Amiga. Για κάποιους μπορεί να σημαίνει απλά “φίλη” στα ισπανικά, αλλά για άλλους η λέξη αυτή είναι αλληλένδετη με κάποιες από τις πιο συναρπαστικές και συγκινητικές αναμνήσεις που έχουν από τα παιδικά τους χρόνια. Οι αναμνήσεις, όμως, είναι ιστορίες, και κάθε καλή ιστορία έχει έναν αξιομνημόνευτο πρωταγωνιστή. Μπορεί οι οικιακοί υπολογιστές να μην ανέδειξαν τόσο εμβληματικούς πρωταγωνιστές όσο οι Mario, Link και Sonic, αλλά σίγουρα ορισμένοι ξεχώρισαν περισσότερο από κάποιους άλλους. Ο Turrican, ο Aarbron, ο Guybrush, ο Rick Dangerous και άλλοι έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας, κι ας αποτελούνται μόνο από όσα πίκτσελ έχει η παρανυχίδα του Nathan Drake.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ολοκλήρωναν την όλη εμπειρία και που χωρίς αυτούς it would feel so empty που λέει κι ο Έμινεμ, αλλά για κάποιον λόγο δεν μνημονεύονται πρώτοι ή και καθόλου σε σχετικές συζητήσεις ανάμεσα σε νοσταλγούς του παρελθόντος. Αναμφίβολα ο πιο υποτιμημένος καρατερίστας όλων, τουλάχιστον για την Amiga, είναι ο Dizzy. Ο αριθμός των παιχνιδιών που έχουν κυκλοφορήσει με ήρωα το αλτικό αυτό αβγό είναι αντίστροφα ανάλογος της δημοτικότητας που απολάμβανε στους κύκλους των αριστοκρατών του οικιακού gaming (των αμιγκάδων ντε!). Κατόπιν, όμως, διάσκεψης κορυφής που είχα με τον σοφό γέροντα Χάρη Κλάδη, συνειδητοποίησα ότι μόνο δεύτερο βιολί δεν ήταν ο Dizzy στους 8μπιτους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Δυστυχώς, μετακομίζοντας στην Amiga, ο μελάτος φίλος μας έφερε μαζί του κι όλα τα κουσούρια και τους σχεδιαστικούς περιορισμούς που χαρακτήριζαν τα 8μπιτα συστήματα, με αποτέλεσμα να ξενίσει κάπως την πάλαι ποτέ master race του gaming (τους αμιγάδες ντε!) οι οποίοι είχαμε συνηθίσει σε – όπως και να το κάνουμε – κάποια ανώτερα στάνταρντ ποιότητας. Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για την αβγή του gaming. “Πώς να παραβγό“, θα έλεγε ο Dizzy, “τα απαβγάσματα της σύγχρονης εποχής”. Επειδή όμως κινδυνεύω να βγό εκτός θέματος, σταματάω εδώ. Καλομελέτα κι έρχεται το βίντεο. Αβγά σας καθαρίζουνε;

Το Golden Axe είναι το πρώτο παιχνίδι που “αγόρασα” για την Amiga μου ‘κει γύρω στο ’91 – ’92 το οποίο με άφησε κυριολεκτικά με ανοικτό το στόμα. Αντλώντας έμπνευση από το δημοφιλέστατο τότε (αλλά και τώρα) λογοτεχνικό και κινηματογραφικό είδος του Sword & Sorcery, ο Μάκοντο Ουτσίντα και τα υπόλοιπα παλικάρια στη Sega μάς προσέφεραν ένα επικό hack ‘n slash αριστούργημα, συμπεριλαμβάνοντας στο αρτιότατο πακέτο όλα τα κλισέ της εποχής. Μυώδης βάρβαρος που κυκλοφορεί με το βρακί; Τσεκ. Σέξι αμαζόνα που σφάζει ορδές εχθρών φορώντας αποκαλυπτικό μπικίνι; Τσεκ. Γενειοφόρος νάνος με κράνος με κέρατα; Τσεκ. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το κλασικό storyline με τον σούπερ ντούπερ κακό τύπο που έχει σφετεριστεί τον θρόνο και λυμαίνεται το βασίλειο, με λίγο αλατοπίπερο (=εκδίκηση) για να νοστιμίσουν τα κίνητρα των ηρώων μας.

Φυσικά η παραπάνω περιγραφή θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε πάμπολλα παιχνίδια της εποχής. Το Golden Axe όμως ξεχωρίζει από τον σωρό, όχι μόνο χάρη στα εκθαμβωτικά γραφικά του και στην επική, πωρωτική μουσική του, αλλά και χάρη στο γρήγορο, συναρπαστικό και πολυποίκιλο gameplay του. Ένα από τα παιχνίδια – ορισμούς της εμπειρίας της Amiga (και όλων των συστημάτων στα οποία κυκλοφόρησε), το οποίο έχει αντέξει όσο λίγα στη δοκιμασία του χρόνου. Απολαύστε το!

Η Sword & Sorcery θεματολογία κυριαρχούσε στην ποπ κουλτούρα των ’80s, ανταγωνιζόμενη στα ίσια τους δημοφιλέστατους καρατέκα/νίντζα. Στην “εκκεντρική” αυτή δεκαετία, δεκάδες straight-to-video ταινίες με πρωταγωνιστές μυώδεις βάρβαρους και δυναμικές αμαζόνες – και με τους δύο να διαγωνίζονται για το ποιος θα φοράει τα λιγότερα ρούχα – κατέκλυσαν τα βιντεοκλάμπ του κόσμου. Φυσικά, το καλούπι για όλες αυτές τις fantasy εκδοχές του “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα” (γιατί περί αυτού επρόκειτο) ήταν το θρυλικό Conan the Barbarian του 1982 (με το εκπληκτικό soundtrack του Βασίλη Πολυδούρη), το οποίο συν τοις άλλοις αποτέλεσε το εφαλτήριο για την καριέρα του Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ.

Φυσικά, το φαινόμενο αυτό δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους σχεδιαστές βιντεοπαιχνιδιών της εποχής, οι οποίοι έσπευσαν να αναθέσουν στους gamers τον ρόλο των προαναφερθέντων βαρβάρων/αμαζόνων. Κάπως έτσι γεννήθηκε το θρυλικό πλέον είδος των hack ‘n slash παιχνιδιών. Όπως στην περίπτωση του κινηματογράφου/βίντεο, έτσι και στα PC/Home/Κονσόλες πολλά από τα παιχνίδια αυτού του είδους ήταν σαβούρες, αλλά αναλογικά τα καλά παιχνίδια ήταν πολύ περισσότερα από τις καλές ταινίες. Στο 23ο επεισόδιο του Ektelion’s Retro Reviews θα δούμε δύο από τους λιγότερο προεξέχοντες εκπροσώπους του είδους…

Στον τεχνολογικό μεσαίωνα που ακούει στο όνομα “τέλη ογδόντα – αρχές ενενήντα” και στον οποίο μεγάλωσαν τωρινοί μπαρμπάδες σαν και την αφεντιά μου, οι επιλογές ήταν ελάχιστες και οι διαχωριστικές γραμμές σαφείς. Δύο κατηγορίες φαγητού (πίτσες ή σουβλάκια), δύο σεξουαλικοί προσανατολισμοί (έτερο ή όμο), δύο κατηγορίες τηλεοπτικών σειρών (“για παιδιά” και “για μεγάλους”) και ούτω καθ’ εξής. Το ίδιο ίσχυε φυσικά και για τα βιντεοπαιχνίδια, τα οποία παίζονταν σχεδόν αποκλειστικά από ανήλικα αγόρια (τα κοριτσάκια έπαιζαν κουζινικά και μπιμπιμπό). Έτσι είχαμε τα παιχνίδια που βασίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στα αντανακλαστικά και στη δράση (shoot ’em ups, beat ’em ups, arcade) και στα εντελώς “εγκεφαλικά” (adventures, rpgs, strategy).

Οι διαχωριστικές αυτές γραμμές έχουν καταρρεύσει προ πολλού και οι περισσότεροι πρωτοκλασάτοι τίτλοι συνδυάζουν τη δράση με τη σκέψη ούτως ή άλλως. Όπως με κάθε αλλαγή, έτσι κι αυτή ξεκίνησε χάρη σε κάποιους πρωτοπόρους που τόλμησαν να σπάσουν τα ιδεατά, αλλά πανίσχυρα αυτά φράγματα, συνδυάζοντας διάφορα στοιχεία από τα προαναφερθέντα υποείδη. Ένα προϊόν αυτής της πρωτοποριακής λογικής είναι και το παιχνίδι που παρουσιάζω στο παραπάνω βίντεο. Καλές πτήσεις!