Είδος: Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: City Interactive
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Ιούνιος 2010
Πλατφόρμα: PC
To Tree of Life είναι το δεύτερο μέρος της σειράς Chronicles of Mystery της πολωνικής εταιρείας ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών, City Interactive. Το πρώτο μέρος με υπότιτλο The Scorpio Ritual κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 2008 και το Tree of Life σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, αλλά μόλις πρόσφατα ήρθε στην χώρα μας. Έχει κυκλοφορήσει και τρίτο μέρος με τον υπότιτλο Curse of the Ancient Temple, αποκλειστικά για Nintendo DS και iPhone.
Και στα τρία παιχνίδια της σειράς αναλαμβάνουμε να βοηθήσουμε τη νεαρή Γαλλίδα αρχαιολόγο Sylvie Leroux να λύσει διάφορα μυστήρια που αφορούν σε γνωστούς μύθους του παρελθόντος. Το πρώτο μέρος αναφερόταν στους Ιωαννίτες Ιππότες και στη Βίβλο του Σοφονία. Στο δεύτερο μέρος οι σεναριογράφοι του παιχνιδιού επιχείρησαν ένα φιλόδοξο πάντρεμα των μύθων του Δέντρου της Ζωής, της Πηγής της Νεότητας, της εξαφάνισης του πληρώματος του εμπορικού πλοίου Mary Celeste και… της Ατλαντίδας! Το κατά πόσο τα κατάφεραν θα το δούμε στη συνέχεια.
Όπως ανέφερα στην εισαγωγή, στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε τον ρόλο της νεαρής αρχαιολόγου Sylvie Leroux. Έχοντας λύσει το μυστήριο της ιεροτελεστίας του Σκορπιού στο πρώτο μέρος της σειράς, η Sylvie κατέγραψε τα απομνημονεύματά της από αυτή την περιπέτεια και τα εξέδωσε. Λίγο πριν αναχωρήσει για τη Βενετία όπου έχει κληθεί να δώσει διάλεξη για το βιβλίο της, καλείται να διερευνήσει ένα μυστηριώδες σεντούκι που κατέληξε εξίσου μυστηριωδώς σε ένα ναυτικό μουσείο στη Βρετάνη. Το σεντούκι ανήκε στον Juan Ponce de Leon, τον διάσημο Ισπανό εξερευνητή που «ανακάλυψε» (και βάφτισε) τη Φλόριντα. Ο αρχαιολόγος που είχε αναλάβει να το μελετήσει σκοτώθηκε – καλά το μαντέψατε – μυστηριωδώς λίγες μέρες πριν. Τα περιεχόμενα του σεντουκιού καθώς και η αλληλογραφία του προκατόχου της Sylvie με έναν περίεργο κόμη θα την οδηγήσουν σε εκπληκτικές ανακαλύψεις για το Δέντρο της Ζωής και την πραγματική μοίρα του πληρώματος του «καταραμένου πλοίου» Mary Celeste.
Ομολογώ ότι αρχικά ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος όσον αφορά στο σενάριο του παιχνιδιού. Φαίνεται όμως ότι οι σεναριογράφοι δεν επέλεξαν απλά στην τύχη δυο – τρεις δημοφιλείς μύθους, αλλά έκαναν μία αρκετά φιλότιμη προσπάθεια να τους επεξηγήσουν και να τους συνδυάσουν. Δυστυχώς, η προσπάθειά τους αυτή αμαυρώνεται από διάφορους εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες.
Λέγοντας «εξωγενείς» παράγοντες αναφέρομαι στη φύση και στην ιστορία των μύθων που πραγματεύεται το παιχνίδι, οι οποίοι «απαιτούν» πολύ πιο «επικές» εξηγήσεις από αυτές που μας δίνονται τελικά στο φινάλε. Η σχετικά αδιάφορη εξέλιξη της πλοκής και η κακή κλιμάκωση της ιστορίας, οι βαρετοί, ανέμπνευστοι και τραβηγμένοι διάλογοι και οι στερεοτυπικοί δευτερεύοντες χαρακτήρες που πολλές φορές ενεργούν με τελείως ακατάληπτα κίνητρα, αποτελούν τους «ενδογενείς» παράγοντες που καταρρακώνουν την κατά τα άλλα φιλότιμη προσπάθεια των σχεδιαστών του παιχνιδιού.
Το Tree of Life τρέχει σε σταθερή ανάλυση 1024 x 768, κάτι απαράδεκτο εν έτει 2010. Η προοπτική του παιχνιδιού είναι η συνήθης των σύγχρονων adventures, δηλαδή η 2.5D, το οποίο σημαίνει prerendered δισδιάστατα backgrounds και τρισδιάστατοι χαρακτήρες. Για λόγους που έχω εξηγήσει στο review του Black Mirror 2 είμαι αντίθετος με αυτή την προοπτική, αλλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι οι τρισδιάστατοι χαρακτήρες «αναμιγνύονται» αρκετά ομαλά με τα δισδιάστατα backgrounds.
Τα backgrounds είναι αρκετά όμορφα, με ομαλά animations που τα «ζωντανεύουν». Όλες οι τοποθεσίες αποτελούνται από μία οθόνη, οπότε δεν θα δείτε πουθενά scrolling. Οι χαρακτήρες θυμίζουν παιχνίδι πενταετίας και βάλε. Τα πρόσωπά τους είναι τελείως ανέκφραστα και το animation τους μετριότατο, με αποκορύφωμα τις κλασικές ακατάληπτες χειρονομίες στον αέρα όταν ανταλλάσσουν αντικείμενα ή όταν αλληλεπιδρούν με αντικείμενα του background. Οι δε cutscenes θυμίζουν παιχνίδια του 2001.
Η μουσική είναι αρκετά καλή αν και μου φάνηκε ότι δεν ταίριαζε απόλυτα με ορισμένα σημεία του παιχνιδιού. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι ένα από τα θέματα που ακούγονται σε δύο – τρεις τοποθεσίες στο παιχνίδι, υπάρχει και στο (καταπληκτικό) The Moment of Silence της γερμανικής House of Tales! Είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ αντίστοιχο φαινόμενο σε adventure. Υποθέτω ότι η City Interactive πήρε τη σχετική άδεια πριν συμπεριλάβει το συγκεκριμένο κομμάτι στο soundtrack του παιχνιδιού της.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών με άφησαν σε γενικές γραμμές ικανοποιημένο, ειδικά αυτή της Melissa Hutchinson η οποία υποδύεται τη Sylvie και η οποία θεωρώ ότι έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Το πρόβλημα είναι η απόπειρα μίμησης των προφορών των διαφόρων «ιθαγενών» που θα συναντήσουμε στο παιχνίδι, την οποία κρίνω αποτυχημένη. Αποκορύφωμα είναι τα «χάμπα χάμπα» των πολιτών του Κάιρο στον γρίφο με τις βρύσες (βλ. σχετική εικόνα). Σε αυτό το σημείο αναγκάστηκα να κλείσω τον ήχο για να μη σπάσω το PC από τον εκνευρισμό μου.
Το Tree of Life είναι κλασικό point and click adventure. Μετακινώντας τον κέρσορα πάνω από κάποιο hotspot, αυτός θα αλλάξει είτε σε μάτι (αναγνώριση), είτε σε μεγεθυντικό φακό (διερεύνηση) είτε σε ένα ακατάληπτο εικονίδιο που υποδηλώνει δράση. Κάνοντας διπλό κλικ σε οποιοδήποτε προσβάσιμο σημείο η Sylvie τρέχει μέχρι εκεί. Η λειτουργία αυτή είναι πολύ συχνή στα σύγχρονα adventures, αλλά με βρίσκει αντίθετο. Μπορεί να είναι πρακτικό, αλλά δεν είναι καθόλου αληθοφανές να τρέχει συνεχώς ο ήρωας που ελέγχουμε. Το ιδανικό θα ήταν με διπλό κλικ να παρακάμπτεται απλά η ενδιάμεση διαδρομή και να εμφανίζεται ακαριαία ο χαρακτήρας στο σημείο που επιλέξαμε.
Το inventory μας παρουσιάζεται επί μονίμου βάσεως στο κάτω μέρος της οθόνης. Πατώντας F1 ή κάνοντας αριστερό κλικ στο ερωτηματικό που βρίσκεται στα δεξιά του inventory εμφανίζονται όλα τα hotspots της εκάστοτε οθόνης. Μετακινώντας τον κέρσορα στο πάνω μέρος της οθόνης, πέρα από τα κλασικά Save, Load κλπ εμφανίζεται και η επιλογή Notebook με τις υποεπιλογές Dialogs (όπου εμφανίζονται οι πιο ενδιαφέροντες διάλογοι με τους διάφορους χαρακτήρες που συναντάτε σε κάθε περιοχή), Journal (όπου καταγράφεται η πλοκή κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα κεφάλαιο του παιχνιδιού) και Documents (όπου μπορείτε να δείτε όλα τα έγγραφα που έχετε πάνω σας ή που απλά έχετε δει κατά τη διάρκεια της περιπέτειας). Προσωπικά δεν χρησιμοποίησα ποτέ κάποια από αυτές τις επιλογές. Μία φορά που χρειάστηκα μία πληροφορία δεν είχε καταγραφεί πουθενά και αναγκάστηκα να «ταξιδέψω» πέντε οθόνες μακριά για να την ξαναδώ (γκρρ).
Πραγματικά, σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ έστω έναν πραγματικά έξυπνο γρίφο αυτού του παιχνιδιού, αλλά εις μάτην! Οι γρίφοι αλληλεπίδρασης αντικειμένων είναι τελείως διαδικαστικοί, ενώ αρκετές φορές δεν καταλάβαινα καν τι έκανα και γιατί το έκανα! Ορισμένοι από τους γρίφους που βασίζονται σε διαλόγους δεν είναι λογικοί. Λέγοντας αυτό εννοώ ότι δεν θα πάει εύκολα το μυαλό σας να απευθυνθείτε σε συγκεκριμένο χαρακτήρα για να προχωρήσει η δράση πριν πρώτα δοκιμάσετε όλες τις άλλες πιθανότητες. Φυσικά, αυτό μπορεί να γίνει αρκετά εκνευριστικό. Τρομερά εκνευριστικοί είναι και ορισμένοι από τους «puzzle» γρίφους του παιχνιδιού, καθώς βασίζονται υπερβολικά πολύ στη λογική «trialanderror». Ο τελευταίος γρίφος του παιχνιδιού ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Θεωρώ ότι η τοποθέτηση του σε αυτό το σημείο αποτελεί τελείως λάθος επιλογή, αφού κόβει απότομα την κλιμάκωση της πλοκής και «σκοτώνει» τον όποιο ενθουσιασμό του παίκτη για τον τερματισμό.
Τέλος, να σημειώσω ότι σε δύο περιπτώσεις θα χρειαστεί να δράσετε γρήγορα αλλιώς gameover. Στη δεύτερη περίπτωση είναι προφανές το τι πρέπει να κάνετε, αλλά στην πρώτη οφείλω να ομολογήσω ότι βασανίστηκα αρκετά μέχρι να βρω (στην τύχη) τι έπρεπε να κάνω, παρότι δεν είχα πολλές επιλογές.
Αν ρωτούσατε εμένα τον ίδιο πριν λίγα χρόνια να σας πω τη γνώμη μου για το Chronicles of Mystery: The Tree of Life, πιθανότατα θα σας έλεγα ότι είναι ένα αρκετά καλό παιχνίδι. Ακόμη και τώρα, ως λάτρης των adventures έγραψα με πόνο ψυχής τα όσα αρνητικά αναφέρω για αυτό. Κακά τα ψέματα όμως, το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από ελλείψεις τόσο στον τεχνικό τομέα όσο και στο σενάριο που θα θεωρούνταν απαράδεκτες για οποιοδήποτε άλλο είδος βιντεοπαιχνιδιών. Σίγουρα είμαι υπέρ του να στηρίζουμε ανεξάρτητους δημιουργούς, αλλά πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να ανεβάσουμε τον πήχη για τα adventures.
