Ημερολόγιο TLOU2 – Καταχώριση 07, 1 Αυγούστου 2023
ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΛΛΗ, ΣΚΥΛΙΑ ΑΝΑΤΙΝΑΖΩ
Για να είμαι ειλικρινής, τις δύο τελευταίες μέρες που έπαιξα (Σάββατο και Κυριακή) θυμήθηκα τα gaming νιάτα μου και ειδικά την Κυριακή παίζει να έγραψα και οχτάωρο. Άφησα το παιχνίδι στο σημείο όπου η Άμπη έχει βρει δυο αποστάτριες Seraphites, τις έχει βοηθήσει να βγουν από ένα ερειπωμένο σπίτι, αλλά η ίδια αποκλείεται μέσα παρέα με τους μανιταρένιους ενοίκους του. Τώρα διακοπάρω στην Επίδαυρο (ως Κώστας, όχι ως Άμπη), αλλά όταν γυρίσω θα τους τρατάρω λίγες pipe bombs να μάθουν να είναι πιο φιλόξενοι.
Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό σημαίνει ότι ξέρω ότι η Έλλη ξέρει τι ακριβώς είχε παιχτεί σε εκείνο το νοσοκομείο, καθώς και το κίνητρο της Άμπη. Εδώ θα κοκορευτώ, αφού αμέσως μετά τη σκηνή της δολοφονίας του Τζόελ, όχι μόνο μάντεψα ότι το κίνητρό της είχε να κάνει με τα όσα έκανε ο Τζόελ στο νοσοκομείο, αλλά και το ότι είχε κάποια σχέση με τον γιατρό που θα έκανε την επέμβαση (τελικά είναι κόρη του).
Η εναλλαγή ανάμεσα στις δύο αντίθετες, αλλά και πρακτικά ολόιδιες προοπτικές (της Έλλη και της Άμπη), πέρα από την ψυχολογική επίδραση που έχει στον παίκτη, σκιαγραφεί υπέροχα τα νέα συστήματα ηθικής που διαφεντεύουν έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη ζωή έχει τόση αξία όσο… δύο μπάρες δημητριακών (μη σας πω και μία). Πάνω δε στην απόγνωσή τους να εξασφαλίσουν την ασφάλεια της κοινότητας, οι άνθρωποι απεκδύονται κάθε προσωπικής αξίας και πίστης πιο γρήγορα κι απ’ ό,τι κατεβάζω το παντελόνι μου όταν με πιάνει κόψιμο.
Από πλευράς gameplay, δεν έχω να προσθέσω κάτι το συγκλονιστικό. Τα σκυλιά είναι μια ενδιαφέρουσα προσθήκη, καθώς και ο μόνος λόγος που βρήκα μέχρι στιγμής να χρησιμοποιώ τις αυτοσχέδιες νάρκες (sorry, not sorry). Με κίνδυνο να ακουστώ σαν χαλασμένο γραμμόφωνο, η ελευθερία του παιχνιδιού στην κατακόρυφη κλίμακα και η seamless εναλλαγή ανάμεσα στο stealth, στο action και στο όπου φύγει – φύγει είναι εντυπωσιακές. Για παράδειγμα σε κάποιο σημείο είχα κρεμάσει ένα σκοινί από τον δεύτερο όροφο ενός κτηρίου για να μπορέσω να μπω σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένα άλλο κτήριο με δύο κλίκερς και δύο ράνερς μέσα. Σε μια σπάνια αναλαμπή (σαν κι αυτές του ραντανπλάν), σκέφτηκα να παρασύρω στο πρώτο κτήριο τους εχθρούς, να σκαρφαλώσω από το σκοινί αφήνοντάς τους να λυσσάνε από κάτω και μετά να πάω να εξερευνήσω το απέναντι κτήριο ανενόχλητος. Και πέτυχε!
Έχω την εντύπωση ότι με την Άμπη η πλάστιγγα γέρνει πιο πολύ προς το action κομμάτι. Συν τοις άλλοις, η μπρατσαρού Άμπη με κάνει να νιώθω πολύ πιο confident από ό,τι η ξερακιανή Έλλη, οπότε νιώθω και μεγαλύτερη σιγουριά να παίζω ξύλο με τους ράνερς. Τι σου είναι η ψυχολογία…
Τέλος, είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να γνωρίζεις και να συνδέεσαι εκ των υστέρων με χαρακτήρες που έχεις καθαρίσει νωρίτερα με την Έλλη, ακόμη και την στρουμπουλή ασιάτισσα που έπαιζε ανέμελη το βιντεοπαιχνιδάκι της όταν της μπήξαμε τον σουγιά στο λαρύγγι. Ειδικά αυτόν τον Όουεν τον έχω συμπαθήσει πολύ ρε γμτ…
Τα ξαναλέμε το Σάββατο λογικά.
