Ημερολόγιο TLOU2 – Καταχώριση 03, 25 Ιουλίου 2023
Είμαι μαλάκας.
Τόσο καιρό νόμιζα ότι το κουμπί για το stealth kill ήταν ίδιο με το κουμπί του melee (τετράγωνο), αρκεί να είσαι πίσω από τον στόχο σου. Τελικά είναι το τρίγωνο. Βέβαια δεν φταίω απόλυτα εγώ, αφού χωρίς να έχω γράψει και άπειρες ώρες στο παιχνίδι, δεν θυμάμαι καν σχετικό tutorial, ενώ αν πλησιάσεις τον εχθρό δεν σου βγάζει κάποιο prompt. Επιπλέον, αν βρεθείς πίσω από τον εχθρό χωρίς να σε πάρει πρέφα και πατήσεις τετράγωνο, και πάλι τον σκοτώνεις, απλώς όχι αθόρυβα. Αν δεν μου το έβγαζε στα hints μία από τις (δεκάδες) φορές που έχασα στο ίδιο σημείο, παίζει και να το είχα σουτάρει το παιχνιδάκι.
Βέβαια αυτό σημαίνει πως πέρα από μλκς είμαι και Γ@Μ@Τ0Σ, αφού κατάφερα να περάσω αυτά τα σημεία έχοντας βάλει επιπλέον handicap στον εαυτό μου.
Στο τελευταίο μου session είχα αφήσει τα κορίτσια στο Σιάτλ να ψάχνουν να βρουν βενζίνα για μια γεννήτρια. Δύο είναι τα best bets μας: η Συναγωγή και το Δικαστήριο. Στη Συναγωγή βρήκαμε μόνο ένα μπιτόνι και μια Τορά. Πριν πάμε στο δικαστήριο, ψάχνουμε μέχρι να “βάψουμε κάθε γωνία του χάρτη”, που λέγαμε και στο Baldur’s Gate. Λογικά έχουμε βρει ό,τι είχε να μας προσφέρει η περιοχή, αφού πετάχτηκε και το σχετικό trophy κάποια στιγμή.
Στο δικαστήριο μάς προϋπαντούν τρεις κλίκερ και τέσσερις ράνερ. Υπάρχουν και χειρότερα όμως, θα μπορούσαν να ήταν δικηγόροι, μούχαχα, στα δάχτυλα τα παίζω τα dad jokes. Τεσπά, κι εδώ σπάζομαι λιγάκι, γιατί ενώ καταφέρνουμε να φτάσουμε στην άλλη άκρη όπου μια ντουλάπα μπλοκάρει την έξοδο, το παιχνίδι δεν μας αφήνει να περάσουμε, οπότε συνειδητοποιούμε ότι μάλλον πάλι πρέπει να τους σκοτώσουμε όλους. Αυτό το καταφέρνουμε σχετικά εύκολα με τον κλασικό συνδυασμό “τούβλο – μολότοφ”, αλλά έχω την αίσθηση ότι γίνεται να το περάσεις αυτό το σημείο και χωρίς να χρειαστεί να τους σκοτώσεις όλους αυτούς, και είτε κόλλησε το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή και δεν με άφησε, είτε παίχτηκε μλκία και μας είδε κάνας ράνερ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν φτάσουμε στο επίμαχο σημείο. Αν το έχει περάσει κανείς σας με στελθ, let me know. Θα συγχυστώ, αλλά I gots to know, όπως λέει κι ο punk στο Dirty Harry.
Τέλος πάντων, η βενζίνα βρίσκεται στο ημιπλημμυρισμένο υπόγειο. Εκεί μας παίρνουν καπάκια πρέφα κάμποσοι infected θέμε δεν θέμε, οπότε stealth isn’t an option. Χάνουμε κι εκεί κάμποσες δεκάδες φορές γιατί πυρομαχικά = μηδέν, αλλά τελικά με λίγη στρατηγική ( = τρέχα γύρω γύρω από το αμάξι με τον κλίκερ να σε κυνηγά – σαν τον μπαμπά με τη ζώνη που κυνηγάει τον γιο του γύρω – γύρω απ’ το τραπέζι) και ΠΟΛΛΗ τύχη, καταφέρνουμε να τους φάμε και να γεμίσουμε το μπιτόνι.
Επόμενος προορισμός, το ξενοδοχείο που κατά τα φαινόμενα εδρεύουν τα @@ που έφαγαν τον Τζόελ. Αφού καθαρίσουμε την επιτροπή υποδοχής στο φουαγιέ, αυτήν τη φορά αποτελούμενη αποκλειστικά από ράνερς, βλέπουμε με έκπληξη διάσπαρτα πτώματα μελών της WLF (τα προαναφερθέντα @@) παντού μέσα στο ξενοδοχείο. Και όχι, δεν τους έχουν φάει infected. Μάλλον δουλειά του Τόμι είναι κατά τα φαινόμενα. Επιβεβαιωνόμαστε για αυτό όταν σε ένα δωμάτιο βρίσκουμε δύο πτώματα δεμένα σε καρέκλες, και ίχνη ότι κάποιος χρησιμοποίησε την ίδια τεχνική ανάκρισης που είχε χρησιμοποιήσει και ο Τζόελ για να βρει πού είχαν πάει οι κανίβαλοι την Έλι στο πρώτο παιχνίδι.
Εκεί που καλπάζουμε αμέριμνες εις τας εξοχάς του Σιάτλ, σκάει μια βόμβα και πέφτουμε κάτω και τα τρία. Αμέσως πετάγεται ένα κάθαρμα που πυροβολάει το άλογο στο κεφάλι και μου σκάει μια στη μούρη με το κοντάκι του όπλου του.
Παρότι έχω προχωρήσει λίγο ακόμη, θα σας αφήσω στο cliffhanger γιατί έχω γράψει ήδη πολλά και θα σας κουράσω. Όσοι ξέρετε τι ακολουθεί μετά, πείτε μια προσευχούλα για το ζευγαράκι μας…
Του μπη κοντίνιουεντ…
