Είδος: Adventure
Εταιρεία Ανάπτυξης: Anima PPD
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Μάρτης 2011
Πλατφόρμα: PC
Είναι δύσκολο να είσαι αντικειμενικός όταν παρουσιάζεις ένα προϊόν συμπατριωτών σου, ειδικά όταν μιλάμε για μία βιομηχανία όπως είναι αυτή των video games όπου η Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει τίποτα το… ή μάλλον τίποτα, τελεία. Και είναι πολύ πιο δύσκολο όταν το προϊόν αυτό δεν σου άρεσε ιδιαίτερα!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η «FMV» περίοδος των adventures ήταν η χειρότερη για το genre. Παρασυρμένοι από τις τελευταίες εξελίξεις του χώρου (και συγκεκριμένα από την έλευση των CD-ROMS) οι σχεδιαστές των adventures παραγκώνισαν θεμελιώδη χαρακτηριστικά του είδους, όπως είναι το σενάριο, η πλοκή και οι γρίφοι, και επαναπαύτηκαν στο FMV, ακόμη κι αν αυτό ήταν άθλιας ποιότητας, τόσο τεχνικά (μικρή ανάλυση, ανύπαρκτη ευκρίνεια) όσο και από άποψη παραγωγής (σκηνικά, ερμηνείες κλπ). Βέβαια έχοντας τη στερνή γνώση είναι εύκολο να κρίνουμε. Επίσης, όμως, είναι εύκολο να αποφεύγουμε και τα λάθη του παρελθόντος, κάτι το οποίο απέτυχε να κάνει η Anima Interactive. Στην εποχή μας είναι πλέον σαφές ότι το FMV αποτελεί ένα αποτυχημένο πείραμα του παρελθόντος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πλέον επικρατεί η αντίστροφη τάση, δηλαδή η όλο και ευρύτερη χρήση CGI στις ταινίες.
Βέβαια τα παραπάνω αποτελούν υποκειμενικές παρατηρήσεις. Δεν αποκλείεται η ιδέα του FMV να είναι αρεστή σε κάποιους. Πριν όμως αναλύσω την άποψή μου για το παιχνίδι, ας δούμε πρώτα το σενάριο.Σενάριο
Βρισκόμαστε στο έτος 2063. Η Γη έχει γίνει δεκτή ως ισότιμο μέλος της Περιφερειακής Γαλαξιακής Συμμαχίας (PGA), ευελπιστώντας σε ένα λαμπρότερο μέλλον για τους πολίτες της. Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο του ιδιωτικού ερευνητή Νικ Δέλιου, ο οποίος καλείται να διαλευκάνει την απαγωγή του ιδιοκτήτη της εταιρείας Detronics, Δημήτρη Αργυρίου. Η φαινομενικά απλή αυτή υπόθεση θα οδηγήσει τον Νικ στην αποκάλυψη μίας διαγαλαξιακής συνωμοσίας, η οποία φτάνει μέχρι την κορυφή της PGA.
Όπως αντιλαμβάνεστε, πρόκειται για κλασικό φιλμ νουάρ με όλα τα παρελκόμενα. Προσωπικά με άφησε αρκετά ικανοποιημένο σε γενικές γραμμές, αν και έχω δύο σοβαρές ενστάσεις. Πρώτον, τόσο ο κεντρικός χαρακτήρας όσο και η γενικότερη ατμόσφαιρα του παιχνιδιού επιδεικνύουν – κατά καιρούς – αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία, κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου με το φιλμ νουάρ setting του παιχνιδιού. Δεύτερον, στο «Συνωμοσίες 2» επιστρέφουν αρκετοί χαρακτήρες από το πρώτο παιχνίδι. Τόσο, όμως, οι ίδιοι οι χαρακτήρες, όσο και οι σχέσεις τους μεταξύ τους, δεν επανα-παρουσιάζονται επαρκώς. Θυμίζω ότι το πρώτο μέρος της σειράς κυκλοφόρησε στο μακρινό 2003, συνεπώς θεωρώ δύσκολο για κάποιον να έχει συγκρατήσει στη μνήμη του ονόματα και καταστάσεις. Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για το γενικότερο setting του παιχνιδιού (κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, διάφορες οργανώσεις κλπ). Την πρώτη φορά που θα συναντήσουμε τον αρχηγό της ειδικής κυβερνητικής ομάδας ερευνών «ΑΤΗ» μπορούμε να τον ρωτήσουμε για τους πάντες και τα πάντα, αλλά αυτό σίγουρα δεν συνιστά «ομαλή επαναφορά» στον κόσμο του παιχνιδιού. Ενδεχομένως θα ήταν καλύτερο να βλέπαμε μία τελείως ανεξάρτητη από τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις του πρώτου μέρους της σειράς, περιπέτεια του Νικ Δέλιου.
Το gameplay του παιχνιδιού μού φάνηκε επίσης παρωχημένο. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Πρώτον, έχουμε τα FMV cutscenes όπου καλούμαστε να επιλέξουμε τις απαντήσεις ή τις ερωτήσεις του Νικ απέναντι στα άτομα με τα οποία συνδιαλέγεται. Δεύτερον, έχουμε μία προοπτική πρώτου προσώπου όπου μετακινούμαστε σε ένα full 3D περιβάλλον. Σε αυτή την περίπτωση το παιχνίδι μετατρέπεται ουσιαστικά σε ένα τρισδιάστατο hidden object game, όπου τα αντικείμενα που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε την περιπέτεια είναι κρυμμένα στα πλέον απίθανα σημεία. Ακόμη όμως και αφού τα βρούμε, θα πρέπει να διαθέτουμε πολύ ισχυρή φαντασία για να μαντέψουμε πώς πρέπει να τα συνδυάσουμε και πού πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε.
Αντιλαμβανόμενη το πρόβλημα, η Anima Interactive κυκλοφόρησε ένα patch που λειτουργεί σαν το show hotspots button, το οποίο διαθέτουν όλα τα σύγχρονα adventures που σέβονται τον εαυτό τους αλλά και τον gamer. Έτσι πλέον πατώντας το TAB μπορούμε να δούμε όλα τα αντικείμενα και γενικά όλα τα interactive σημεία της εκάστοτε περιοχής. ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ PATCH! Προσωπικά θα βαθμολογούσα το παιχνίδι με 2 ή 3, κυρίως λόγω αυτής της παράλειψης. Αν δε δεν μου είχε ανατεθεί το review, θα το είχα σίγουρα παρατήσει μέσα στο πρώτο τέταρτο ενασχόλησής μου με αυτό. Και πάλι βέβαια οι γρίφοι είναι ανώτερης έως ανώτατης δυσκολίας. Αν, μάλιστα, τους συνδυάσουμε με το ρεαλιστικό setting του παιχνιδιού, πολλοί από αυτούς φαντάζουν έως και παράλογοι. Τι εννοώ με αυτό: Ακόμη και σε κορυφαία παιχνίδια του είδους έχουμε δει «παράλογους» γρίφους, οι οποίοι όμως εναρμονίζονται με το setting του παιχνιδιού, όπως π.χ. στο Monkey Island που έχει πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία, αναχρονισμούς κλπ. Το «Συνωμοσίες 2», όμως, αφενός έχει ένα «αγνό» setting επιστημονικής φαντασίας, αφετέρου το FMV προσθέτει ακόμη περισσότερους πόντους στην αληθοφάνειά του. (Εδώ θα παραβώ έναν σημαντικότατο κανόνα και θα παραθέσω ένα spoiler για να γίνω ακόμη πιο κατανοητός. Αν δεν θέλετε να μάθετε τη λύση ενός γρίφου, μη διαβάσετε την επόμενη παράγραφο!)
Στην αρχή του παιχνιδιού πάμε σε μία βίλλα για να μιλήσουμε με κάποια. Χτυπάμε το κουδούνι, αλλά δεν μας ανοίγει κανείς. [ειρωνεία]Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν από το να κόψουμε ένα ξύλο σε σχήμα Υ και να το συνδυάσουμε με ένα λάστιχο, ένα μπαλάκι του τένις και ένα πετραδάκι για να φτιάξουμε μία σφεντόνα με την οποία θα χτυπήσουμε ένα τζάμι ώστε να χτυπήσει ο συναγερμός, να μας ακούσουν και να μας ανοίξουν! [/ειρωνεία]
Πρώτον, γιατί δεν μας ακούει κανείς όταν χτυπάμε το κουδούνι και δεύτερον, ακόμη και αν παραβλέψουμε το παράλογο του γρίφου, γιατί να μην πιάσουμε απλά την πέτρα και να την πετάξουμε στο τζάμι;
Συμπερασματικά, πολλοί από τους γρίφους του παιχνιδιού είναι παράλογοι αλλά και αταίριαστοι με το όλο σκηνικό, κάτι που προσωπικά με απογοήτεψε αρκετά. Το παιχνίδι διαθέτει και ορισμένους «mystοειδείς» γρίφους που είναι μεν αρκετά δύσκολοι, αλλά τουλάχιστον έχουν μία λογική.
Δυστυχώς, και στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι υστερεί. Τα γραφικά του μου θύμισαν παιχνίδια πενταετίας και βγάλε. Το FMV όμως είναι υψηλής ευκρίνειας και οι ηθοποιοί έχουν συνδυαστεί αρκετά καλά με το εικονικό περιβάλλον. Η μουσική είναι τυπική για παιχνίδι του είδους. Ούτε άσχημη, ούτε όμως τίποτα το ιδιαίτερο. Προσωπικά θα προτιμούσα να ήταν κάπως πιο «σκοτεινή», αλλά αυτό εξαρτάται από το γούστο του καθενός. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι από μέτριες έως φρικτές. Βέβαια για αυτό ευθύνονται κυρίως οι διάλογοι του παιχνιδιού που είναι μεν τυπικοί για ένα μέσο adventure, αλλά όταν ακούς και βλέπεις έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά να τους «απαγγέλει» τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων φαντάζουν παράταιροι, στη δε χειρότερη προκαλούν γέλιο. Π.χ. ο ηθοποιός που υποδύεται τον Θάνο Πέκα έχει κάνει πολύ φιλότιμη προσπάθεια, αλλά δεδομένου ότι (τουλάχιστον την πρώτη φορά που τον συναντάμε) ουσιαστικά αποτελεί τον ξεναγό μας στον κόσμο και στους χαρακτήρες του παιχνιδιού, αυτά που λέει δύσκολα θα ακούγονταν ρεαλιστικά, ακόμη κι αν είχε το ταλέντο του Αλ Πατσίνο.
Παρά τη γενικά αρνητική εντύπωση που μου άφησε, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι οι συντελεστές του «Συνωμοσίες 2» δούλεψαν με πολύ μεράκι και προσπάθησαν πολύ για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Προσπάθησα ώστε η κριτική μου να είναι όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητική και η επιχειρηματολογία μου όσο σαφέστερη γίνεται ώστε να τιμήσω με αυτό τον τρόπο τη δουλειά τους, παρόλο που προσωπικά δεν με ικανοποίησε στον βαθμό που ήλπιζα. Χωρίς να θέλω να απαξιώσω τελείως το παιχνίδι, θα προτιμούσα να διοχέτευαν το ταλέντο και τον κόπο τους σε προσπάθειες τύπου Edna and Harvey, Hector: Badge of Carnage, Machinarium κλπ. Προτιμώ χίλιες φορές τα παιχνίδια που είναι άρτια όσον αφορά στον καλλιτεχνικό τομέα και στο περιεχόμενο, παρά αυτά που εστιάζουν πολύ στον τεχνικό τομέα ο οποίος λειτουργεί εις βάρος της ουσίας. Ελπίζω ειλικρινά να έχω καλύτερη άποψη για την επόμενη δουλειά της Anima Interactive.
