Το παρακάτω κείμενο το γράφω για δύο λόγους. Για να θυμάμαι τη φάση, αλλά και για οδηγίες προς ναυτιλομένους.
Πήρα την απόφαση να κάνω αναβάθμιση λίγο πριν το καλοκαίρι. Παρότι το μηχάνημά μου ήταν αξιοπρεπέστατο για τις gaming ανάγκες μου (να σημειώσω ότι το backlog μου στο Steam εκτείνεται σε περίοδο πενταετίας και βάλε), η ενασχόλησή μου με το video editing και το 3D modelling/animation… ΧΑΧΑΧΑΧΑ ποιον κοροϊδεύω, απλά είδα κάτι βίντεο με το Skyrim τέζα μονταρισμένο και μου έτρεξαν τα σάλια (ασχέτως που όντως είδα ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά στα preview and rendering times στο After Effects).
Κατόπιν συνόδου κορυφής με τον φίλο Nasos Zeppos Delveroudis, καταλήξαμε στα παρακάτω συμπράγκαλα:
CPU: AMD Ryzen 5 3600X Box 3,8GHz
GPU: Gigabyte Radeon RX 5700 XT 8GB [GV-R57XT-8GD-B]
MOBO: Gigabyte AORUS X570 Pro
RAM: G.Skill Trident Z RGB 16GB (2x8GB) 3200MHz DDR4 F4-3200C16D-16GTZR
HDD: SSD SAMSUNG 860 Evo 500GB SATA3 (MZ-76E500B/EU) (συν τον 250άρη SSD και τον 2TB SATA HDD που είχα από πριν, οι οποίοι είναι και τα μόνα υλικά που μετέφερα από το παλιό rig)
PSU: Corsair RMi Series 850W
CASE: Corsair Obsidian Series 750D Full Tower Case – Black
Φορ δι ρέκορντ, μας πήρε δύο ώρες να βρούμε την πραμάτεια στο Skroutz, με κριτήριο τη διαθεσιμότητα, την τιμή, την αξιοπιστία των μαγαζιών (i.e. τη βαθμολογία τους στο Skroutz), προσπαθώντας πάντα να τα πάρουμε όλα από όσο λιγότερα μαγαζιά γινόταν. Τελικά the best we could do ήταν τέσσερα μαγαζιά.
Την επομένη ξεκίνησε ο μαραθώνιος Γολγοθάς της παραγγελίας. Εκεί, σύντροφοι μαστερεϊσάδες έπαιξε εξελόχαρτο, γιατί αλλιώς ακόμη θα έξυνα την κεφάλα μου χαμένος ανάμεσα σε έναν λαβύρινθο από καρτέλες του Chrome.
Τεσπά, μετά από δύο ώρες ακόμη κατάφερα να γραφτώ σε όσα από τα μαγαζιά δεν είχα γραφτεί ήδη, να παραγγείλω τα πάντα, να κάνω τις καταθέσεις, να σημειώσω ποιος απάντησε και τι απάντησε, να στείλω τα καταθετήρια κλπ. Μάλιστα οριακά γλίτωσα να γίνω ρόμπα, όταν έκανα έναν λάθος υπολογισμό και θεώρησα ότι πήγαιναν να με κλέψουν με το ΦΠΑ (ζήτησα τιμολόγιο για όλα όσα πήρα). Ευτυχώς το πήρα πρέφα δευτερόλεπτα πριν στείλω το email όπου τους έκραζα, και το οποίο σίγουρα θα κατέληγε σε κάποιο από τα γνωστά νήματα ή αναρτήσεις με μαλακίες που ακούν οι υπάλληλοι από πελάτες, συνοδευόμενο από σχόλια του τύπου «τράβα μάθε αριθμητική και άσε τους ρίζεν κατά μέρους».
Όσον αφορά στην αποστολή των προϊόντων, στάθηκα πολύ τυχερός (ή τα μαγαζιά αποδείχτηκαν πολύ συνεπή και φερέγγυα). Παρήγγειλα Δευτέρα και παρέλαβα τα πάντα από Τετάρτη έως και Παρασκευή. Προσωπικά το θεωρούσα απίθανο να έχω τα πάντα πριν το Σ/Κ, αλλά να που διαψεύστηκα ευχάριστα. Για να μη λέμε μόνο τα στραβά.
Παρότι θα περίμενε κανείς (κι εγώ μαζί του) ότι με το που έσκασε το τελευταίο item θα παράταγα ό,τι έκανα και θα ξεκινούσα τη συναρμολόγηση, τελικά κρατήθηκα μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας (Παρασκευή). Ήξερα ότι με περίμενε δύσκολη δουλειά και για να είμαι ειλικρινής έχει περάσει πια για μένα η εποχή που η συναρμολόγηση του νέου PC είναι part of the fun. Καθόλου δεν θα με χάλαγε να μου το έστελναν έτοιμο, αλλά τότε θα το πλήρωνα ακριβότερο και θα το περίμενα περισσότερο.
Ξεκίνησα βιδώνοντας τη μητρική στο κουτί. Το γιατί αυτό ήταν τεράστιο λάθος το κατάλαβα αμέσως αφού πήγα να κουμπώσω τον επεξεργαστή. Δυστυχώς, το εγχειρίδιο της μητρικής δεν είχε σαφείς/λεπτομερείς οδηγίες για το πώς κουμπώνουμε πάνω τον επεξεργαστή, ενώ το αντίστοιχο του επεξεργαστή – φυσικά – δεν είχε ακριβείς οδηγίες για τη συγκεκριμένη μητρική. Αποφάσισα, λοιπόν (βλακωδώς), να πάω βλέποντας και κάνοντας.
Αφού έβαλα τον επεξεργαστή στο slot (αυτό ήταν simple enough), πήγα να κουμπώσω και την ψύκτρα. Έλα όμως που δεν έμπαινε με τίποτα η ρουφιάνα. Στα σημεία που αντιστοιχούσαν στις βίδες της ψύκτρας στη μητρική, έχασκαν τέσσερις τρύπες όπου δεν έφταναν καν οι προαναφερθείσες βίδες. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον Νεάντερνταλ μέσα μου, με αποτέλεσμα, πάνω στις άγαρμπες προσπάθειές μου, να πασαλείψω την επιφάνεια του επεξεργαστή με την πάστα της ψύκτρας, λες και ήταν φρυγανιά.
Μετά από μία μικρή κρίση πανικού και μισή ώρα ψάξιμο στο internet όπου έχω βρει στο παρελθόν πώς να φτιάχνω το φλοτέρ στο καζανάκι ΑΛΛΑ ΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΝΑ ΚΟΥΜΠΩΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΚΤΡΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΗΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ, το πήρα απόφαση και ξεβίδωσα ξανά τη μητρική από το κουτί. And lo and behold, το λάθος μου κατέστη προφανές: Τα σπιράλ για τις βίδες της ψύκτρας δεν είναι ενσωματωμένα στην ίδια τη μητρική, αλλά σε μία πλαστική πλακέτα που είναι βιδωμένη στην πίσω όψη της. Φυσικά, με το που ξεβίδωσα τα προστατευτικά, η πλακέτα έπεσε μέσα στο κουτί χωρίς να το πάρω πρέφα.
Συνεπώς, μάθημα πρώτο: ΠΡΩΤΑ ΚΟΥΜΠΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΚΤΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΗΤΡΙΚΗ (και θα έλεγα και τις μνήμες) ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΙΔΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΜΗΤΡΙΚΗ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ.
Η συναρμολόγηση του υπόλοιπου υλικού ήταν σχετικά διαδικαστική υπόθεση, αν εξαιρέσουμε φυσικά τα γαμημένα τα καλωδιάκια των διαφόρων switches (power, reset, hdd κλπ) που χρειάζεσαι προβολέα και μικροσκόπιο.
Η ώρα της δοκιμής είχε επιτέλους φτάσει, αλλά το συναίσθημα του επικείμενου χαμού που με κατέκλυζε με έκανε να την αναβάλω για όσο μπορούσα, χαζεύοντας σαν… χαζός το ανοσιούργημά μου. Τελικά το πήρα απόφαση, συνέδεσα το PSU στο ρεύμα και… αντί για το light show που περίμενα, είδα ένα φωτάκι στη μητρική να αναβοσβήνει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ενώ το πάτημα του on switch δεν έκανε απολύτως τίποτα.
Ελπίζοντας ότι επρόκειτο για κάποιο σφάλμα συνδεσμολογίας και όχι για κάτι πιο μοιραίο, άρχισα να ξεκουμπώνω πράγματα αφήνοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα και αντιστρέφοντας το καλωδιάκι του on switch. Βαθιά μέσα μου όμως ήξερα ότι δεν μπορούσε να είναι τόσο απλό…
Γύρω στις τρεις τα ξημερώματα (η όλη διαδικασία ξεκίνησε στις έντεκα το βράδυ), το πήρα απόφαση και τα παράτησα.
Το επόμενο πρωί, και με (πιο) καθαρό μυαλό, αποφάσισα να αρχίσω να αποκλείω πιο μεθοδικά τις διάφορες πιθανότητες. Ξεκίνησα από το PSU. Ευτυχώς, τα πράγματα ήταν αρκετά απλά, αφού είχα ακόμη ετοιμοπόλεμο τον παλιό υπολογιστή. Συνδέοντας το παλιό PSU στο καινούργιο rig το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο (αναβόσβημα και μετά dead), ενώ με το καινούργιο PSU, το παλιό rig έπαιρνε μπρος κανονικά.
Το πήρα απόφαση ότι κάποια μαλακία είχα κάνει με τον επεξεργαστή. Αποφάσισα, λοιπόν, να τον ξεκουμπώσω και να τον εξετάσω προσεκτικά. Επειδή, όμως, μετά θα έπρεπε λογικά να συμπληρώσω τη θερμαγώγιμη πάστα, αποφάσισα να βγω πρώτα έξω να πάρω. Βρήκα στο internet ένα μαγαζί σχετικά κοντά στο σπίτι μου και γύρω στις δέκα το πρωί κίνησα να πάω.
Τελικά όμως έφαγα πόρτα, αφού ο Ελληνάρας μαγαζάτορας είχε προτιμήσει να κοιμηθεί μια ωρίτσα παραπάνω/να πάει για καφέ, παρά να ανοίξει το μαγαζί του (το οποίο σύμφωνα με το ωράριο που αναγραφόταν στη βιτρίνα έπρεπε να είναι ανοιχτό από τις εννιά, ενώ δεν υπήρχε κανένα σημείωμα που να λέει ότι θα ήταν κλειστό για τον οποιονδήποτε λόγο).
Ήμουν που ήμουν αναστατωμένος με την όλη φάση, αυτό με πρίζωσε άσχημα. ΟΚ, σύμφωνοι, δεν θα τον έσωζαν τα τρία ευρώ που θα τον πλήρωνα για την πάστα – άντε δέκα, αν διάλεγα την ακριβή – αλλά αυτό που με εκνευρίζει είναι η νοοτροπία. Σήμερα θα πάρω μια πάστα τριών ευρώ, αλλά αύριο μπορεί να πάρω μια κάρτα γραφικών των 400 ευρώ. Και μεθαύριο που θα μιλήσω σε έναν, δύο, πέντε φίλους, ίσως σε συστήσω.
Αργότερα βέβαια που μιλούσα με έναν ξάδελφό μου μου είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα είχε πάει βίζιτα σε κάνα σπίτι να φτιάξει/σετάρει κάνα PC γιατί εκεί είναι τα λεφτά. Ενώ Σάββατο πρωί τέλη Αυγούστου, τι σκατά τζίρο να βγάλει. ΟΚ, good point, αλλά και πάλι. Βάλε μια ταμπέλα που να λέει «σήμερα εκτάκτως κλειστά» και μην αναφέρεις καν λόγο.
Κι ενώ έκανα εγώ κοινωνικοοικονομικές αναλύσεις μέσα στο κεφάλι μου, κατευθυνόμενος ταυτόχρονα σε ένα άλλο μαγαζί εκεί κοντά που είχα την εντύπωση ότι είχε και είδη Η/Υ, περνάει ένα αμάξι και πατάει πάνω ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΛΑΚΚΟΥΒΑ ΜΕ ΝΕΡΟ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ και με κάνει ΜΟΥΝΙ ΡΕ. Δεν λέω απλά για φάση τύπου «μου βράχηκε ο αστράγαλος». Μιλάμε για φάση «αν είχα σαμπουάν μαζί, λουζόμουνα». Τέτοια σκηνικά, ούτε σε μαύρη κωμωδία για νέρντουλες.
Εκεί με έπιασε ένα νευρικό γέλιο, το οποίο μου κόπηκε όταν είδα ότι το μαγαζί που νόμιζα ότι ίσως να είχε και πάστες, τελικά ήταν παραδοσιακό επισκευάδικο ηλεκτρικών συσκευών (από αυτά που μας έλεγαν οι γονείς μας στα early ‘90s ότι ήταν το επάγγελμα του μέλλοντος). Ο μόνος επεξεργαστής εκεί μέσα θα ήταν αυτός στο κομπιουτεράκι του τύπου.
Τεσπά, το παίρνω απόφαση και κινάω να πάω στο Πλαίσιο που βρίσκεται 394853 στενά πιο πέρα. Τουλάχιστον να στεγνώσω.
Εκεί ευτυχώς τη βρήκα την πάστα, αλλά στον δρόμο της επιστροφής άρχισαν να με ζώνουνε τα φίδια (άτιμο πράγμα η άρνηση, το ξαδελφάκι της φρούδης ελπίδας). Με κάθε μου βήμα συνειδητοποιούσα ότι η λύση δεν μπορούσε να ήταν τόσο απλή όσο «ξεκουμπώνω επεξεργαστή – ξανακουμπώνω επεξεργαστή – πασαλείφω επεξεργαστή – κουμπώνω ψύκτρα».
Παρόλα αυτά, αφού έφτασα, ξανα-μανα-ξεβίδωσα τη μητρική από το κουτί, ξεβίδωσα την ψύκτρα και ξεκούμπωσα τον επεξεργαστή. Κοιτώντας τις ακίδες του, από την πλευρά που κουμπώνει στο slot, παρατήρησα κάτι σαν αποχρωματισμό. Καθαρό σημάδι στραβωμένων ακίδων (οι ακίδες είναι τόσο πολλές και λεπτές, που δεν κάνει μπαμ με τη μία, αν κάποιες από αυτές έχουν στραβώσει. Πρέπει να δεις προσεκτικά τον επεξεργαστή στο φως για να το καταλάβεις).
Αμέσως πήγα να ξανακουμπώσω τον επεξεργαστή στο slot και οι υποψίες/φόβοι μου επαληθεύτηκαν: παρότι το μοχλάκι κατέβαινε τελείως κάτω και ο επεξεργαστής φαινόταν να σφηνώνει στο slot, ήταν φανερό ότι δεν πάταγαν εντελώς και οι τέσσερις πλευρές του.
Επειδή ο πανικός είναι πολύ καλός σύμβουλος [/sarcasm], αποφάσισα να πάρω το πιο λεπτό κατσαβίδι που είχα και να προσπαθήσω να ισιώσω τις στραβωμένες ακίδες. Εννοείται ότι τα έκανα τρις χειρότερα.
Βρίζοντας θεούς και δαίμονες (και τον εαυτό μου), και θεωρώντας αυτονόητο ότι η εγγύηση δεν καλύπτει το κατσαβίδιασμα του επεξεργαστή, το πήρα απόφαση ότι η βλακεία μου θα μου στοίχιζε 250 ευρώ ακόμη (τουλάχιστον) κι άρχισα να ψάχνω στο internet μήπως υπήρχαν singles μαγαζιά στην ευρύτερη περιοχή μου που να πουλάνε ακριβώς τον ίδιο επεξεργαστή.
Τελικά βρήκα κάνα δυο κι ήμουν έτοιμος να ξαναβγώ, όταν για κάποιον απροσδιόριστο λόγο μού ήρθε να ψάξω στο ίντερνετ μήπως υπάρχει τρόπος να διορθώσεις αυτή τη ζημιά, την οποία μέχρι τότε θεωρούσα μη αναστρέψιμη. Εκεί βρήκα λοιπόν αυτό εδώ το βίντεο, όπου ένας τύπος φέρνει στα ίσια τους τις ακίδες του επεξεργαστή χρησιμοποιώντας ένα κοπίδι. Είπα «δεν γαμιέται, τι έχεις να χάσεις», πήρα το κοπίδι μου και ξεκίνησα την εγχείρηση.
Πέντε λεπτά μετά, όλες οι ακίδες φαίνονταν να έχουν ισιώσει. Κι επειδή η ρουφιάνα η ελπίδα όχι μόνο πεθαίνει τελευταία, αλλά ακόμη κι αν πεθάνει, μετά ανασταίνεται άνετα, μόνο παραιτημένος δεν ήμουν όταν ξανακούμπωσα τον επεξεργαστή στο slot (στο οποίο αυτή τη φορά εφάρμοζε άψογα). Πασάλειψα και τον επεξεργαστή με την ενδεδειγμένη ποσότητα πάστας, κούμπωσα και την ψύκτρα, ξανα-ματα-κούμπωσα τη μητρική στο κουμπί, ξανα-ματα-σύνδεσα οοοοοολα τα καλώδια, με τελευταίο το καλώδιο τροφοδοσίας που συνδέει το PSU με την πρίζα. Πήρα βαθιά ανάσα, πάτησα το κουμπί και…
IT’S ALIVE! IT’S ALIVE! Η φρανκενσταϊνική ιαχή αντήχησε σε όλον τον Πειραιά. Όλα τα σκυλιά της γειτονιάς αλυχτούσαν ως απάντηση στο παραλήρημα ενθουσιασμού μου.
Τα ηθικά διδάγματα από την περιπέτειά μου είναι δύο:Πρώτον, μην κάνετε κάτι αν δεν ξέρετε να το κάνετε. ΟΚ, σύμφωνοι, the internet is for porn, αλλά μπορείτε επίσης να βρείτε και οδηγίες για πρακτικά οτιδήποτε (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΚΟΥΜΠΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟΝ RYZEN 5 3600X ΣΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ AORUS X570 PRO).
Δεύτερον, ακόμη κι αν κάτσει η στραβή, μην απελπίζεστε. Ως φαίνεται αυτά τα ρημάδια τα εργαλεία του σατανά είναι αρκετά πιο ανθεκτικά από ό,τι νομίζουμε (μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα) και όλο και κάποιο απίθανο redneck repair θα βρείτε στο internet (μέχρι και το να βάλεις την κάρτα γραφικών στον φούρνο όπως έκανε ο αδελφός μου – true story, look it up αν δεν με πιστεύετε).
ΤΕΛΟΣ;
ΑΜ ΔΕ.
Αφού τελείωσαν τα hardware προβλήματα, ξεκινήσαμε με τα software.
Πριν ξεκινήσω, να σημειώσω ότι ως OS SSD, κούμπωσα τον ίδιο ακριβώς που είχα και στο προηγούμενο PC, χωρίς να αλλάξω τίποτα.
Αναμενόμενα, τα Windows στράβωσαν που είδαν άλλη μητρική και δεν ψήνονταν να ενεργοποιηθούν. Ευτυχώς, με βοήθησε ο φίλος Vanjee από το support της Microsoft, ο οποίος μου πρότεινε επίσης φιλικά να χρησιμοποιώ Edge αντί για Chrome, για μέγιστη ασφάλεια (ναι, ό,τι πεις Vanjee).
Μετά ήθελα να αναβαθμίσω το firmware της μητρικής από τα Windows, αλλά εις μάτην. Όχι μόνο έτρωγα μπλε οθόνη με το που πάταγα να ανοίξει η σχετική εφαρμογή (Η ΜΑΜΙΣΙΑ, ΕΤΣΙ; ), αλλά μετά δεν μπορούσα καν να μπω στα Windows. Έπρεπε να μπω σε safe mode για να την απεγκαταστήσω. Τελικά το έκανα old school, με στικάκι από το BIOS (εννοείται ότι έκλεισα όλες τις άλλες ηλεκτρικές συσκευές και πήγαινα πάνω κάτω τρώγοντας τα νύχια μου μέχρι να τελειώσει το update).
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες μπλε οθόνες. Όχι τρομερά συχνές, αλλά αρκετά ώστε να μου σπάνε τα νεύρα και ενίοτε να χάνω και τη δουλειά που είχα κάνει. Ας είναι καλά το autosave που έχουν τα λογισμικά υποτιτλισμού και οι εφαρμογές του MS Office 365, χάρη στα οποία δεν έχασα πολλές εργατοώρες λόγω των BSOD. Έχασα όμως άπειρες εργατοώρες ψάχνοντας να βρω πιθανές απαντήσεις/λύσεις. Το mem test δεν έδειξε κάτι, οπότε ο συνήθης ύποπτος (μνήμες) φάνηκε να απαλλάσσεται επί του παρόντος.
Αυτό φυσικά σήμαινε ότι το πρόβλημα μπορούσε να ήταν κυριολεκτικά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, αφού τα διαγνωστικά μού έβγαζαν ως «ένοχο» το ntoskrnl.exe, πράγμα που υποδεικνύει από ελαττωματικές μνήμες μέχρι ελαττωματικούς drivers. Επιπλέον, οι μπλε οθόνες έσκαγαν εντελώς τυχαία. Δεν είναι ότι άνοιγα κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα και ξαφνικά κράσαραν όλα. Τέλος, η απόδοση του υπολογιστή κατά τα άλλα ήταν stellar. Ακατέβατα 60 FPS στο σούπερ μονταρισμένο Skyrim (δεν αντέχει να πάει πιο πάνω λόγω γερασμένης μηχανής γραφικών), ακόμη περισσότερα στο Wolfenstein, υποδεκαπλάσιοι χρόνοι rendering στο After Effects.
Αφού η απεγκατάσταση όλων των μη απολύτως απαραίτητων προγραμμάτων δεν έφερε αποτέλεσμα, υπέκυψα στην ακραία λύση του reset (προσοχή, reset, όχι format και reinstall) των Windows. Και άντε να ξανα-μανα-εγκαθιστάς τα απαραίτητα προγράμματα κλπ κλπ. Εννοείται τα ίδια.
Αφού κατέβασα drivers για τα βασικά (chipset μητρικής, κάρτας γραφικών κλπ) από τις πλέον επίσημες πηγές και δεν είδα προκοπή, το επόμενο βήμα που σκόπευα να κάνω ήταν να τρέξω τον Display Driver Uninstaller του guru3d μπας και είχαν μείνει υπολείμματα στον σκληρό από τους drivers της nvidia που είχα πριν την αναβάθμιση. Αν δεν πετύχαινε κι αυτό, το επόμενο βήμα θα ήταν format κανονικό αυτή τη φορά, και επανεγκατάσταση Windows. Κάτι που πραγματικά, μετά από τόσο κόπο και βάσανα, ήταν το τελευταίο που ήθελα να κάνω.
Μέχρι που η λύση (φαίνεται να) ήρθε όπως έρχεται συνήθως: από το πουθενά. Πριν λίγες μέρες μού έσκασε ειδοποίηση ότι είχαν βγει καινούργιοι drivers για την κάρτα γραφικών (οι 19.9.2). Τους εγκατέστησα και έκτοτε είμαι εδώ και πέντε ημέρες BSOD free. Δεν λέω ότι λύθηκε το πρόβλημα γιατί ποτέ δεν ξέρεις, αλλά δεδομένου ότι μέχρι να βάλω τους καινούργιους drivers έτρωγα μπλε οθόνη τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα, θα έλεγα ότι έχω βάσιμο λόγο να είμαι hopeful.
Ξέρω ότι συχνά η περιπέτεια που περιέγραψα σε αυτό το κείμενο είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις, αν θες να ανήκεις στην glorious master race, αλλά πέρα από την πλάκα, it’s not fun, like, at all. Οι μέρες που για εμένα το troubleshooting ήταν part of the fun, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είμαι 40 χρόνων με γυναίκα, παιδί και (αρκετά απαιτητική) δουλειά. Ο χρόνος μου είναι too valuable for this shit (όταν αρχίζω να ανακατεύω τα Ελληνικά με τα Αγγλικά, σημαίνει ότι είμαι τσαντισμένος).
Ελπίζω να διασκεδάσατε, να αναθαρρήσατε ή τέλος πάντων να βρήκατε κάτι το χρήσιμο σε αυτή μου την περιπέτεια. Σας αποχαιρετώ και εύχομαι καλό κουράγιο σε όσους έχουν ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο του (high end modded) pc gaming.
