Είδος: Puzzle – Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: Amanita Design
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Απρίλιος 2012
Πλατφόρμα: PC
Μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά θα σας πρότεινα να μη διαβάσετε αυτό το review. Το παιχνίδι το οποίο θα σας παρουσιάσω είναι τόσο ιδιαίτερο (με την ουδέτερη έννοια, το αν θα σας αρέσει ή όχι είναι καθαρά θέμα γούστου), που όσο πιο «αγνά» καταπιαστείτε μαζί του, τόσο πιο πιθανό είναι να λάβετε τα μέγιστα από την εμπειρία που έχει να σας προσφέρει. Αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία. Σας προειδοποίησα!
Το Botanicula είναι το τελευταίο δημιούργημα της τσεχικής Amanita Design, περισσότερο γνωστής για το μικρό θαύμα του gaming που ακούει στο όνομα Machinarium. Το Machinarium ακολουθούσε σε γενικές γραμμές τη φόρμα των point ‘n click adventures, με τη σημαντική διαφορά ότι δεν είχε ούτε μία γραμμή διαλόγου. Όλοι οι χαρακτήρες του συγκεκριμένου παιχνιδιού ήταν τελείως «μουγγοί». Παρόλα αυτά κατόρθωσε κάτι το πολύ δύσκολο, δηλαδή να πει μια ιστορία και να μας κάνει να «πονέσουμε» και να ταυτιστούμε με ένα ρομποτάκι που δεν μιλούσε καν! Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο κατά γενική ομολογία πανέμορφος και τρομερά ιδιαίτερος εικαστικός τομέας του παιχνιδιού. Προσθέστε στο μίγμα μία ανεπανάληπτη αλληλουχία πανέξυπνων και πρωτότυπων γρίφων και voila! Ένα μικρό αριστούργημα γεννιέται.
Η εκτενής μου αναφορά στο Machinarium οφείλεται στην πρόθεσή μου να σας κάνω να καταλάβετε τη σχέση των δύο παιχνιδιών (Machinarium – Botanicula) με μία φράση: Το Botanicula είναι ό,τι θα ήταν το Machinarium αν οι σχεδιαστές της Amanita Design είχαν κατεβάσει πρώτα δύο βαρέλια LSD έκαστος πριν ξεκινήσουν να το σχεδιάζουν. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να προκύψουν τέτοιες εικόνες, τέτοιοι χαρακτήρες και γενικά το ευρύτερο σκηνικό του παιχνιδιού από προσωπικά βιώματα. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι τουλάχιστον εικαστικά, το Botanicula είναι πραγματικά μοναδικό με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.
Ο τίτλος του παιχνιδιού είναι το όνομα του «κακού» της υπόθεσης. Πρόκειται για μία μαύρη σφαίρα με πολλά λεπτά πόδια που απομυζά τους ζωτικούς χυμούς των φυτών. Προφανώς οι devs εμπνεύστηκαν το όνομά του από τον Κόμη Δράκουλα (Dracula – Botanicula). Μόνο που ο ένας ρουφάει αίμα, ενώ ο άλλος… χλωροφύλλη. Για κάποιο λόγο προτιμώ να το προφέρω «Βοτανικούλα», αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Ο Botanicula, λοιπόν, επιτίθεται σε ένα δέντρο που μόλις έχει καρποφορήσει και ρουφάει τους χυμούς όλων των καρπών. Όλων; Όχι! Ένας καρπός καταφέρνει να ξεφύγει μέσα από τα νύχια του παράσιτου. Κατρακυλώντας στα κλαδιά του δέντρου, ο καρπός καταλήγει στο κεφάλι ενός – ας το πούμε – κάστανο, το οποίο αναλαμβάνει να τον προστατέψει από τον Botanicula και να τον φυτέψει, συνεχίζοντας τον κύκλο της ζωής. Τον Κάστανο ακολουθούν κι άλλα τέσσερα πλασματάκια απροσδιορίστου είδους. Όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να προσπεράσουν τα αμέτρητα εμπόδια που θα βρεθούν στο διάβα τους, να αποφύγουν την απειλή του Botanicula και να φυτέψουν τον καρπό του αγαπημένου τους δέντρου.
Παρότι έχω αρκετά επίθετα στο οπλοστάσιό μου, ειλικρινά δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω το ταξίδι που έζησα βοηθώντας τα πέντε αυτά πλασματάκια να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Εξερευνώντας τις 150 οθόνες του παιχνιδιού, συνάντησα μέρη και πλάσματα που ούτε τα μυαλά των πιο ευφάνταστων εκπροσώπων του σουρεαλισμού δεν θα μπορούσαν να κατεβάσουν. Παρότι δεν έχω προσωπική εμπειρία για να κάνω συγκρίσεις, τολμώ να πω ότι δύο ωρίτσες προσήλωσης στο Botanicula δεν μπορεί να απέχουν πολύ από το αποτέλεσμα της κατανάλωσης παραισθησιογόνων ουσιών! Η λέξη «ψυχεδελικό» ωχριά μπροστά στις εικόνες και στα animations των σχεδιαστών της Amanita. Θα μπορούσα ενδεχομένως να τα συγκρίνω με κάποια κινούμενα σχέδια των Monty Python, κυρίως από την ταινία τους «The Meaning of Life», αλλά και από τη σειρά τους, «Monty Python and the Flying Circus». Το όλο πακέτο συμπληρώνουν αρμονικότατα τα ηχητικά εφέ του παιχνιδιού, τα οποία δημιούργησαν (ως επί το πλείστον) οι ίδιοι οι devs της Amanita με τις φωνές τους, προσδίδοντας μία επιπλέον χιουμοριστική πινελιά στο παιχνίδι.
Οι γρίφοι του παιχνιδιού ακολουθούν κι αυτοί στο ίδιο μοτίβο. Η δυσκολία τους έγκειται ως επί το πλείστον στην παράνοια του κόσμου του παιχνιδιού. Πώς να σκεφτείς λογικά όταν όλα γύρω σου φαντάζουν παράλογα; Παρόλα αυτά το παιχνίδι καταφέρνει με κάποιο μαγικό τρόπο να μας ρουφήξει στον παλαβό του κόσμο, ωθώντας μας να σκεφτούμε αντισυμβατικά προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις δοκιμασίες του. Η λέξη κλειδί εδώ είναι «παρατηρητικότητα». Αν παρατηρήσετε προσεκτικά τις οθόνες και τη συμπεριφορά των διαφόρων πλασμάτων που βρίσκονται κρυμμένα μέσα τους, τότε αρκεί ένα κλικ στο σωστό σημείο για να λύσετε τον γρίφο. Επιπλέον οι ήρωες του παιχνιδιού διαθέτουν και inventory, το οποίο όμως χρησιμοποιείται ελάχιστα στο παιχνίδι. Ανά πάσα στιγμή αποκλείεται να κουβαλάτε πάνω από δύο αντικείμενα, ενώ η χρήση τους είναι σαφέστατη σε κάθε περίπτωση. Τέλος, σε πέντε έξι περιπτώσεις θα κληθείτε να επιλέξετε ανάμεσα στους πέντε χαρακτήρες προκειμένου να προχωρήσετε την περιπέτεια. Η επιλογή αυτή είναι καθαρά διακοσμητική, αφού δεν έχετε ουσιαστικά κανένα κριτήριο επιλογής. Οι λάθος επιλογές, όμως, βγάζουν κατά κανόνα αρκετό γέλιο, οπότε να εύχεστε να πετυχαίνετε τελευταία τη σωστή επιλογή σε κάθε περίπτωση. Γενικά, το παιχνίδι δεν τιμωρεί τις λάθος επιλογές. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει game over.
Το gameplay του παιχνιδιού, αρχικά τουλάχιστον, αποτελεί έναν από τους γρίφους του! Οι σχεδιαστές της Amanita δεν μας έδωσαν τίποτα στο πιάτο. Δεν δίνεται καμία εξήγηση ούτε για το interface, ούτε για το gameplay. Μας πετάνε απλά σε ένα κλαρί (κυριολεκτικά) και μας αφήνουν στο έλεος της φαντασίας μας. Βέβαια μετά από λίγους πειραματισμούς εξοικειωνόμαστε με το χειρισμό του παιχνιδιού και βουλιάζουμε ολοσχερώς στον κόσμο του. Ίσως οι νεότεροι gamers να σαστίσουν – τουλάχιστον στην αρχή – αλλά όσοι μεγάλωσαν με ένα Atari 2600 στο σπίτι θα χαμογελάσουν συνωμοτικά στην οθόνη αφού καταπιαστούν με το Botanicula.
Με το Botanicula, η Amanita κατάφερε να κάνει μία από τις πιο πρωτότυπες δημιουργίες στη σύγχρονη ιστορία του gaming (δηλαδή το Machinarium) να φαντάζει συμβατικό. Τη δημιουργικότητα των Τσέχων devs είμαι σίγουρος ότι θα τη ζήλευαν πολλοί αφαιρετικοί καλλιτέχνες. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι το Botanicula πετυχαίνει εκεί που απέτυχαν πολλά «υβρίδια» interactive demo – παιχνιδιού, χαρίζοντάς μας μια ολοκληρωμένη gaming εμπειρία. Όσοι ψάχνετε την περιβόητη «χρυσή τομή», αρκεί να προμηθευτείτε ένα ψηφιακό αντίτυπο του Botanicula.
