Syberia

Syberia Review [Greek]

Είδος: Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: Microids
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Ιανουάριος 2002
Πλατφόρμα: PC

Το Syberia είναι ένα κλασικό point ‘n click adventure game το οποίο κυκλοφόρησε το 2002 για τα PC από τη γαλλική Microids, η οποία ανέλαβε και την ανάπτυξή του με επικεφαλής τον Βέλγο σχεδιαστή κόμικ Benoit Sokal. Το παιχνίδι αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει κυριολεκτικά για ό,τι πλατφόρμα υπήρχε. Η δεύτερη συνέχεια του παιχνιδιού κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά, δηλαδή το 2004, ενώ η τρίτη αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Απρίλη του 2017.

Η επιστροφή της θρυλικής σειράς μετά από 13 ολόκληρα χρόνια με ώθησε να ξαναπαίξω τα δύο πρώτα παιχνίδια για να φρεσκάρω τη μνήμη μου, ώστε να μην κοιτάω σαν χαζός την οθόνη όταν ξεκινήσω να το παίζω με το καλό. Βέβαια υποθέτω ότι οι σχεδιαστές του παιχνιδιού θα έχουν λάβει υπ’ όψη το τεράστιο χρονικό κενό ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη συνέχεια και θα έχουν συμπεριλάβει κάποιου είδους ανακεφαλαίωση, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να έχεις τερματίσει πρόσφατα τα ίδια τα παιχνίδια.

Η παρουσίαση που διαβάζετε είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Το πρώτο θα είναι μία spoiler free παρουσίαση των διαφόρων χαρακτηριστικών του πρώτου παιχνιδιού της σειράς. Με άλλα λόγια, ένα παραδοσιακό review. Το δεύτερο θα είναι μία ανακεφαλαίωση της πλοκής του, η οποία φυσικά θα περιέχει πάμπολλα spoilers. Αν σκοπεύετε να παίξετε κι εσείς ξανά τα παιχνίδια, καλύτερα να αποφύγετε να το διαβάσετε. Αν πάλι βαριέστε να τα ξαναπαίξετε, αλλά θέλετε να παίξετε το τρίτο μέρος, τότε ελπίζω αυτή η ανακεφαλαίωση να σας καλύψει. Πάμε, λοιπόν, να δούμε το θρυλικό Syberia!

Όλα ξεκινούν στο Valadilene, ένα γραφικό χωριό στις γαλλικές Άλπεις και έδρα του εργοστασίου παραγωγής κουρδιστών παιχνιδιών το οποίο διαχειρίζεται εδώ κι αιώνες η οικογένεια Voralberg. Φυσικά, η ψηφιακή εποχή και η υπερκατανάλωση δεν θα μπορούσαν παρά να πλήξουν σημαντικά ένα παραδοσιακό εργοστάσιο σαν κι αυτό, με αποτέλεσμα το δίλημμα εξαγορά ή κλείσιμο να αποτελεί πλέον μια ζοφερή πραγματικότητα.

Έχοντας συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, η ιδιοκτήτρια του εργοστασίου Anna Voralberg δέχεται να το πουλήσει σε μια πολυεθνική εταιρεία. Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο της Kate Walker, μίας νεαρής και φιλόδοξης αμερικανίδας δικηγόρου στην οποία έχει ανατεθεί από το δικηγορικό της γραφείο η αποστολή να κλείσει τη συμφωνία.

Φτάνοντας στο Valadilene, η Kate γίνεται μάρτυρας της πιο creepy κηδείας όλων των εποχών. Αργότερα μαθαίνει ότι η μακαρίτισσα ήταν η Anna Voralberg, η υπογραφή της οποίας είναι και ο μόνος λόγος που βρίσκεται εκεί. Υπό άλλες συνθήκες αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αφού η Anna ήταν η τελευταία εν ζωή Voralberg. Δυστυχώς, όμως, ο συμβολαιογράφος που είχε αναλάβει τη συμφωνία από την πλευρά της Anna, ενημερώνει την Kate ότι ο αδελφός της, ο Hans, ο οποίος θεωρούταν νεκρός, ζει και βασιλεύει κάπου στις εσχατιές της Σιβηρίας. Αυτό προφανώς περιπλέκει τρομερά την υπόθεση, αλλά η Kate δεν έχει άλλη επιλογή από το να βάλει τα δυνατά της προκειμένου να τον εντοπίσει και να αποσπάσει την πολυπόθητη υπογραφή.

Διαβάζοντας το σενάριο του παιχνιδιού, ο οποιοσδήποτε φίλος των adventures θα απορούσε. Εργοστάσια; Συμβολαιογράφοι; Εξαγορές; Πού είναι η φαντασία; Τα επικά στοιχεία; Η περιπέτεια; Όπως θα δούμε, όμως, στην πορεία, είναι ακριβώς αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον υπολογιστικό, ορθολογικό, κυνικό κόσμο από τον οποίο προέρχεται η Kate και στον ρομαντικό, σουρεαλιστικό steam punk κόσμο στον οποίο βρίσκεται, η οποία καθιστά το Syberia ένα από τα πιο trippy παιχνίδια που θα παίξετε ποτέ.

Το να σας περιγράψω την πλοκή του παιχνιδιού χωρίς spoilers είναι αδύνατο. Αν έπρεπε να περιγράψω το Syberia με μία πρόταση, θα έλεγα ότι πρόκειται για το νόθο παιδί του Φραντς Κάφκα και του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Οι τοποθεσίες στις οποίες περιφερόμαστε και οι συμπεριφορές των χαρακτήρων που συναντάμε μόνο ως σουρεαλιστικές μπορούν να περιγραφούν. Η Kate, όμως, συνεχίζει να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στον παρανοϊκό αυτό κόσμο σαν να μην τρέχει τίποτα, ακριβώς δηλαδή όπως θα έκανε κάποιος που βλέπει ένα όνειρο και δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αποδεχτεί τον παραλογισμό τριγύρω του.

Όσο πιο πολύ απομακρύνεται από τον αληθινό κόσμο η Kate, τόσο πιο πολύ μετατρέπεται η αποστολή της από ένα απλό επαγγελματικό ξεβόλεμα, σε εμμονή και προσωπική υπόθεση. Αυτό μεταδίδεται πανέξυπνα στον παίκτη υπό τη μορφή των τηλεφωνικών συνομιλιών της Kate με συγγενείς, φίλους και γνωστούς της από τον πραγματικό κόσμο. Έτσι, λοιπόν, το ταξίδι της Kate πέρα από κυριολεκτικό γίνεται και μεταφορικό, αφού οι εμπειρίες που βιώνει την αλλάζουν, με αποκορύφωμα το τέλος της περιπέτειας όπου καλείται να πάρει μια απόφαση η οποία μπορεί να αλλάξει τη ζωή της ολοκληρωτικά και αμετάκλητα.

Όπως καταλαβαίνετε, το σενάριο που έγραψε ο Benoit Sokal για το παιχνίδι πληροί τις προϋποθέσεις μίας τρομερά ατμοσφαιρικής ιστορίας. Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό σε ένα οπτικό μέσο όπως είναι τα βιντεοπαιχνίδια, απαιτείται ένας εξίσου άρτιος τεχνικός τομέας. Ευτυχώς, στην περίπτωση του Syberia τα γραφικά ανταποκρίνονται και με το παραπάνω σε αυτή τους την αποστολή.

Για το παιχνίδι επιλέχθηκε η δημοφιλέστατη τότε τεχνική απεικόνισης 2.5D, δηλαδή τρισδιάστατοι χαρακτήρες και δυσδιάστατα περιβάλλοντα. Όσοι παρακολουθείτε τα reviews μου στο byteme, θα έχετε βαρεθεί να διαβάζετε πόσο απεχθάνομαι αυτή την τεχνική. Εν προκειμένω, όμως, συνεισφέρει στο να αντέχουν τα background γραφικά στο πέρασμα του χρόνου, αφού σίγουρα οι τεχνικοί περιορισμοί μίας δυσδιάστατης εικόνας είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς ενός τρισδιάστατου περιβάλλοντος.

Προφανώς, βέβαια, οι τρισδιάστατοι χαρακτήρες δεν είναι πια τόσο εντυπωσιακοί όσο όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το παιχνίδι πίσω στο μακρινό 2002 και παραμιλούσαμε όλοι, αλλά μετά το αρχικό πολιτισμικό σοκ τους συνηθίζουμε και δεν μας φαίνονται τόσο άσχημοι. Σε αυτό βοηθά και η πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια των σχεδιαστών του Syberia να κάνουν όσο πιο αληθοφανή γίνεται την αλληλεπίδρασή τους με το δυσδιάστατο περιβάλλον στο οποίο κινούνται και δρουν.

Φυσικά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη μουσική του παιχνιδιού, η οποία δεν είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα, αλλά η ίδια της η γέμιση. Πέρα από τρομερά συγκινητική και ατμοσφαιρική, είναι και απόλυτα ταιριαστή με τις αντίστοιχες σεκάνς του παιχνιδιού που συνοδεύει. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο κεντρικό μουσικό θέμα του παιχνιδιού, το οποίο σίγουρα θυμούνται όλοι όσοι το είχαν παίξει πίσω στο μακρινό 2002, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε.

Τέλος, το υπέροχο περιτύλιγμα του Syberia το ολοκληρώνουν οι πειστικές και ιδιόρρυθμες ερμηνείες των ηθοποιών που υποδύθηκαν τους διάφορους χαρακτήρες του, οι οποίες συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Εξαιρετική και η δουλειά της Sharon Mann η οποία υποδύθηκε την Kate Walker στα δύο πρώτα μέρη της σειράς, ενώ θα την υποδυθεί και στο τρίτο. Ο άλλος χαρακτήρας στον οποίο πρέπει να γίνει ειδική αναφορά, είναι αναμφίβολα ο Όσκαρ, το ρομπότ μηχανοδηγός του τρένου.

Το Syberia είναι κλασικό point ‘n click adventure. Το interface του δεν διαφοροποιείται τρομερά από τον μέσο όρο των adventures της εποχής του. Τα ρήματα είναι όλα ενσωματωμένα στον κέρσορα. Η κατάσταση περιπλέκεται κάπως στο inventory για δύο λόγους. Πρώτον, τα αντικείμενα και τα έγγραφα είναι χωρισμένα σε δύο διαφορετικές οθόνες. Δεύτερον, η ύπαρξη του κινητού τηλεφώνου, το οποίο δεν χρησιμεύει μόνο για την επικοινωνία της Kate με συγγενείς και φίλους, όπως προανέφερα, αλλά και για τη λύση ορισμένων εκ των πιο ευφάνταστων γρίφων του παιχνιδιού.

Οι γρίφοι του παιχνιδιού εστιάζουν στην αλληλεπίδραση της Kate με το περιβάλλον και με τους χαρακτήρες του. Δεν υπάρχει καν η δυνατότητα αλληλεπίδρασης δύο αντικειμένων του inventory μεταξύ τους, κάτι που φυσικά απλουστεύει πολύ τα πράγματα.

Από εκεί και στο εξής, η δυσκολία των γρίφων βασίζεται ως επί το πλείστον στον ίδιο τον ανορθόδοξο και αλλόκοτο κόσμο του παιχνιδιού. Κατά κανόνα τα εμπόδιά μας στο παιχνίδι είναι οι κουρδιστές εφευρέσεις του Hans Voralberg και ο στόχος μας είναι να καταλάβουμε πώς να τις κάνουμε να λειτουργήσουν. Τα στοιχεία για αυτό θα τα λαμβάνουμε μέσω συνομιλιών μας με άλλους χαρακτήρες, ή από διάφορα έγγραφα που θα βρίσκουμε διάσπαρτα στους χώρους που κινούμαστε.

Υπό αυτή την έννοια οι γρίφοι του παιχνιδιού θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τυπικά πολυδιάστατοι, αλλά αν ψάχνετε κάτι που να προκαλέσει έντονα την αναλυτική σας ικανότητα, τότε δεν θα το βρείτε στο Syberia, αφού σε γενικές γραμμές το παιχνίδι προχωρά «τρένο». Προσωπικά κόλλησα μόνο σε δύο σημεία, κι αυτά περισσότερο από δική μου αβλεψία παρά εξ αιτίας της δυσκολίας των συγκεκριμένων γρίφων. Συμπερασματικά, οι γρίφοι του παιχνιδιού αποτελούν περισσότερο συνδετικούς κρίκους της πλοκής, παρά διανοητικές ασκήσεις.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα του Syberia είναι το πήγαινε – έλα. Όπως αναφέρω στην παρουσίαση του Chronicles of Mystery – Tree of Life, ιδανικά όταν κάνουμε διπλό κλικ στην έξοδο της οθόνης, ο χαρακτήρας μας θα πρέπει να εμφανίζεται ακαριαία στην επόμενη. Στο Syberia, με διπλό κλικ η Kate απλά τρέχει στο σημείο που έχουμε κλικάρει, αλλά όταν ο προορισμός μας είναι δέκα οθόνες μακριά, αυτό δεν βοηθά πολύ.

Οι σχεδιαστές του παιχνιδιού έχουν προσθέσει πολλές «νεκρές» περιοχές, δηλαδή περιοχές στις οποίες δεν μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με οτιδήποτε, αλλά παρεμβάλλονται ανάμεσα στο σημείο που είμαστε και στο σημείο που θέλουμε να πάμε. Μπορεί οι περιοχές αυτές να εμπλουτίζουν τον κόσμο του παιχνιδιού, αλλά αν αναγκαζόμαστε να τις βλέπουμε και να τις διασχίζουμε εκατό φορές επειδή έχουμε κολλήσει κάπου ή απλά επειδή εξερευνούμε τις επιλογές μας, τότε μόνο εκνευρισμό μπορούν να προκαλέσουν.

Δεν ξέρω κατά πόσο οι σχεδιαστές του Syberia προσέθεσαν τόσες νεκρές περιοχές για να κάνουν πιο αληθοφανή τον κόσμο του ή για να αυξήσουν τεχνητά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά για εμένα αυτό είναι και το μοναδικό ελάττωμά του. Ορισμένοι ίσως πουν ότι αν μπορούσαμε να τις παρακάμψουμε θα πληγόταν η ατμόσφαιρα, αλλά αν καταλήγεις να σκέφτεσαι ότι «αν ξαναδώ αυτή την οθόνη θα σπάσω το PC», τότε η ατμόσφαιρα έχει πάει ούτως ή άλλως περίπατο.

Το Syberia είναι ένα μοναδικό συναισθηματικό ταξίδι. Μια από αυτές τις εμπειρίες που μόνο το αλληλεπιδραστικό μέσο των βιντεοπαιχνιδιών μπορεί να μας παρέχει. Τελειώνοντάς το, βούλιαξα στην καρέκλα μου αναπολώντας όλους τους σταθμούς στους οποίους με ταξίδεψε το εξαιρετικό αυτό δημιούργημα του Benoit Sokal. Ευτυχώς, τα adventures στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ημερομηνία λήξης, οπότε αν δεν έχετε τεράστιο κόλλημα με τα γραφικά, το Syberia μπορεί να σας προσφέρει αναλλοίωτη την ίδια εμπειρία, κι ας έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους των adventures από τους οποίους για κάποιον ακατάληπτο λόγο ξέφυγε όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, αλλά ακόμη και αν το είχατε τερματίσει όπως εγώ, να είστε σίγουροι ότι θα απολαύσετε τη δεύτερη φορά σχεδόν όσο και την πρώτη.

Η περιπέτεια ξεκινά με την Kate να φτάνει στο Valadilene και να πέφτει πάνω σε μία ασυνήθιστη κηδεία. Στο ξενοδοχείο μαθαίνει ότι η Anna Voralberg έχει πεθάνει. Παράλληλα γνωρίζει τον Momo, ένα παιδί με νοητική υστέρηση και πρώην προστατευόμενο της Anna.

Κατόπιν συνεννόησης με το αφεντικό της, η Kate επισκέπτεται τον συμβολαιογράφο της Anna, ο οποίος την αντιπροσώπευε στις διαπραγματεύσεις για την εξαγορά του εργοστασίου. Αυτός της ρίχνει τη βόμβα ότι υπάρχει διάδοχος, συγκεκριμένα ο αδελφός της Anna, ο Hans, τον οποίο όλοι νόμιζαν νεκρό.

Η Kate πηγαίνει στο εργοστάσιο των Voralberg για να μάθει πού μπορεί να βρίσκεται ο Hans. Στο γραφείο της Anna ανακαλύπτει ότι το εργοστάσιο ήταν πνιγμένο στα χρέη, καθώς και μία χειρόγραφη επιστολή της Anna προς τον Hans. Από αυτή μαθαίνει ότι υπάρχει ένα τρένο που μπορεί να την οδηγήσει στον Hans, αλλά απομένει να φτιαχτεί κάποιος Oscar. Επίσης, στην επιστολή γίνεται αναφορά σε μία προϊστορική κούκλα η οποία πρέπει να μπει οπωσδήποτε στο τρένο πριν αυτό ξεκινήσει.

Ψάχνοντας στο εργοστάσιο, η Kate βρίσκει αυτόν τον περιβόητο Oscar, ο οποίος δεν είναι παρά ένας αυτόματος μηχανοδηγός τρένου. Του δίνει κυριολεκτικά τα παπούτσια στο χέρι κι αυτός σπεύδει στο πόστο του.

Αναζητώντας κι άλλα στοιχεία για τον Hans, η Kate βρίσκει στη σοφίτα της οικογενειακής έπαυλης το ημερολόγιο της Anna. Διαβάζοντάς το μαθαίνει όλη την τραγική ιστορία της οικογένειας Voralberg. Όλα ξεκίνησαν από το ατύχημα του Hans το οποίο του προκάλεσε μεν νοητική υστέρηση, αλλά του έδωσε και μία απίστευτη ικανότητα στην εφεύρεση και κατασκευή αυτομάτων. Παράλληλα ανέπτυξε και μία εμμονή με τα μαμούθ. Αυτή ακριβώς η εμμονή ήταν που τον ώθησε να εγκαταλείψει την οικογενειακή επιχείρηση, πράγμα που καταρράκωσε τον πατέρα του τόσο πολύ, ώστε να τον ωθήσει να σκηνοθετήσει την κηδεία του.

Ξαφνικά εμφανίζεται φάντης μπαστούνι ο Momo, ο οποίος δέχεται να μας βοηθήσει με αντάλλαγμα τη ζωγραφιά ενός μαμούθ. Αφού του ξεπατικώσουμε ένα, μας οδηγεί στη σπηλιά όπου συνέβη το ατύχημα του Hans. Εκεί βρίσκουμε την περιβόητη κούκλα που ανέφερε η Anna στην επιστολή της.

Επόμενος σταθμός μας, το νεκροταφείο. Με τα πολλά η Kate καταφέρνει να μπει στον εντός εισαγωγικών «τάφο» του Hans, όπου ανακαλύπτει ένα απόκομμα εφημερίδας με την είδηση του θανάτου, καθώς κι έναν κύλινδρο.

Πίσω στο εργοστάσιο, η Kate τοποθετεί τον κύλινδρο σε μία συσκευή και βλέπει εμβρόντητη μία αναπαράσταση του ατυχήματος που άλλαξε τα πάντα για την οικογένεια Voralberg. Πλέον έχει και τα δύο αντικείμενα που χρειάζεται για να ξεκινήσει το τρένο, οπότε δίνει το εισιτήριό της στον Oscar και το ταξίδι ξεκινά.

Επόμενη στάση, το καφκικό Barrockstadt. Δυστυχώς, το τρένο σταματά λίγα μόλις μέτρα πριν από τη μηχανή που το κουρδίζει. Συνεπώς, η Kate θα πρέπει να βρει τρόπο να το μετακινήσει ως εκεί, καθώς και να ανοίξει την πύλη που το εμποδίζει από το να συνεχίσει το ταξίδι του.

Ένα ζευγάρι που διαθέτει μία μαούνα διατίθεται να τη βοηθήσει, με το αζημίωτο φυσικά. Προκειμένου να βρει τα λεφτά, η Kate προτείνει στους πρυτάνεις του τοπικού πανεπιστημίου να επιδιορθώσει την κουρδιστή μπάντα στο προαύλιο, την οποία είχε φτιάξει ο Hans Voralberg όταν φοιτούσε εκεί.

Στην περιήγησή της στο πανεπιστήμιο, η Kate συναπαντά έναν καθηγητή παλαιοντολογίας ο οποίος γνώριζε τον Hans. Ο τελευταίος τού είχε αναφέρει την προϊστορική κούκλα που είχε ανακαλύψει στη σπηλιά τη μέρα που έπαθε το ατύχημα, αλλά ο καθηγητής αμφέβαλε πολύ για την ύπαρξή της. Η Kate τού δείχνει την κούκλα και έχοντας επιβεβαιώσει την αυθεντικότητά της, αυτός δίνει μία διάλεξη σχετικά με τον λαό που την έφτιαξε.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, λοιπόν, η κούκλα αποτελεί τεχνούργημα της φυλής των Youkol, οι οποίοι είχαν αναπτύξει μία συμβιωτική σχέση με τα μαμούθ πριν από χιλιάδες χρόνια. Με τους παγετώνες να υποχωρούν, οι Youkol ακολούθησαν τα μαμούθ στην παγωμένη Σιβηρία.

Εκεί, κάποιοι από τους Youkol έφτιαξαν μία κιβωτό από ελεφαντόδοντο, τη γέμισαν με μαμούθ και προμήθειες και σάλπαραν βόρεια αναζητώντας τόπους χλοερούς. Πέρασαν πενήντα χρόνια χωρίς κανένα νέο από τους τολμηρούς εξερευνητές, ώσπου η κιβωτός εμφανίστηκε από το πουθενά, χωρίς ψυχή πάνω, αλλά γεμάτη με καλοσυντηρημένα πτώματα μαμούθ. Οι Youkol θεώρησαν ότι η επιστροφή της κιβωτού ήταν σημάδι από τους θεούς και δέχτηκαν με χαρά το κρέας, τα τομάρια και τα οστά των παχύδερμων.

Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβανόταν κάθε πενήντα χρόνια για χιλιετίες ολόκληρες. Οι σαμάνοι πίστευαν ότι τα πολύτιμα εφόδια της κιβωτού ήταν μία προσφορά από τις ψυχές των αρχαίων εξερευνητών, οι οποίες είχαν βρει ανάπαυση στο μυθικό νησί Syberia. Τελευταία φορά που εμφανίστηκε η κιβωτός ήταν πριν από εκατό χρόνια περίπου, μόνο που επέστρεψε νωρίτερα του αναμενομένου και ήταν άδεια.

Μετά από αυτή τη μικρή παρένθεση, η Kate επιστρέφει στο τρένο το οποίο είναι πλέον κουρδισμένο και έτοιμο να συνεχίσει το ταξίδι του. Δυστυχώς για εκείνη, όμως, ο εκνευριστικά τυπολάτρης Oscar δεν δέχεται να βάλει μπρος το τρένο, αν η Kate δεν έχει επίσημη βίζα εξόδου. Αυτές τις εκδίδει ο τελευταίος φρουρός που έχει απομείνει στο τείχος.

Το πρόβλημα είναι ότι ο τύπος είναι θεόστραβος, οπότε στα μάτια του ο σάπιος κορμός που βλέπει από το τηλεσκόπιό του μοιάζει με κοζάκο ανιχνευτή. Συνεπώς, αρνείται να εκδώσει τη βίζα που χρειάζεται η Kate για να συνεχίσει το ταξίδι της. Η πολυμήχανη δικηγόρος, όμως, καταφέρνει να βρει ξανά τη λύση, ποτίζοντάς τον με ένα είδος μανιταριού που βελτιώνει την όραση και αποδεικνύοντάς του ότι τόσο καιρό φύλαγε το τείχος από ένα κομμάτι ξύλο.

Επόμενος σταθμός, τα ορυχεία του Komkolzgrad, όπου μας προϋπαντούν δύο τεράστια αγάλματα του Ιβάν Ντράγκο. Για άλλη μια φορά το τρένο μας σταματά λίγα μέτρα πριν από το κουρδιστήρι, αλλά αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, θα πάει το βουνό στον Μωάμεθ. Φυσικά, τα πράγματα δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο απλά, αφού πριν προλάβουμε να επιστρέψουμε στο τρένο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, βλέπουμε έναν τύπο να το σκάει με τα χέρια του Όσκαρ παραμάσχαλα. Χωρίς μηχανοδηγό δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, οπότε σπεύδουμε να ξετρυπώσουμε τον δράστη.

Τελικά ανακαλύπτουμε ότι ο κλέφτης των χεριών είναι ο πρώην διευθυντής των ορυχείων, ο οποίος έχει φάει σκάλωμα με μία σοβιετική σοπράνο ονόματι Helena Romanski. Έχει φτιάξει ένα ρομπότ – πιανίστα προκειμένου να την πείσει να τραγουδήσει εκεί, αλλά οι γνώσεις του δεν επαρκούσαν για να φτιάξει τα χέρια. Με τα πολλά δέχεται να μας τα επιστρέψει, αν καταφέρουμε να πείσουμε τη σοπράνο να έρθει να τραγουδήσει στο ορυχείο.

Στον creepy ναό που έχει φτιάξει για τη σοπράνο, η Kate βρίσκει ένα απόκομμα εφημερίδας σύμφωνα με το οποίο η Romanski ήταν φίλη με έναν τενόρο ονόματι Franck Malkovitch. Η νεαρή δικηγόρος ανακαλεί μία πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία  που είχε με τη μητέρα της, στην οποία της είχε αναφέρει ότι είχε γνωρίσει έναν τενόρο με το ίδιο όνομα. Ευθύς αμέσως, της τηλεφωνεί ξανά για να ζητήσει τη βοήθειά της.

Από το τηλεφώνημα υπονοείται ότι η μητέρα της Kate και ο τενόρος είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Τον ρωτά για τη σοπράνο κι αυτός απαντά ότι είχε να τη δει 15 χρόνια και ότι τελευταία φορά που την είδε ήταν πολύ άρρωστη κι είχε αποσυρθεί σε μια λουτρόπολη ονόματι Aralbad. Η Kate επιστρέφει στον διευθυντή του εργοστασίου, ο οποίος της λέει ότι για να πάει στο Aralbad θα πρέπει να συνεννοηθεί με έναν κοσμοναύτη που βολοδέρνει στο κοσμοδρόμιο ακριβώς πάνω από το ορυχείο.

Η Kate βρίσκει τον κοσμοναύτη, ο οποίος όμως είναι σκνίπα και άρα καθόλου συνεννοήσιμος. Αφού τον συνεφέρει με έναν μάλλον δραστικό τρόπο… τον ρωτάει πώς θα μπορούσε να πάει στο Aralbad. Αυτός της λέει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει το αερόπλοιο του κοσμοδρομίου, αλλά ως αντάλλαγμα θα πρέπει να τον βοηθήσει να εκτοξευτεί στο διάστημα με το κουρδιστό διαστημόπλοιο που είχε φτιάξει ο Hans Voralberg όσο βρισκόταν εκεί.

Η Kate τού κάνει τη χάρη και ως αντάλλαγμα παίρνει το εργαλείο που χρειάζεται για να διώξει τα πουλιά από το αερόπλοιο. Με το σπρώξιμο ενός μοχλού το αερόπλοιο ξεκινά και την πηγαίνει αυτόματα στο Aralbad.

Το Aralbad μοιάζει πιο πολύ με πεδίο δοκιμών ατομικής βόμβας, παρά με ειδυλλιακή λουτρόπολη στην οποία θα πήγαινε κάποιος για να χαλαρώσει. Παρόλα αυτά, η Kate, χωρίς περιστροφές, ζητάει τη βοήθεια του ρεσεψιονίστ για να βρει τη σοπράνο. Αυτός όμως δεν είναι καθόλου συνεργάσιμος. Δεν τον αδικώ βέβαια, κι εγώ θα εκνευριζόμουν αν ερχόταν μία γκόμενα και με ενοχλούσε ενώ έβλεπα μπάλα. Η Kate, όμως, καταφέρνει να τον παρακάμψει ρίχνοντας λίγο απορρυπαντικό στο σιντριβάνι.

Μετά από μία σύντομη εξερεύνηση στα πέριξ, η Kate ανακαλύπτει τη σοπράνο στην αποβάθρα. Η Helena είναι ευγενέστατη, αλλά αρνείται να έρθει να τραγουδήσει γιατί σύμφωνα με την ίδια, έχει χάσει πια τη φωνή της και θα γινόταν ρεζίλι. Θυμάται όμως ότι κάποτε στο Παρίσι ένας μπάρμαν τής είχε φτίαξει ένα κοκτέιλ που την είχε βοηθήσει να ανακτήσει τη φωνή της. Υπό άλλες συνθήκες θα αγνοούσαμε αυτή την πληροφορία, αλλά – κακά τα ψέματα – adventure παίζουμε, σπεύδουμε να μάθουμε τη συνταγή του κοκτέιλ και να την εκτελέσουμε στο αναίτια περίπλοκο μπαρ του ξενοδοχείου.

Αφού το κάνουμε κι αυτό, η Helena ανακτά τη φωνή της και πείθεται να έρθει μαζί μας για να τραγουδήσει στο ορυχείο. Δυστυχώς όμως, ο διευθυντής αποδεικνύεται ακόμη πιο τρελός από ό,τι νομίζαμε, αφού όπως αποκαλύπτεται ο σκοπός του δεν ήταν απλά να την ακούσει να τραγουδά για μία φορά, αλλά να την κρατήσει για πάντα εκεί παρά τη θέλησή της.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του παλαβού διευθυντή, η Kate καταφέρνει να σώσει τη Helena και έτσι οι δυο τους επιστρέφουν με το τρένο στο Aralbad. Εκεί συναντά απρόσμενα αυτόν που πέρασε τόσα για να βρει, δηλαδή τον ίδιο τον Hans Voralberg. Τον Hans φαίνεται να τον ενδιαφέρει μόνο να συνεχίσει το ταξίδι του με το τρένο. Υπογράφει το συμβόλαιο της Kate χωρίς καν να το διαβάσει, αλλά της προτείνει να έρθει μαζί του, αν θέλει.

Αμέσως μετά την παίρνει τηλέφωνο το αφεντικό της για να τον ενημερώσει. Μαθαίνοντας ότι απέσπασε την πολυπόθητη υπογραφή, της τάζει λαγούς με πετραχήλια. Έτσι η Kate βρίσκεται μπροστά στο πιο μεγάλο δίλημμα της ζωής της. Θα επιλέξει να επιστρέψει στη ζωή που πάντα νόμιζε ότι ήθελε ή θα συνεχίσει το ταξίδι της σε αυτόν τον παράλογο, αλλά ταυτόχρονα ανεξήγητα γοητευτικό κόσμο, ελπίζοντας στο τέλος να ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό; Όπως αντιλαμβάνεστε, αν επέλεγε το πρώτο δεν θα είχαν βγει δύο sequels 😛