Στον τεχνολογικό μεσαίωνα που ακούει στο όνομα “τέλη ογδόντα – αρχές ενενήντα” και στον οποίο μεγάλωσαν τωρινοί μπαρμπάδες σαν και την αφεντιά μου, οι επιλογές ήταν ελάχιστες και οι διαχωριστικές γραμμές σαφείς. Δύο κατηγορίες φαγητού (πίτσες ή σουβλάκια), δύο σεξουαλικοί προσανατολισμοί (έτερο ή όμο), δύο κατηγορίες τηλεοπτικών σειρών (“για παιδιά” και “για μεγάλους”) και ούτω καθ’ εξής. Το ίδιο ίσχυε φυσικά και για τα βιντεοπαιχνίδια, τα οποία παίζονταν σχεδόν αποκλειστικά από ανήλικα αγόρια (τα κοριτσάκια έπαιζαν κουζινικά και μπιμπιμπό). Έτσι είχαμε τα παιχνίδια που βασίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στα αντανακλαστικά και στη δράση (shoot ’em ups, beat ’em ups, arcade) και στα εντελώς “εγκεφαλικά” (adventures, rpgs, strategy).
Οι διαχωριστικές αυτές γραμμές έχουν καταρρεύσει προ πολλού και οι περισσότεροι πρωτοκλασάτοι τίτλοι συνδυάζουν τη δράση με τη σκέψη ούτως ή άλλως. Όπως με κάθε αλλαγή, έτσι κι αυτή ξεκίνησε χάρη σε κάποιους πρωτοπόρους που τόλμησαν να σπάσουν τα ιδεατά, αλλά πανίσχυρα αυτά φράγματα, συνδυάζοντας διάφορα στοιχεία από τα προαναφερθέντα υποείδη. Ένα προϊόν αυτής της πρωτοποριακής λογικής είναι και το παιχνίδι που παρουσιάζω στο παραπάνω βίντεο. Καλές πτήσεις!
