Ημερολόγιο TLOU2 – Καταχώριση 08, 7 Αυγούστου 2023
Τίτλος: ΑΦΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
Τελικά όποτε συναντιούνται αυτά τα κορίτσια πρέπει να πεθαίνουν 3 – 4 νοματαίοι να κάνουμε σεφτέ.
Όπως αντιλαμβάνεστε, κατάφερα να περάσω όλα τα πάνδεινα που τράβηξε η Άμπι, να βρω την Έλι και να κάνω σ’ αυτήν και στην γκόμενά της κάποιες αισθητικές επεμβάσεις με τις τρυφερές μου γροθιές. Εν συνεχεία – ως Έλι πια – οι δραστηριότητές μου αλλάζουν δραστικά περιεχόμενο, αφού από το να κόβω λαρύγγια ανθρώπων και infected και να ανατινάζω σκυλιά, βρέθηκα να ξεσκατίζω μωρά και να σαλαγάω πρόβατα στο μικρό γκέι σπίτι στο λιβάδι.
Φυσικά, όμως, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο απλό: ο Τόμι έρχεται να ενημερώσει την Έλι ότι εντόπισε την Άμπι και να “απαιτήσει” από εκείνη να πάρει εκδίκηση για τον Τζόελ. Η Ντίνα τον διαολοστέλνει, αλλά με μια κρίση πανικού, ένα nightmare sequence βγαλμένο απ’ το Max Payne και ένα heart-wrenching cinematic όπου βλέπουμε πως τα τελευταία λόγια της Έλι στον Τζόελ ήταν “δεν σε χρειάζομαι”, το παιχνίδι – με το για άλλη μια φορά μαεστρικό storytelling του – μας δείχνει ότι it ain’t over ’till it’s over. Αφήνουμε λοιπόν την Ντίνα να τραγουδάει “all the single ladies” και πάμε να πάρουμε τη ρεβάνς από την Άμπι.
Αυτή τη στιγμή είμαι στο σημείο όπου οι Rattlers έχουν απαγάγει την Άμπι και τον Λεβ. Ως Έλι είχα το πρώτο μου συναπάντημα με δαύτους (που δεν κατέληξε καλά για τους ίδιους) και τώρα πάω να βρω την Άμπι.
Εδώ θα κάνω κάποιες προβλέψεις για τους Rattlers, ώστε να μπορώ να κοκορεύομαι μετά αν πέσω μέσα: Στην αρχή το μυαλό μου πήγε σε κάτι αρκετά dark, δηλαδή ότι χρησιμοποιούν αυτές/ους που απαγάγουν ως sex slaves. Τώρα όμως νομίζω ότι τις/τους βάζουν να πολεμάνε με infected ή/και με άλλους ανθρώπους σαν post apocalyptic gladiators. Έχω και μια θεωρία για το όνομά τους: ότι βγαίνει από τη φράση cage rattlers. Τέλος πάντων, σήμερα – αύριο θα μάθω αν έχω δίκιο…
Όπως προανέφερα, το storytelling παραμένει σε ύψιστο επίπεδο και βάζει τα γυαλιά στα περισσότερα (αν όχι σε όλα) τα προϊόντα της σύγχρονης (τονίζω το σύγχρονης) βιομηχανίας ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Η δε αλλαγή προοπτικών είναι για σεμινάριο. Η αίσθηση του να κυνηγάω την Έλι (ως Άμπι) στην αποθήκη του κινηματογράφου ήταν από τις πιο περίεργες που μου έχει προκαλέσει βιντεοπαιχνίδι. That said, αυτή θα είναι η πρώτη καταχώριση στην οποία δεν έχω να καταθέσω μόνο διθυράμβους για το παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μου, κάποια στοιχεία της ιστορίας, αλλά και του gameplay θα μπορούσαν να ήταν και καλύτερα.
Όσον αφορά στην ιστορία, αυτό που με χάλασε ήταν η εμμονή της Άμπι να βοηθήσει τους δύο αποστάτες Seraphites. Λυπάμαι, αλλά δεν κατάλαβα τον λόγο που έζησε όλη αυτή τη φρίκη για να τους βοηθήσει (σας λέει κάτι η φράση “υπόγειο νοσοκομείου”; ). Θα μου πεις “της έσωσαν τη ζωή”. ΟΚ, κι αυτή τους το ανταπόδωσε αμέσως όμως. Μιλάμε για έναν κόσμο όπου η απώλεια βιώνεται σε καθημερινή βάση. Τη μια μέρα παίζεις τάβλι με τον φίλο σου και την επόμενη του φυτρώνουν μανιτάρια στη μούρη και θέλει να σου δαγκώσει το λαρύγγι. Σύμφωνοι, οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να είναι πολύ σφιχτές σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά και πολύ εφήμερες. Για εμένα, το λογικό θα ήταν να χώριζαν οι δρόμοι τους οριστικά μετά την πρώτη νύχτα, εκεί που τους άφησε στο κοντέινερ. Το ότι την επόμενη μέρα αποφάσισε να πάει να τους σώσει, μετά να κατέβει στην ίδια την κόλαση για να βρει χειρουργικά εργαλεία για τον ακρωτηριασμό του χεριού της Γιάρα, και μετά να πάει στη “σφηκοφωλιά” των Scars για να βρει τον Λεβ, κατά τη γνώμη μου δεν δικαιολογείται με τίποτα. Ξέρω ότι ορισμένοι θα προσπαθήσουν να το δικαιολογήσουν με κάποια psycho mumbo jumbo του τύπου “ήθελε να εξιλεωθεί” ή “είχε μπει σε ένα μονοπάτι αυτοκαταστροφής” και άλλα τέτοια, αλλά όχι: όπως θα έλεγε κι ο Σποκ, “most illogical”. Ακόμη και όταν τη ρωτάει στα ίσια ο Λεβ και αργότερα η Γιάρα “γιατί γύρισες να μας σώσεις”, οι απαντήσεις της είναι εντελώς awkward και unconvincing.
Στο gameplay τώρα, το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο for its own good. Όσο κι αν αλλάζουν οι “πίστες” (που αλλάζουν δραματικά), δεν μπορείς να μη νιώσεις ότι από ένα σημείο και μετά η δράση επαναλαμβάνεται. Το σοβαρότερο πρόβλημα (τουλάχιστον στο μέγιστο επίπεδο δυσκολίας που παίζω εγώ το παιχνίδι) είναι οι μεγάλες περιοχές που χρειάζεται απαραίτητα stealth. Σε αυτές τις σεκάνς υπάρχουν μακρά (σχετικά) διαστήματα όπου απλά περπατάς βασανιστικά από τον ένα κρυψώνα στον άλλον, χωρίς να κινδυνεύεις ή γενικά να γίνεται κάτι. Και, φυσικά, αυτά τα σημεία αναγκάζεσαι να τα επαναλάβεις μέχρι και δεκάδες φορές, λόγω της μεγάλης δυσκολίας του παιχνιδιού και του έντονου στοιχείου trial and error. Δεν με πειράζει ο εκνευρισμός, παιδί των 90s είμαι, ξέρω καλά τι σημαίνει να παίζεις το ίδιο σημείο ξανά και ξανά (και ξανά και ξανά). Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτά τα σημεία που περιέγραψα, το παιχνίδι γίνεται απλά βαρετό. Και η βαρεμάρα είναι πολύ χειρότερη από τον εκνευρισμό σε οποιοδήποτε παιχνίδι.
Η λύση; Βάλε περισσότερα checkpoints. “Μα έτσι γίνεται πιο εύκολο”. Όχι, γιατί – επαναλαμβάνω – τα σημεία που περιγράφω είναι καθαρά διαδικαστικά. Παίζει να σκότωσα τον ίδιο Seraphite καμιά τριανταριά φορές με stealth kill πριν καταφέρω να περάσω τη συγκεκριμένη περιοχή. “Μα το παιχνίδι είναι πολύ ανοικτό, αν βρεθείς σε αδιέξοδο και θες μετά να δοκιμάσεις κάποια άλλη οδό;”. Χαλοοοου, κάνεις restart encounter.
Το άλλο μου “πρόβλημα” είναι ότι τελικά αυτό που είπα τις προάλλες ότι “απλά πετάνε 5 – 6 εχθρούς σε μία περιοχή και μετά αναλαμβάνει η ΑΙ” δεν ισχύει απόλυτα. Αν το παιχνίδι θέλει να χάσεις, θα χάσεις. Με το παραμικρό στραβοπάτημα ξαφνικά α) όλοι γίνονται Κορακάκη και β) ξέρουν πού ακριβώς βρίσκεσαι. Σε ορισμένες σεκάνς μάλιστα παραβιάζονται οι κανόνες που έχει θέσει το ίδιο το παιχνίδι: π.χ. στη θρυλική σεκάνς στο ερειπωμένο κτήριο που πρέπει να επιβιώσεις από κύματα runners, clickers και shamblers μέχρι να αξιωθούν η Γιάρα και ο Λεβ να σε βγάλουν έξω, κανονικά δεν θα έπρεπε να τρέχουν κατά πάνω σου οι runners, ειδικά μετά το πρώτο κύμα, όπου μπορείς κάλλιστα να πας σε σημείο που να μη φαίνεσαι/ακούγεσαι. Αυτοί όμως ξέρουν πού βρίσκεσαι και τρέχουν κατά πάνω σου εξ αρχής.
Το δικό σου ατού, φυσικά, είναι ότι έχεις άπειρες ευκαιρίες να δοκιμάζεις στρατηγικές, όπλα, οδούς κλπ. Και στην τελική, όπως είπα και σε προηγούμενη καταχώριση, βιντεοπαιχνίδι παίζεις, κάποιες παραχωρήσεις είναι αναπόφευκτες. Απλώς το αναφέρω αυτό περισσότερο ως pet peeve, παρά ως “game breaking” πρόβλημα.
Αυτά για τώρα, θα επανέλθω με τη – φαντάζομαι – τελευταία καταχώριση αύριο – μεθαύριο.
