Ημερολόγιο TLOU 2 – Καταχώριση 2, 21 Ιουλίου 2023
Χθες το μενού είχε εξερεύνηση της εγκαταλειμμένης πλέον QZ του Σιάτλ. Προκειμένου όμως να μπορέσουμε να την εξερευνήσουμε, πρέπει να μπούμε μέσα πρώτα (duh). Στο εισαγωγικό αυτό κομμάτι με ενθουσίασε το στιγμιότυπο που θα δείτε στο παρακάτω κλιπάκι. Ορισμένοι σίγουρα θα πείτε “Σιγά τα προηγμένα gameplay mechanics, πολύ εύκολα ενθουσιάζεσαι, ektelion”. Υπάρχει λόγος, όμως: αν έχεις φάει τα νιάτα σου να προσπαθείς να καταλάβεις τη “μέσω Λαμίας” λύση που έχει φανταστεί ο σχεδιαστής του εκάστοτε adventure, όταν ένα παιχνίδι σού επιτρέπει να εφαρμόσεις την πλέον απλή και λογική λύση, ενθουσιάζεσαι.
Με τα πολλά ανοίγω την πύλη και πλέον μπορώ να εξερευνήσω την QZ συν γυναιξί και αλόγοις. Λίγο πιο κάτω όμως τρώω πάλι πόρτα. Για να την ανοίξω πρέπει να βρω πετρέλαιο για να το βάλω σε μία γεννήτρια.
Στη συνέχεια το παιχνίδι ανοίγεται κάπως (χωρίς ποτέ να γίνεται open world φυσικά), προσφέροντας πληθώρα ευκαιριών για scavenging σε όσους αρέσκονται στην εξερεύνηση. Ξεκινάω από το υπόγειο μιας πολυκατοικίας που είχε καταρρεύσει. Σε ένα σημείο όμως αναγκάζομαι να πηδήξω από σχετικά μεγάλο ύψος, οπότε με παίρνουν πρέφα κάτι κλίκερ και τρέπομαι σε άτακτη υποχώρηση. Εκτός κι αν έχει κάνα φλογοβόλο με άπειρα καύσιμα εκεί μέσα, δεν αξίζει τον κόπο. Μέχρι κι η Ντίνα συμφωνεί ότι ήταν good call.
Ακολουθώντας πορεία από νότο προς βορρά, η επόμενη στάση μας είναι η Συναγωγή. Το μενού εδώ έχει δύο κλίκερ και δύο ράνερ. Το ψηλό χορτάρι μάς επιτρέπει να κρυβόμαστε σχεδόν σε όλα τα σημεία της περιοχής. Την εκ του πρηνηδόν θέση λάβατε λοιπόν, και σχετικά εύκολα φτάνω μέχρι το κιβώτιο που είναι κονβίνιεντλι τοποθετημένο ώστε να μπορώ να ανέβω σε μία σκαλωσιά που οδηγεί στο κτήριο. Κι εδώ αρχίζουν τα παρατράγουδα.
Πρώτον, με το που σηκώνεσαι α) ΓΟΝΑΤΙΣΤΗ δίπλα στο κιβώτιο, β) ΕΚΤΟΣ οπτικής επαφής με τους ράνερ και γ) ΔΕΚΑΔΕΣ μέτρα μακριά από τους κλίκερ, αφηνιάζουν και οι τέσσεροι και τρέχουν κατά πάνω σου. Κανένα πρόβλημα, μέχρι να φτάσουν έχεις προλάβει να σκαρφαλώσεις, να κατέβεις, και να ξανασκαρφαλώσεις άμα λάχει να ουμ για να το κάνεις και πιο ενδιαφέρον. ΕΛΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ Η ΜΛΚΣΜΝΗ Η ΝΤΙΝΑ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΑΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΞΥΛΟ ΜΕ ΤΑ ΓΚΟΥΜΠΑ.
Αυτό δεν το χωράει ο νους μου. Δεν μπορεί, πρέπει να είναι μπαγκ. Ριστάρτ και πάμε πάλι. Ξανά τα ίδια. Και ξανά. Και ξανά…
Με τα πολλά υποχωρεί η άρνηση και αρχίζω να αποδέχομαι το γεγονός ότι το παιχνίδι θέλει να καθαρίσω όπως και δήποτε τους άλλοτε συνανθρώπους μου, προκειμένου να με αφήσει να προχωρήσω. Το ιμέρσιο έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα.
Ναι, σύμφωνοι, έχω ήδη περάσει κι άλλα σημεία όπου έπρεπε να καθαρίσω πρώτα ένα δωμάτιο/μια περιοχή για να προχωρήσω, αλλά τουλάχιστον μέχρι αυτό το σημείο, υπήρχε μια κάποια αληθοφάνεια. Π.χ. όταν πρωτοσυνάντησα τους κλίκερ η έξοδος ήταν μπλοκαρισμένη από μια βαριά, μεταλλική συρταριέρα. Οπότε αν πήγαινα να τη μετακινήσω, θα με άκουγαν. Αυτό που γίνεται εδώ όμως δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ. Ούτε το γιατί με καταλαβαίνουν οι εχθροί, ούτε το γιατί δεν με ακολουθεί η Ντίνα. ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΠΛΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΗ ΓΑΤΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ.
Τέλος πάντων, τουλάχιστον η πάλη μου με τους οβερντραμάτικ μανιταρανθρώπους δεν πήγε τελείως στράφι, αφού έμαθα δύο πράγματα. Πρώτον, δεν υπάρχει stealth kill με την έννοια που ξέρουμε από ΟΛΑ τα βιντεοπαιχνίδια, i.e. του αθόρυβου kill. Ακόμη κι αν ξεμοναχιάσεις ένα ζόμπι, αυτό θα βγάλει μια κραυγή καθώς του μπήγεις το μαχαίρι στο κρανίο, οπότε όλα τα υπόλοιπα θα σε πάρουν πρέφα. Δεύτερον, δεν γίνεται stealth kill σε κλίκερ, αυτή τη φορά υπό καμία έννοια. Μία που του κάρφωσες το μαχαίρι στο κεφάλι και μία που σου δάγκωσε το λαρύγγι. Θέλει πρώτα stun (είτε με σφαίρα στο κεφάλι, είτε με τούβλο/μπουκάλι, είτε με κάτι σαν smoke bomb που τους πετάς) και μετά τους κάνεις τη λοβοτομή.
Μετά από κάμποσα ριστάρτ, η στρατηγική που δούλεψε στην περίπτωσή μου ήταν να ξεμοναχιάσω τη μία ράνερ και να τη φάω πισώπλατα (αυτό που σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ άλλο βιντεοπαιχνίδι θεωρείται stealth kill δηλαδή) και μετά να τρέξω να ανέβω στο κιβώτιο όπου είμαι safe. Από εκεί μπορώ να καθαρίσω τους υπόλοιπους πριν κάνουν κολατσιό την γκόμενά μου. Αν ήταν στο χέρι μου βέβαια θα την άφηνα και θα έφευγα. Γκόμενα ξαναβρίσκεις, ΣΦΑΙΡΕΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΩ ΜΩΡΗ ΗΛΙΘΙΑ;
Τέλος πάντων, κουβάς η Συναγωγή, οι δεξαμενές εκεί είναι άδειες (ΠΩΠΩ, ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ). Τουλάχιστον βρίσκουμε ένα μπιτόνι, οπότε το παίρνουμε και φεύγουμε για την επόμενη πιθανή πετρελαιοπηγή, δηλαδή το δικαστήριο. Καθ’ οδόν κάνουμε λίγο scavenging ακόμη με πενιχρές ανταμοιβές (Grounded γαρ), αλλά τουλάχιστον ακούμε το καταπληκτικό ανέκδοτο της Ντίνα: “Ellie, I think Shimer’s (το άλογο) getting sick. She sounds a little hoarse”.
Στον δρόμο κάνουμε στάση σε ένα δισκάδικο. Εκεί η Έλι βρίσκει μια κιθάρα και παίζει μια πολύ γλυκιά και όμορφη διασκευή του “Take on me”. Μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές του παιχνιδιού έως τώρα. Ας μην αναβάλουμε το αναπόφευκτο όμως. Πάμε στο δικαστήριο, αλλά από αύριο…
Το πώς θα βιώσει ο καθένας αυτή τη φάση του παιχνιδιού εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του. Εμένα που μου αρέσει το μεθοδικό scavenging και η ανάπτυξη/σκιαγράφηση των χαρακτήρων και των σχέσεών τους, γούσταρα. Άλλος θα το βρει βασανιστικό. Και τα δύο δεκτά, καθώς και όλα τα ενδιάμεσα. Λογικά θα κάνω μια δυο μέρες να το ξαναβάλω τώρα because reasons, αλλά λογικά θα σας τα ξαναπρήξω στο άμεσο μέλλον…
