Τον Ιούλιο του 2023 ξεκίνησα επιτέλους να παίζω τη συνέχεια ενός από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια όλων των εποχών, του The Last of Us. Αποφάσισα να μπλογκάρω για την εμπειρία μου με το παιχνίδι στο Byte Us. Το αποτέλεσμα ήταν μια όμορφη και ως επί το πλείστον εποικοδομητική αλληλεπίδραση με την κοινότητα, η οποία για εμένα κατέληξε να είναι από παρελκόμενο, σημαντικό κομμάτι της όλης εμπειρίας που ακούει στο όνομα The Last of Us Part 2. Παρακάτω παραθέτω ολόκληρο το blog (εννιά αναρτήσεις το όλον). Αν θέλετε να διαβάσετε και τα σχόλια των φίλων του Byteme, απλώς γράψτε στην αναζήτηση του Facebook “ektelion TLOU2” και θα σας βγάλει όλες τις αναρτήσεις 🙂
Ημερολόγιο TLOU2 – Καταχώριση 01, 20 Ιουλίου 2023
Είδα τη σκηνή. Ξέρετε ποια εννοώ.
Όταν πρωτόφαγα το σπόιλερ σχετικά με τη μοίρα του Τζόελ, χρόνια πριν παίξω το παιχνίδι, το θεώρησα την πιο ηλίθια απόφαση στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών. Πλέον καταλαβαίνω ότι ήταν μονόδρομος. Controversial as fuck η επιλογή τους, αλλά τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι τόσο πειστικό και αποτελεσματικό, όσον αφορά στο κίνητρο της Έλι και την ταύτιση του παίκτη μαζί της. Θα μπορούσαν να είχαν βάλει την Έλι στη θέση του Τζόελ, αλλά τότε θα μιλάγαμε για αναμασήματα τύπου Star Wars και γενικά όλων των κλασικών franchises που έχει μακελέψει το Χόλιγουντ την τελευταία δεκαετία or so. Το ότι έβαλαν την Έλι να είναι παρούσα στην κορύφωση του δράματος ήταν λίγο “φτηνό”, αλλά εν προκειμένω ο σκοπός (δηλαδή το κίνητρο της ηρωίδας) αγιάζει τα μέσα.
Κι ας περάσουμε τώρα στην Άμπι. Κατ’ αρχάς, συγχαρητήρια στη naughty dog για την απόφαση, όχι μόνο να δώσει σε εκείνη και στην παρέα της μια ανθρώπινη διάσταση πριν γίνει το ακατανόμαστο, αλλά και να μας δώσει τον έλεγχό της, αναγκάζοντάς μας να ταυτιστούμε μαζί της ως έναν βαθμό. Το μόνο φάουλ ήταν ότι σε κάποια φάση αναφέρεται ότι ψάχνουν να βρουν “κάποιον”, οπότε εκτός κι αν δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ταινία, καταλαβαίνεις αμέσως πού πάει το πράγμα. Αυτή τη στιγμή μισώ θανάσιμα την Άμπι φυσικά και θέλω να της κάνει full body αποτρίχωση η Έλι με σκουριασμένο δρεπάνι, αλλά είμαι σίγουρος ότι με περιμένουν κι άλλες ανατροπές όσο προχωράει η περιπέτεια.
Στα του gameplay, το παιχνίδι συνδυάζει άψογα την πρόζα με τη δράση, όπως και ο πρόγονός του άλλωστε. Ακόμη και οι καθαρά κινηματογραφικές σεκάνς δράσης (όπως όταν κυνηγάνε οι infected την Άμπι) καταφέρνουν να είναι συναρπαστικές, παρά το διαδικαστικό της φάσης.
Στο καθαρό gameplay τώρα, το σύστημα κάλυψης/απόκρυψης έχει πολύ φυσική αίσθηση, αλλά και πάλι η ΑΙ του συνοδού μας κρίνεται κατώτερη των περιστάσεων. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχω δει τραγελαφικά πράγματα όπως στο πρώτο παιχνίδι που η Έλι έτρεχε αμέριμνη ανάμεσα στους εχθρούς κι αυτοί δεν αντιδρούσαν καθόλου. Στο πρώτο μου encounter με τους infected ως Έλι προσπαθούσα μία ώρα σαν τον μλκ να βρω πού να πάω χωρίς να με καταλάβουν τα ζόμπια, και τελικά μετά από καμιά δεκαριά ριστάρτ και κάμποσα μπάχαλα συνειδητοποίησα ότι πρέπει να τους καθαρίσεις θες δεν θες για να πας παρακάτω…
Σε γενικές γραμμές, το παιχνίδι δεν συγχωρεί στο Grounded (το πιο δύσκολο επίπεδο). Αλλά φαίνεται δίκαιο μέχρι στιγμής. Απλώς εμείς έχουμε συνηθίσει να μαμάμε και να δέρνουμε στα βιντεοπαιχνίδια, οπότε μπορεί να μας ξενίζει στην αρχή που φτάνουν δυο μανιταράνθρωποι για να μας κάνουν καλά. Σκεφτείτε το κι έτσι όμως: Αν σας την έπεφταν δυο χουλιγκάνια ένα βράδυ σ’ ένα στενό, πιστεύετε ειλικρινά ότι δυο λεπτά αργότερα θα είχατε ακόμη το κινητό, το πορτοφόλι και τα παπούτσια σας; Βέβαια βιντεοπαιχνίδι παίζουμε, κάποιες παραχωρήσεις είναι εύλογες, αρκεί να συντηρείται η ψευδαίσθηση.
Το πιο δύσκολο σημείο που έχω αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής είναι εκεί που τα ζόμπια στριμώχνουν τον Τζόελ, τον Τόμι και την Άμπι σε έναν σταθμό τελεφερίκ. Μάλιστα είχα χάσει κάμποση ενέργεια από πριν, οπότε ένα χτύπημα = dead. Έχασα σίγουρα πάνω από 20 φορές μέχρι να καταλάβω ότι αφού φας τον κλίκερ πρέπει να κόψεις τα υπερηρωιλίκια, και απλά να τρέχεις πάνω κάτω σαν τον Μπένι Χιλ που τον κυνηγάνε οι γκόμενες, μέχρι να σπρώξει ο Τόμι τον κάδο ή τι σκατά ήταν αυτό ως το παράθυρο.
Αυτή τη στιγμή είμαι στο σημείο όπου η Έλι και η Ντίνα πάνε στο Σιάτλ για να βρούνε την Άμπι, φυσικά όχι για να την κεράσουνε καρυδόπιτα με παγωτό. Η εμπειρία παραμένει συναρπαστική και εθιστική και ανυπομονώ να το συνεχίσω το βράδυ!
