Ημερολόγιο TLOU2 – Καταχώριση 05, 2 Ιουλίου 2023
Μετά το σημείο που περιέγραψα στην προηγούμενη καταχώριση, η συνέχεια απεδείχθη απροσδόκητα εύκολη. Βέβαια παίζει ρόλο το ότι κι εγώ έχω αρχίσει να εξοικειώνομαι και να προσαρμόζομαι στη λογική του παιχνιδιού, το οποίο είναι τρομακτικά ελεύθερο σε κατακόρυφη κλίμακα.
Αφού έφαγα τους πέντε – έξι εχθρούς στο σχολείο, βγήκα στο προαύλιο όπου άρχισαν να με γυρεύουν άλλοι τόσοι. Άσφαιρη και τραυματίας, αλλά το ψηλό χορτάρι με μετέτρεψε από γκέι έφηβη σε γκέι Predator. Τους έφαγα όλους έναν – έναν χωρίς πολλά πολλά (ριστάρτ), βούτηξα ό,τι καλούδια βρήκα στην περιοχή και μετά πήρα την Ντίνα και βγήκαμε πάλι στις ερειπωμένες λεωφόρους του Σιάτλ. Προορισμός μας, ο τηλεοπτικός σταθμός όπου σύμφωνα με τους συγχωρεμένους επίδοξους ανακριτές μου βρίσκονται οι στόχοι μου.
Το παιχνίδι ανοίγεται ξανά, αλλά η φάση δεν είναι βολτάρω ανέμελα χεράκι – χεράκι με το αμόρε, καθώς στην περιοχή υπάρχουν διάσπαρτοι infected και περίπολα της WLF. Εδώ θαύμασα για άλλη μια φορά το open endedness του παιχνιδιού στην κατακόρυφη κλίμακα, και την ελευθερία που σου δίνει να προσεγγίσεις κάθε περίπτωση με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, χωρίς όμως να σου επιτρέπει να το “κοροϊδέψεις”. Ομολογώ ότι μέχρι να παρακάμψω το τελευταίο checkpoint της WLF πριν από το σημείο με τα trip wires είχα μια άρνηση ως προς αυτό το κομμάτι και προσπαθούσα ξανά και ξανά να κάνω διάφορες ηλίθιες αποκοτιές που σχεδόν σε όλα τα άλλα παιχνίδα του “είδους” μπορεί και να δουλεύουν (έβαλα το “είδους” σε εισαγωγικά, γιατί όσο προχωράω το TLOU2 συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για μία κατηγορία από μόνο του). Πάντα όμως το παιχνίδι με έβαζε στη θέση μου (με μια σφαίρα στο κεφάλι ή μια δαγκωνιά στο λαρύγγι), μέχρι να χωνέψω ότι δεν υπάρχει work around. Θέλει αρετή και τόλμη, και ΠΟΛΛΗ υπομονή.
Το άλλο που συνειδητοποίησα και με εντυπωσίασε είναι ότι οι κινήσεις της συντρόφου μας δεν είναι καθόλου τυχαίες. Αντίθετα μάλιστα, ο τρόπος που ανταποκρίνεται στις κινήσεις του εχθρού και στο περιβάλλον είναι αρκετά έξυπνος. Για παράδειγμα, παρατήρησα ότι όταν κρυβόμαστε πίσω από κάποιο εμπόδιο (λέγοντας “εμπόδιο” εννοώ πάγκους, κιβώτια, τοίχους, τα πάντα), θα προσπαθήσει να έρθει όσο πιο κοντά μας γίνεται, χωρίς να εκτίθεται. Συνεπώς πρέπει να έχουμε τον νου μας ώστε να της δίνουμε τον χώρο να κρύβεται κι εκείνη. Βέβαια αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες της ΑΙ, το παιχνίδι συγχωρεί μέχρι ενός (χαμηλού) βαθμού κάποιες “απροσεξίες”, αλλά στην ουσία οι κινήσεις μας καθορίζουν και τις κινήσεις της Ντίνα. Στην αρχή μου φαινόταν τρομερά άδικο να χάνω “εξαιτίας της”, αλλά μόλις πήρα πρέφα τι παίζει ξαφνικά το παιχνίδι απέκτησε μια ολόκληρη και συναρπαστική διάσταση ακόμη, από πλευράς gameplay.
Και στα engagements όμως, μόνο διακοσμητική δεν είναι η γκόμενά μας (κελεπούρι). Αντίθετα με όλα τα παιχνίδια με τέτοιου είδους companions (that I know of), η Ντίνα με έχει ξελασπώσει αρκετές φορές, είτε τραυματίζοντας/σκοτώνοντας εχθρούς, είτε αποσπώντας την προσοχή τους, είτε ειδοποιώντας με για τη θέση τους. Μέχρι και stealth kill κάνει άμα λάχει να ‘ουμ, όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο.
Όλες αυτές οι διαπιστώσεις που περιέγραψα σε αυτήν και στην προηγούμενη καταχώριση, καθώς και η εξοικείωσή μου με το παιχνίδι, με βοήθησαν να βασανιστώ ελάχιστα στις επόμενες σεκάνς. Περιληπτικά, μετά από εκτενές scavenging και αφού απαλλάξουμε την περιοχή από μερικούς infected και WLF, βγαίνουμε σε ένα μέρος γεμάτο trip mines. Μια στο τόσο βλέπουμε και κάποια murals με μία γκόμενα που παρουσιάζεται ως ηγέτης – μεσσίας. Φαντάζομαι αυτό θα έχει σημασία για τη συνέχεια. Κάποια στιγμή βρίσκουμε και το κατασπαραγμένο άλογο του Τόμι. Ο ίδιος συνεχίζει να αγνοείται.
Φτάνοντας επιτέλους στον τηλεοπτικό σταθμό χωρίς άλλα κακά συναπαντήματα, βλέπουμε – όπως και στο ξενοδοχείο – διάσπαρτα πτώματα μελών της WLF. Μόνο που αυτούς δεν τους έχει ξεζωντανέψει ο Τόμι, αλλά ούτε και οι infected. Περίεργο…
Σε ένα από τα γραφεία του σταθμού βρίσκουμε τον στόχο μας: μία από τους παρευρισκόμενους στη δολοφονία του Τζόελ. Δυστυχώς, μας έχουν προλάβει άλλοι, καθώς από το άψυχο κορμί της προεξέχουν τρία βέλη. Ξαφνικά ο ασύρματος ζωντανεύει και μαθαίνουμε ότι καταφτάνουν ενισχύσεις στο σημείο. Δεν προλαβαίνουμε να ξεφύγουμε πριν γίνει αυτό, οπότε θα πρέπει είτε να τους παρακάμψουμε, είτε να τους καθαρίσουμε, είτε λίγο απ’ όλα. Κρυφακούγοντας τους διαλόγους τους, μαθαίνουμε ότι υπεύθυνοι για αυτή τη σφαγή είναι κάποιοι “Scars” (οιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις από άλλα survival horror παιχνίδια είναι απολύτως συμπτωματικές. Εκτός αν μιλάμε για το κροσόβερ του αιώνος).
Τελικά τους καθάρισα όλους, και μάλιστα πολύ πιο εύκολα από ό,τι τα φιλαράκια τους νωρίτερα (μου πήρε πέντε – έξι ριστάρτ μόνο). Καταφτάνουν όμως κι άλλοι WLF που μας παίρνουν στο κατόπι. Καταφεύγουμε στο υπόγειο όπου όμως έχει spores (αυτά που δεν έδειξαν στη σειρά). Φοράμε τη μάσκα παρότι δεν τη χρειαζόμαστε, για να μη νιώθει άσχημα το μωρό (ναι, ξέρω ότι απλά δεν της έχουμε πει ότι έχουμε ανοσία).
Του μπη κοντίνιουεντ…
