Crowd Funding

Εισαγωγή

Το The Lost Chronicles of Zerzura είναι το τελευταίο παιχνίδι της Cranberry Production, της εταιρείας που είναι περισσότερο γνωστή για τη σειρά Black Mirror. Όπως θα θυμάστε όσοι έχετε διαβάσει τις παρουσιάσεις των Black Mirror 2 και Black Mirror 3, η Cranberry ειδικεύεται στα λεγόμενα 2.5D adventures, στα οποία τρισδιάστατοι χαρακτήρες συνδυάζονται με δισδιάστατα φόντα, προσδίδοντάς τους μία ψευδαίσθηση βάθους. Πριν ασχοληθούμε, όμως, με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του, ας ρίξουμε πρώτα μία ματιά στο σενάριο του παιχνιδιού.

Το Lost Chronicles of Zerzura διαδραματίζεται στη μεσαιωνική Ευρώπη και συγκεκριμένα στο σωτήριον έτος 1514. Αφετηρία του παιχνιδιού είναι η Βαρκελώνη, μια πόλη ρημαγμένη από το μεταναστευτικό κύμα στο Νέο Κόσμο και από την ανεξέλεγκτη δράση της Ιεράς Εξέτασης. Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο του Feodor, ενός επίδοξου εφευρέτη ο οποίος διαμένει στη Βαρκελώνη με τον αδελφό του, Ramon. Παρότι ο Ramon βοηθάει με προθυμία τον Feodor σε όλα τα παλαβά του εγχειρήματα, το πραγματικό του πάθος είναι η συλλογή και η μελέτη συγκεκριμένων αρχαίων αντικειμένων από την Αίγυπτο.

Η αρχή του παιχνιδιού βρίσκει τα δύο αδέλφια να προσπαθούν να κατασκευάσουν μία ιπτάμενη μηχανή, με τη χορηγία ενός ντόπιου ευγενούς. Η παταγώδης αποτυχία αυτού του εγχειρήματος δεν πτοεί τον Feodor, ο οποίος πριν προλάβει καλά καλά να μαζέψει τα συντρίμμια της εφεύρεσής του, καταπιάνεται με ένα νέο σχέδιο που του ήρθε στο μυαλό. Την πρόοδο των εργασιών του, όμως, έρχεται να διακόψει ένα απόσπασμα της Ιεράς Εξέτασης το οποίο – για άγνωστο λόγο – έρχεται και συλλαμβάνει τον αδελφό του, Ramon! Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Feodor αφήνει τη Βαρκελώνη ακολουθώντας τα χνάρια του χαμένου του αδελφού. Το ταξίδι του αυτό θα τον οδηγήσει (μέσα από πολλές ενδιάμεσες στάσεις) στη φημισμένη πόλη της Τρίπολης και στην αποκάλυψη ενός τρομερού μυστικού που τον αφορά πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί.

Το σενάριο του παιχνιδιού, τόσο ως πλοκή, όσο και ως γενική ιδέα, κινείται σε μέτρια επίπεδα (γενικά, προετοιμαστείτε να διαβάστε πολλές φορές τη λέξη «μέτριο» σε αυτή την παρουσίαση). Υπάρχουν κάποιες ανατροπές, οι οποίες, όμως, είναι πιο προβλέψιμες κι από τα σχόλια του Χαλκίδη σε άρθρο για τη Nintendo. Γενικά, δεν μπορώ να εκφράσω κάποιο σημαντικό παράπονο για αυτή τη συνιστώσα του παιχνιδιού. Η ιστορία εξελίσσεται ομαλά, χωρίς να γίνεται ποτέ κουραστική. Την παρακολούθησα ευχάριστα, προσωπικά, όμως, έχω δει καλύτερες υλοποιήσεις της συγκεκριμένης ιδέας (της συνομοταξίας η-χαμένη-πόλη-στην-έρημο-που-κρύβει-ένα-τρομερό-μυστικό), τόσο στον κινηματογράφο όσο και σε άλλα adventure. Είμαι σίγουρος ότι αν με ρωτήσετε να σας εξιστορήσω το σενάριο του παιχνιδιού μετά από δύο εβδομάδες δεν θα θυμάμαι τίποτα.

Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού κινούνται στα ίδια επίπεδα από άποψης βάθους και πρωτοτυπίας. Ο ενθουσιώδης, αφελής – αλλά ταυτόχρονα πολυμήχανος – πρωταγωνιστής, η σέξι-αλλά-ευαίσθητη-αλλά-ατρόμητη-κινούμενη-αντίφαση-βγαλμένη-από-τις φαντασιώσεις-κάθε-σπασίκλα πειρατίνα, o γραφικός, συμφεροντολόγος τυχοδιώκτης, ο αρχετυπικός κακός που θέλει να κυριεύσει όλο τον κόσμο κλπ κλπ. Τίποτα που να μην έχετε ξανασυναντήσει στην πλειονότητα των επικών ιστοριών που έχετε διαβάσει/δει/παίξει. Αντιλαμβάνομαι πόσο αρνητικός ακούγομαι με την παραπάνω περιγραφή, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού απλά συμβάλλουν στη μετριότητά του, χωρίς να γίνονται ποτέ ενοχλητικοί. Απλά παραμένουν αδιάφοροι, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας.

Στην παρουσίαση του Black Mirror 2, περιέγραψα τους γρίφους του ως «διαδικαστικούς». Με το Lost Chronicles of Zerzura, η Cranberry Production ανεβάζει αυτή την έννοια σε άλλο επίπεδο. Χωρίς καμία υπερβολή, στο 80% των περιπτώσεων, απλά μάζευα ό,τι έβρισκα και τα συνδύαζα μεταξύ τους μέχρι να καταλάβω πού ακριβώς ήθελε να με οδηγήσει το παιχνίδι. Στο υπόλοιπο 20% των περιπτώσεων, η λύση ήταν απλά αυτονόητη. Σε πολλές περιπτώσεις δε, η λύση ήταν απλά παράλογη (δεν θα αναφέρω παραδείγματα προς αποφυγή spoilers). Το μόνο θετικό που μπορώ να αναφέρω για τους γρίφους του παιχνιδιού είναι ότι δεν κόλλησα ούτε σε ένα σημείο, συνεπώς μπόρεσα να απολαύσω την ιστορία χωρίς να εκνευριστώ. Η λογική αυτή του «μαζεύω τα πάντα και αρχίζω να τα συνδυάζω μεταξύ τους στην τύχη» μπορεί να έχει χρησιμοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό στα adventures που να θεωρείται έως και αυτονόητη από τους φίλους του είδους. Κάποτε ανήκα κι εγώ σε αυτή τη συνομοταξία, πλέον όμως έχω ωριμάσει – πιστεύω – αρκετά ως παίκτης, ώστε να έχω αυξημένες απαιτήσεις από το αγαπημένο μου είδος βιντεοπαιχνιδιών. Παραπέμπω τους σχεδιαστές της Cranberry στα εξαιρετικά (από αυτή την άποψη) δημιουργήματα των συμπατριωτών τους της Daedalic Entertainment, με αποκορύφωμα το Edna & Harvey. Η διεργασία της επίλυσης του γρίφου πρέπει να γίνεται εξολοκλήρου μέσα στο κεφάλι του παίκτη και όχι με φτηνές μεθόδους τύπου trial & error.

Στον αντίποδα έχουμε το εκπληκτικό interface του παιχνιδιού το οποίο πρωτοεισήγαγε η Cranberry στο Black Mirror 2 και το οποίο όπως αναφέρω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία είναι απλά το καλύτερο interface για adventure, τελεία. Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δύο συνιστώσες του. Πρώτον, η πρόοδός μας στο παιχνίδι και ο επόμενος σκοπός μας καταγράφονται στο ημερολόγιο του ήρωα, καθιστώντας αδύνατη την πιθανότητα να αποπροσανατολιστούμε και να αποσπαστούμε από το βασικό σκοπό (πράγμα ούτως ή άλλως δύσκολο αφού σε κάθε σεκάνς του παιχνιδιού οι επιλογές μας είναι αρκετά περιορισμένες). Δεύτερο και κυριότερο, το σύστημα επιλογής/αλληλεπίδρασης αντικειμένων. Περιστρέφοντας τον τροχό του ποντικιού, εναλλασσόμαστε ανάμεσα στα αντικείμενα του inventory μας. Αν το επιλεγμένο αντικείμενο μπορεί να αλληλεπιδράσει με το εκάστοτε σημείο δράσης, ο κέρσορας κοκκινίζει. Πιο απλά και λειτουργικά, δεν γίνεται.

Τα επιμέρους στοιχεία του τεχνικού τομέα του παιχνιδιού είναι σε γενικές γραμμές, αξιοπρεπή. Το βασικό μουσικό θέμα με την κλασική κιθάρα μού θύμισε το αντίστοιχο του Diablo. Κατά τα άλλα, η μουσική υποστηρίζει διακριτικά την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, χωρίς να γίνεται ποτέ ενοχλητική ή να ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Οι ηθοποιοί που δάνεισαν τις φωνές τους στους διάφορους ήρωες κινήθηκαν κι αυτοί σε μέτρια επίπεδα, χωρίς όμως να μπορώ να πω ότι με ενόχλησαν ιδιαίτερα οι φωνές. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι αρκετά λεπτομερή, αλλά – για άλλη μια φορά – ανέκφραστα. Η κίνηση κυμαίνεται από πολύ καλή έως γελοία (βλ. το περπάτημα του Ramon όταν είναι άρρωστος). Η δε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον είναι άστα να πάνε. Ειδικά για ένα παιχνίδι με συχνές απεικονίσεις σκηνών δράσης, όπως είναι το Zerzura, η 2,5D προοπτική είναι κόλαφος, καταστρέφοντας την όποια αληθοφάνεια και καταρρακώνοντας την κινηματογραφική αισθητική του. Το αποτέλεσμα μόνο ως γελοίο μπορεί να χαρακτηριστεί. Καλό είναι να εγκαταλείψουν επιτέλους οι απανταχού σχεδιαστές των adventures αυτή την τεχνική απεικόνισης που και πιο απαιτητική είναι από πλευράς πόρων, και τελικά προκύπτει ένα αποτέλεσμα που υπονομεύει όλους τους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού. Αν διαθέτουν τους πόρους, ας ακολουθήσουν το παράδειγμα του Walking Dead. Αν όχι, το one man game που ακούει στο όνομα Hector: Badge of Carnage είναι ένα λαμπρό παράδειγμα συνδυασμού δημιουργικής σκέψης με μηδενικό προϋπολογισμό. Αντιλαμβάνομαι ότι έχω εκφράσει ξανά την απέχθειά μου για αυτή την τεχνική απεικόνισης, αλλά στη συγκεκριμένη παρουσίαση αποφάσισα να γίνω πιο αναλυτικός γιατί θεωρώ ότι αδικεί κατάφορα το παιχνίδι.

Μία πρώτη ανάγνωση των παραπάνω ίσως σας δώσει την εντύπωση ότι σιχάθηκα το The Lost Chronicles of Zerzura. Διαβάζοντας, όμως, προσεκτικά τα λόγια μου, θα διαπιστώσετε ότι ουσιαστικά δεν έχω κάτι ιδιαίτερα αρνητικό να πω για το παιχνίδι. Οι ενστάσεις μου αφορούν σε τομείς που όλοι εμείς οι παίκτες adventure έχουμε αποδεχτεί και θεωρούμε αυτονόητους εδώ και χρόνια. Όπως έχω γράψει και παλιότερα, όμως, τουλάχιστον για εμένα, η συνήθεια πλέον δεν αρκεί. Υπάρχουν ήδη παραδείγματα που δείχνουν την τεράστια δυναμική που έχουν οι διαδραστικές αυτές περιπέτειες που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε adventure games. Η εμμονή σε αμφιλεγόμενες πρακτικές του παρελθόντος, αν μη τι άλλο δεν μπορεί να βοηθήσει το είδος να εξελιχθεί. Παρόλα αυτά, δεν έχω κάποιο ουσιαστικό λόγο να αποτρέψω έναν φανατικό φίλο των adventure από το να το δοκιμάσει, αφού κι εγώ ο ίδιος πέρασα αρκετές ευχάριστες στιγμές μαζί του. Ελπίζω τα σημεία που θίγω παραπάνω να σας βοηθήσουν να βγάλετε τη δική σας απόφαση.

Εισαγωγή

Το 1954 Alcatraz είναι το τελευταίο παιχνίδι της γερμανικής Daedalic. Όσοι παρακολουθείτε τα reviews μου γνωρίζετε ότι θεωρώ την Daedalic την κορυφαία εταιρεία ανάπτυξης adventures της εποχής μας. Κατά σύμπτωση μάλιστα και η αμέσως προηγούμενη παρουσίασή μου αφορούσε σε παιχνίδι της Daedalic και συγκεκριμένα στο Memoria το οποίο βαθμολόγησα με 8+. Γενικά, δεν πιστεύω ότι οι Γερμανοί έχουν βγάλει κακό ή έστω μέτριο παιχνίδι. Με το Alcatraz, όμως, είχα σοβαρές επιφυλάξεις, για δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, με το Alcatraz η Daedalic αφήνει τα fantasy μονοπάτια που ακολουθούσε μέχρι τώρα (ναι, ξέρω, το Edna & Harvey δεν είναι ακριβώς «fantasy», αλλά είναι τόσο σουρεαλιστικό που ξεπερνάει σε φαντασία πολλά παιχνίδια με φανταστική θεματολογία). Όπως θα δείτε από την παρουσίαση του σεναρίου που ακολουθεί, το σεναριακό υπόβαθρο του παιχνιδιού είναι 100% ρεαλιστικό, ενώ η όποια φαντασία περιορίζεται μόνο στην πλοκή αυτού. Το δεύτερο πράγμα που με ξένισε είναι η 2,5D απεικόνιση (τρισδιάστατα μοντέλα χαρακτήρων και δυσδιάστατα φόντα), η οποία είναι απλά απαράδεκτη. Ήλπιζα ότι η Deadalic – της οποίας όλα τα adventures μέχρι το Alcatraz ήταν δυσδιάστατα – θα αντιστεκόταν σε αυτή την τάση, αλλά διαψεύστηκα.

Οι παραπάνω λόγοι με έκαναν να καθυστερήσω να ασχοληθώ με το παιχνίδι, αλλά τελικά απεδείχθη ότι – όπως και με το Chains of Satinav – χάρη στις προκαταλήψεις μου παραλίγο να παρακάμψω ένα πολύ δυνατό adventure. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από το σενάριο του παιχνιδιού.

Το 1954 Alcatraz όπως είναι ο πλήρης τίτλος του παιχνιδιού συνδυάζει δύο πολύ δημοφιλή κινηματογραφικά είδη, όσον αφορά στο σενάριό του. Πρώτον, το είδος των φιλμ νουάρ και δεύτερον, τις ταινίες απόδρασης από φυλακές (όσοι έχετε δει το «Απόδραση από το Αλκατράζ» με τον Κλιντ Ίστγουντ θα αναπολήσετε τη συγκεκριμένη ταινία πολλές φορές παίζοντας το παιχνίδι).

Στο Alcatraz αναλαμβάνουμε εναλλάξ δύο ρόλους. Αυτόν της Christine, μίας τυπικής εκπροσώπου της γενιάς του Beat η οποία στο παιχνίδι εκτελεί χρέη φαμ φατάλ, και αυτόν του συζύγου της, Joe. Η αρχή του παιχνιδιού βρίσκει το ζεύγος σε μάλλον δεινή θέση, αφού ο μεν Joe έχει μόλις ξεκινήσει να εκτίει την βαριά ποινή του για ένοπλη ληστεία στις περιβόητες φυλακές του Αλκατράζ, η δε Christine έχει δεχτεί τελεσίγραφο από έναν μαφιόζο να του παραδώσει τη λεία της προαναφερόμενης ληστείας εντός ενός μήνα, αλλιώς…

Τόσο το σενάριο όσο και η εξέλιξη αυτού αποτυπώνουν πιστά την ατμόσφαιρα των κινηματογραφικών ειδών που ενέπνευσαν τους σχεδιαστές του παιχνιδιού. Οι δύο πρωταγωνιστές μπορεί να μην ξεφεύγουν από τα στερεότυπα που καλούνται να ενσαρκώσουν (η «φαμ φατάλ» και ο «γκάνγκστερ»), αλλά είναι αρκετά «συμπαγείς» ώστε να μας κάνουν να ταυτιζόμαστε μαζί τους και να θέλουμε να τους βοηθήσουμε. Οι δύο παράλληλες ιστορίες εμπλουτίζουν την πλοκή και προς το τέλος ενώνονται έξυπνα, οδηγώντας στο – σχετικά αναμενόμενο – φινάλε. Γενικά, από πλευράς σεναρίου το παιχνίδι κατάφερε να με βυθίσει στον κόσμο του και να με κάνει να θέλω να παίζω όλο και πιο πολύ προκειμένου να προχωρήσω την περιπέτεια. Από αυτή την άποψη ανταγωνίζεται στα ίσια το Gray Matter, το οποίο κατ’ εμέ είναι το κορυφαίο του είδους. Η μόνη μου ένσταση αφορά στο role playing στοιχείο στην τελευταία σκηνή που θεωρώ τελείως αχρείαστο και ανούσιο, ειδικά αφού οι όποιες ενέργειές μας μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν χρωματίζουν καθόλου τους πρωταγωνιστές. Αν θες να πεις μια ιστορία, αγαπητή Daedalic, απλά πες μια ιστορία και άσε τα gimmicks κατά μέρους.

Οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι αρκετά έξυπνοι και σίγουρα αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τους σουρεαλιστικούς γρίφους των φανταστικών περιπετειών στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι Γερμανοί. Αυτό βέβαια κάνει τους παράλογους γρίφους (που υπάρχουν σε κάθε adventure) να ξενίζουν ακόμη περισσότερο τον παίκτη, αλλά σε γενικές γραμμές έμεινα πολύ ικανοποιημένος από την ποιότητά τους. Στην πλειοψηφία τους αποτελούν ένα κράμα γρίφων διαλόγων και γρίφων αλληλεπίδρασης αντικειμένων, αφού κατά κανόνα αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια (το οποίο είναι σπάνια προφανές) και μετά να συνδυάσουμε τα κατάλληλα αντικείμενα για να προχωρήσουμε παρά κάτω. Μεγάλη προσοχή, λοιπόν, στους διαλόγους και στα σχόλια των πρωταγωνιστών.

Πέρα από την ποιότητά τους, οι γρίφοι έχουν και αρκετά μεγάλη ποικιλία, κάτι που οφείλεται κυρίως στις δύο εντελώς διαφορετικές περιοχές στις οποίες κινούνται οι δύο πρωταγωνιστές. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να επιλέξουμε οποιονδήποτε από τους δύο. Το χαρακτηριστικό αυτό έχει ουσία προς το τέλος του παιχνιδιού, αλλά πέρα από αυτό, αν π.χ. κολλήσουμε κάπου με την Christine μπορούμε να προχωρήσουμε την ιστορία του Joe μέχρι να μας έρθει η επιφοίτηση. Έτσι είναι πιο δύσκολο να βαρεθούμε και να παρατήσουμε το παιχνίδι ή να καταφύγουμε σε έτοιμες λύσεις.

Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού είναι πολύ άνισος, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε όσα adventures έχουν 2,5D απεικόνιση. Τα δυσδιάστατα backgrounds είναι ζωηρά, πολύχρωμα και ενισχύουν πολύ την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, είτε μιλάμε για το φιλμ νουάρ κομμάτι του, είτε για το κομμάτι της απόδρασης. Οι τρισδιάστατοι χαρακτήρες είναι γενικά άσχημοι και χοντροκομμένοι, αλλά μετά από λίγο τους συνήθισα. Αυτό που δεν συνήθισα είναι το άθλιο animation τους, είτε μιλάμε για το περπάτημά τους είτε για την αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον ή και μεταξύ τους. Τουλάχιστον έχει γίνει μια προσπάθεια να προσδοθούν ξεχωριστές εκφράσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων, αλλά με μέτρια αποτελέσματα. Οι σχεδιαστές της Daedalic έχουν πολύ δρόμο ακόμη αν θέλουν να φτάσουν στο επίπεδο των συμπατριωτών τους της King Art. Τέλος (όσον αφορά στα γραφικά), με την «1954 mode» ενεργοποιημένη το παιχνίδι αποκτά αυτή την κιτρινωπή χροιά και τη σκόνη και τις γρατζουνιές που βλέπουμε σε παλιές ταινίες. Προσωπικά προτίμησα να μη στερηθώ τα ζωηρά χρώματα της στάνταρντ απεικόνισης και γενικά θεωρώ τη συγκεκριμένη επιλογή τρικ εντυπωσιασμού που δεν ενισχύει και ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού (πράγμα στο οποίο υποθέτω ότι αποσκοπούσαν οι σχεδιαστές του προσθέτοντάς τη στο παιχνίδι).

Αν, όμως, η Daedalic έκανε με το Alcatraz ένα βήμα πίσω στη γραφική απεικόνιση (σε σχέση με το Memoria και το καταπληκτικό του animation), κατάφερε επιτέλους να ανεβάσει τον προσωπικό της πήχη σε έναν τομέα στον οποίο τα παιχνίδια της υστερούσαν πάντα (με μοναδική εξαίρεση το Edna & Harvey). Αναφέρομαι φυσικά στις ερμηνείες των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους διάφορους χαρακτήρες, οι οποίες αυτή τη φορά είναι πολύ καλές, ειδικά αυτές των δύο πρωταγωνιστών. Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια. Τέλος, όσον αφορά στη μουσική, είναι κι αυτή πολύ άνω του μετρίου ενώ ταιριάζει απόλυτα με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης.

Δεν ξέρω αν φταίνε οι χαμηλές προσδοκίες μου για τους λόγους που προανέφερα, αλλά απόλαυσα πραγματικά πολύ το τελευταίο πόνημα της Daedalic. H 2,5D απεικόνιση απογοητεύει για άλλη μια φορά, αλλά σίγουρα αυτό δεν αρκεί για να αμαυρώσει τη θετικότατη συνολική εικόνα του παιχνιδιού. Οι Γερμανοί κατάφεραν για άλλη μια φορά να μας προσφέρουν μια πολύ ατμοσφαιρική περιπέτεια που πρέπει να τιμήσουν όλοι οι φίλοι του είδους.