελική λύση μπορούμε να καβαλήσουμε κι ένα chocobo (κάτι σαν κίτρινες στρουθοκάμηλοι που ως φαίνεται δεν μπορούν να τα προφτάσουν τα τέρατα, συνεπώς μπορούμε να κόβουμε βόλτες ανενόχλητοι στον κόσμο του παιχνιδιού όταν τα καβαλάμε).
Τα παραπάνω ισχύουν σε γενικές γραμμές για όλα τα παιχνίδια του πακέτου. Επιπροσθέτως, στο The After Years οι μάχες επηρεάζονται δραματικά από τις τέσσερις φάσεις του φεγγαριού (π.χ. όσο πιο γεμάτο είναι το φεγγάρι τόσο πιο ισχυρές γίνονται οι μαγικές επιθέσεις και τόσο περισσότερο αποδυναμώνονται οι melee επιθέσεις). Επιπλέον ορισμένα τέρατα (με τα αντίστοιχα drops) εμφανίζονται μόνο σε συγκεκριμένες φάσεις του φεγγαριού. Μία ενδιαφέρουσα προσθήκη που προσδίδει ακόμη μεγαλύτερο βάθος στο gameplay του παιχνιδιού. Τέλος, στο After Years υπάρχει και το Band System όπου ορισμένες επιθέσεις είναι εφικτές μόνο αν στο party μας βρίσκονται συγκεκριμένοι χαρακτήρες. Στο interlude, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν αυτοί οι «νεωτερισμοί».
Στο preview του Final Fantasy IV – The Complete Collection είχα στοιχηματίσει ότι το πακέτο θα αποτελούσε αξιόλογη αγορά για τους φίλους της σειράς. Έχοντας πλέον μία συνολική εικόνα για το παιχνίδι, μπορώ να πω ότι κέρδισα το στοίχημα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους της σειράς, ακόμη κι αν έχουν παίξει το αυθεντικό παιχνίδι και το The After Years, τόσο λόγω της αξιόλογης αναβάθμισης του τεχνικού τομέα αυτού του remake, όσο και λόγω της ύπαρξης του Interlude που θα σας προσφέρει περίπου 15 ώρες απολαυστικού gameplay επιπλέον στον δημοφιλή κόσμο του FFIV. Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τη σειρά και θέλουν μία ενδεικτική γεύση του βασιλιά των JRPGs, πρόκειται ίσως για την πιο ελκυστική πρόταση αυτή τη στιγμή. Δοκιμασμένη συνταγή!
