Είδα χθες το Ash with a goatee and a cape vs demons and witches and shit. Γνωστό και ως Dr Strange in the Mutliverse of Madness. Στην ταινία παρακολουθούμε τον ήρωα του τίτλου να προσπαθεί απεγνωσμένα να προστατέψει μια πιτσιρίκα η οποία μπορεί να ταξιδεύει από το ένα σύμπαν στο άλλο, από one who shall not be named (spoiler) που προσπαθεί να της κλέψει αυτήν ακριβώς τη δύναμη. Δυστυχώς, δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος, καθώς η πλοκή ξεδιπλώνεται από νωρίς και ταχύρυθμα. Οπότε οτιδήποτε πιο περιεκτικό από την παραπάνω μίνι σύνοψη θα ήταν spoiler.
Η ταινία μού άρεσε γιατί επαναφέρει ένα αγαπημένο μου στιλ αφήγησης που πλέον βλέπω σπάνια στον κινηματογράφο. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος ειδικός όρος για αυτό (μάλλον όχι), αλλά εγώ το λέω “διακριτές σεκάνς”. Στο Terminator 2 π.χ. όπου εφαρμόζεται η ίδια λογική, έχουμε την εισαγωγική σεκάνς όπου μας συστήνονται οι ήρωες και οι καταστάσεις τους, μετά έχουμε το κυνηγητό ανάμεσα σε Τ800/Τζον και Τ1000, την απόδραση από την ψυχιατρική κλινική, το road trip, τη Cyberdyne και τέλος το showdown στο χυτήριο. Έτσι σου δίνεται καλύτερα η εντύπωση ότι η ιστορία εξελίσσεται, ενώ τα διαφορετικά σκηνικά βοηθούν να ανανεώνεται και να διαφοροποιείται η πλοκή και η δράση. Είναι όπως και στη ζωή, όπου αν κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα μπορεί να περάσει ένας μήνας και να νομίζεις ότι έχει περάσει μια βδομάδα, ενώ, αντίστροφα, αν κάθε μέρα κάνεις και κάτι διαφορετικό, περνάει μια βδομάδα και νομίζεις ότι έχει περάσει ένας μήνας.
Δεν λέω ότι στο δρ Στρέιντζ όλες οι σεκάνς έχουν τον ίδιο αντίκτυπο ή ότι είναι τόσο αξιομνημόνευτες όσο οι αντίστοιχες στο T2, αλλά η λογική που προανέφερα εφαρμόζεται σωστά, και μερικές από τις σεκάνς είναι αρκετά δυνατές, εν μέρει και χάρη στα απρόσμενα και εντυπωσιακά cameos γνωστών χαρακτήρων που προσωπικά με αιφνιδίασαν ευχάριστα.
Το άλλο που μου άρεσε ήταν ότι επιτεύχθηκε μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και στη δράση. Δηλαδή πολλή δράση, λίγο δράμα. Καλό το δράμα, αλλά πρώτον, χαλόου, βλέπω ταινία με σούπερ ήρωες, θέλω να τους βλέπω να πλακώνονται μεταξύ τους, όχι να κάνουν ψυχανάλυση. Δεύτερον, ποια είναι η τελευταία φορά που είδατε καλή ανάπτυξη χαρακτήρων σε ταινία με σούπερ ήρωες;
Ρητορική ερώτηση.
Συνεπώς, good call.
Spot on όμως ήταν κι η επιλογή του Σαμ Ρέιμι. Αυτή τη φορά ο πολυαγαπημένος σκηνοθέτης κατακτά με το σπαθί του τον τίτλο του οτέρ, αφού η ιδιαίτερη ματιά του βγάζει… μάτι σε πάρα πολλά πλάνα της ταινίας. Και μόνο ότι κατάφερε να μπάσει από την πίσω πόρτα τόσα horror στοιχεία σε ταινία του MCU, του αξίζουν τα εύσημα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η ταινία δεν είναι και κάνα αριστούργημα, ούτε μπορώ να ισχυριστώ ότι θα μου μείνει αλησμόνητη. Αλλά η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι αγγίχτηκαν όλα τα checkpoints και ότι έγινε μια πολύ καλή διαχείριση των έμφυτων αδυναμιών του συγκεκριμένου κινηματογραφικού υποείδους.
Α, πριν το δείτε όμως, καλό θα είναι να έχετε δει το Wandavision. Αλλιώς πιθανά δεν θα βγάζουν νόημα για εσάς τα κίνητρα του main villain.
ΥΓ: Το Multiverse είναι ένας κουτοπόνηρος τρόπος να αποκτήσουν οι δημιουργοί αυτών των ταινιών την ελευθερία να πάνε ήρωες με καθιερωμένες πια βιογραφίες, προς κατευθύνσεις που άλλοτε δεν θα έβγαζαν νόημα και θα εξόργιζαν τη fanbase, λέγοντας απλά “μΑ δΕν είΝαΙ ο [όνομα ήρωα] τΟυ διΚοΥ μΑς σΥμπΑνΤοΣ”. Ή για τους ακόμη πιο καχύποπτος, να προωθήσουν την “woke agenda” (*spits in the spitoon and adjusts his rifle). That said, καλύτερα αυτό, παρά να καταστρέφεις ήρωες όπως έγινε με τον Spider Man και την επάρατη clone saga.
