Ημερολόγιο TLOU2 – Καταχώριση 06, 28 Ιουλίου 2023
Τι ωραία μπάχαλα!
Στο υπόγειο του σταθμού η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο. Κόκκινο ημίφως, σπόροι, από τη μία να πρέπει να πας αργά για να μη σε ακούσουν οι κλίκερς, από την άλλη να πρέπει να πας γρήγορα για να μη σε δουν οι WLF. Η λύση; Πετάς ένα τούβλο, σκοτώνονται όλοι μεταξύ τους κι εσύ φεύγεις τρέχοντας XD
Λίγο πιο κάτω το παιχνίδι μάς συστήνει τους Shamblers, μια παραλλαγή των Bloaters, οι οποίοι αντί να πετάνε χλέπες κάνουν ένα “πουφ” και γεμίζουν τον τόπο τοξικά αέρια. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Τακτική “του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε” και στα δύο επόμενα encounters με shamblers και runners, και επιτέλους βλέπουμε φως στο τούνελ (κυριολεκτικά).
Δυστυχώς, ενώ τρέχουμε να ξεφύγουμε από μια ορδή εξαγριωμένων ΠΑΟΚτζ… εεε, εννοώ infected, σπάει η μάσκα μου και αναγκάζομαι να αποκαλύψω στην Ντίνα ότι έχω ανοσία στα μανιτάρια [ηχητικό εφέ “σοκαριστικής αποκάλυψης” από το Καλημέρα Ζωή]. First things first όμως, πάμε και ταμπουρωνόμαστε σε έναν κινηματογράφο εκεί κοντά. Εκεί εξηγώ στην Ντίνα τη φάση, αλλά μου ρίχνει κι αυτή μια βόμβα με τη σειρά της, λέγοντάς μου ότι είναι έγκυος (“μη φοβάσαι, δεν είναι δικό σου” το πιο αναμενόμενο αστείο στην ιστορία των μέσων ψυχαγωγίας). Η φάση παραγίνεται awkward, οπότε επί του παρόντος συμφωνούμε να πέσει αυτή για ύπνο μιας και είναι εξαντλημένη κι εγώ να βεβαιωθώ ότι το μέρος είναι ασφαλές.
Πίσω από την αυλαία του κινηματογράφου βρίσκω μια κιθάρα. Παίζω το τραγούδι που μου έδειξε ο Τζόελ στην εισαγωγή και ακολουθεί flashback από τρία χρόνια πριν. Είναι τα γενέθλιά μου και ο Τζόελ με οδηγεί σε ένα ερειπωμένο μουσείο φυσικής ιστορίας για να δω σκελετούς δεινοσαύρων και μια έκθεση για το ηλιακό σύστημα και τα διαστημικά ταξίδια της ανθρωπότητας, από την εποχή πριν βαρεθούν τα μανιτάρια να κάνουν τα pizza toppings. Σαν αποκορύφωμα, μου χαρίζει μια κασέτα με την ηχογράφηση της εκτόξευσης ενός πυραύλου, την οποία ακούω μέσα σε ένα αντίγραφο σεληνιακής ακάτου, σε φάση πρωτόγονη VR. ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ ΕΓΩ, ΕΣΥ ΚΛΑΙΣ.
Σε κάποια φάση οι δρόμοι μας χωρίζονται για να πάω να του ανοίξω μια πόρτα. Στο μεταξύ βλέπω κάτι creepy μηνύματα στους τοίχους και στο τέλος βρίσκω κι αυτόν που τα έγραψε, αυτοκτονημένο. Μετά μου κάνει jump scare ένα αγριογούρουνο λες κι είμαι στην Εγνατία και αμέσως μετά καταφτάνει ο Τζόελ (ούτε το σενάριο να το έγραφε) και βλέπουμε μαζί το τελευταίο μήνυμα του μακαρίτη: το λογότυπο των Fireflies με τη λέξη LIARS από κάτω.
Ξυπνάω στον κινηματογράφο. Η Ντίνα έχει ήδη πιάσει δουλειά και έχει υπολογίσει πού βρίσκεται λογικά ο Τόμι. Δεν την παλεύει κάστανο όμως, οπότε αναλαμβάνω να πάω να τον βρω μόνη μου.
Αυτό που διαπίστωσα σε αυτό το session από πλευράς gameplay είναι ότι δεν πρέπει να φοβάσαι τα μπάχαλα σε αυτό το παιχνίδι, ειδικά αν μιλάμε για encounters με infected. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι φυσιολογικό να γίνονται μπάχαλα. Σε άλλα παιχνίδια, όταν κάνω μπάχαλα κάνω καπάκια restart checkpoint γιατί θέλω να έχω κάνει ένα άψογο “κινηματογραφικό” run, να έχω βρει όλα τα items/collectibles στην περιοχή κλπ. Στο TLOU2 μού αρκεί ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΩ. Και αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι το άγιο δισκοπότηρο του είδους που ακούει στο όνομα “παιχνίδια τρόμου και ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ”. Σε ευχαριστώ Naughty Dog γι’ αυτήν την εμπειρία, κι ας ξέρω ότι στο άμεσο μέλλον θα σας κατεβάζω τα καντήλια.
Του μπη κοντίνιουεντ…
